Miriams fantasie neemt groteske vormen aan als ze e-i-n-d-e-l-i-j-k een geweldig nieuwtje hoort. Maar dan…
‘Oh Mir? Als we weer open mogen hè? We hebben een nieuwe menukaart en dat ene vegetarische gerecht van jou staat daar op…’ Mijn vriendin Daisy, eigenaresse van een Grand Café in mijn woonplaats Etten-Leur, zit bij ons in de tuin als ze dit zegt. Ik word helemaal rood. Ik ben zo ongelofelijk trots en blij, dat ik even niet uit mijn woorden kan komen. ‘Mijn gerecht? Dat met die aubergines en die spinazie?’ Vragend kijkt ze mij aan. ‘uh ja?’ Wat? Ik spring van mijn stoel. Dus iets wat ik heb verzonnen wordt gewoon echt een gerecht dat bij jou op de kaart komt te staan?
Ik ben zo blij dat ik haar om de hals wil vliegen om haar te bedanken, maar ja, dat kan nu even niet. Maken jullie dan ook zelf die tzatziki? Mijn vriend JP en Daisy kijken elkaar nu stomverbaasd aan. ‘Wat is er met haar aan de hand?’ lijken ze te denken. Tegelijkertijd antwoorden ze mij: ‘zonder die tzatziki is er toch geen bal aan?’
Ik plof neer op mijn stoel. De enige keer dat ik dit voelde was toen ik vijftien jaar geleden meedeed aan een verhalenwedstrijd en ik bericht kreeg dat ik de winnares bleek te zijn. Ik bleek dus ècht te kunnen schrijven. Datzelfde jaar won ik ook de columnistenwedstrijd voor de Libelle en daarna schreef ik tien jaar lang een column onder mijn eigen naam. En nu? Nu zou mijn gerecht op een menukaart komen te staan. Ik, die altijd dacht dat ik van alles een beetje kon, maar nooit ergens in uitblonk, bleek zowaar twee talenten te hebben. Ik kon nu ‘lekker koken’ achter mijn naam noteren. Wie had dat nou ooit bedacht? Ik niet.
Terwijl Daisy en JP de situatie in de horeca bespreken slaat mijn fantasie op hol. Gasten die nu naar haar Grand Café zouden komen vanwege dat superlekkere vegetarische gerecht van mij. Daisy zou plotseling een enorme omzetverdubbeling gaan krijgen. Vegetariërs zouden speciaal vanuit de Randstad naar Etten-Leur komen om die heerlijke wrap nou eens zelf te kunnen proeven. Andere restaurants zouden dit gerecht gaan kopiëren maar dat zou nooit zo lekker zijn zonder mijn geheime ingrediënt. Dit was echt het allerleukste nieuws sinds we in quarantaine zaten. Een gerecht van mijn hand zou wereldberoemd gaan worden. Pizza Margarita? Tarte Tatin. De Sandwich? Allemaal gerechten die vernoemd zijn naar de uitvinders daarvan. Nu kon ik al helemaal niet meer wachten tot de horeca weer open zou gaan. Ik was een top-chef in wording. Doei stukjes schrijven. Hallo braadpannetje.
‘Wacht. Wacht eens even? ‘Mag ik wat vragen Daisy? Dat gerecht hè van mij? Hoe ga je dat eigenlijk noemen?’ Ze schiet in de lach. ‘Gewoon. Wrap gevuld met aubergine, courgette, verse spinazie, verse erwtjes met een bakje zelfgemaakt tzatziki.’ Ze ziet mijn gezicht. ‘Ben je nu teleurgesteld?’ vraagt ze me. Ik jok van niet van niet maar vanbinnen ben ik woedend. Op mezelf. Slechts twee minuten duurde deze onverwachte carrière move.
Lees ook: 19 dingen die Miriam leerde door het Coronavirus
