Miriam (54) wil naast haar werkzaamheden als ZZP’er een vaste baan. Ze wordt het gelukkigst van schrijven, maar heeft niet iedere maand evenveel opdrachten, dus een steady inkomen zou lekker zijn. Je als 54-jarige op de banenmarkt begeven, da’s minder lekker.
Na tweeënzeventig sollicitatiebrieven te hebben geschreven, waarvan sommige resulteerden in een gesprek maar waarna ik uiteindelijk toch werd afgewezen, vind ik onverwacht toch een baan. Op een golfbaan. Goed betaald ook nog. Voor twintig uur per week. Perfect. Het rare is: overal om ons heen schreeuwen bedrijven om personeel/medewerkers, maar als puntje bij paaltje komt, val je op je vierenvijftigste blijkbaar net buiten de boot.
Via mijn mail krijg ik nog steeds allerlei banen in het Midden-kleinbedrijf aangeboden. Hé Miriam? Jij bent de kandidaat die we zoeken. Zou je bij ons willen werken? In een dynamische omgeving? In een leuke werksfeer? Ja. Dat wil ik wel. Graag zelfs. Maar dan. Dan komt het. Je verdient per uur bruto € 10,14! Pardon? Tien euro en nog wat? Dat is het minimumloon. Ik ben vierenvijftig. Zelfs wanneer ik dan veertig uur per week zou gaan werken, zou ik geeneens in staat zijn mijn vaste lasten te betalen. Ik wil niet fulltime werken, omdat ik als ZZP’er al vijfentwintig jaar de kost verdien met mijn schrijven. Ik wilde een baan náást mijn werkzaamheden als ZZP’er omdat ik daar het gelukkigst van word en zo’n vast inkomen is gewoon lekker. Niet elke maand heb ik evenveel opdrachten en dan is zo’n steady inkomen gewoon fijn.
Elke keer weer schrik ik van het feit dat er zoveel bedrijven op zoek zijn naar mensen – vrouwen -maar ze een beetje een fatsoenlijk loon aanbieden? Ho maar! Iedere keer weer vraag ik me af of dat soort bedrijven mannen ook zo’n kutloontje zouden aanbieden. Want voor zo’n hongerloontje gaat toch geen kerel fulltime aan de slag? De banen die mij worden aangeboden zijn van die typische parttime jobjes voor ‘het vrouwtje’, zeg maar. Medewerkster in een kledingzaak. Iets in de zorg. Van die baantjes waardoor kapitaalkrachtige mannetjes kunnen zeggen: ja, het vrouwtje heeft ook een leuk baantje buitenshuis nu de kinderen het huis uit zijn. Want anders zit ze toch maar de hele dag binnen hè? Gnègnègnè. Baantjes die net niet zwaar en moeilijk genoeg zijn om ’s avonds tóch de aardappeltjes, boontjes en de gehaktballetjes op tafel te zetten.
Waarom accepteren vrouwen dit? Waarom, als je op zoek bent naar een baan in een kledingzaak of in de zorg en je wéét dat ze springen om medewerkers, zeg je niet gewoon dat je minimaal twintig euro bruto per uur wil verdienen? Ik weet wel waarom. Omdat niemand je dan aanneemt. Ze zitten liever met hun handen in het haar, springend om personeel, dan dat ze zo’n assertieve vrouw, ‘dat vrouwtje’, hogere loon gunnen. Stel dat er in het Midden-kleinbedrijf en in de zorg evenveel mannen als vrouwen zouden werken, zou er dan iemand het lef hebben om zo’n achterlijk laag minimum uurloontje voor te stellen aan mensen die niet meer bij papa en mama thuis wonen? Ik dacht het niet.
Maar vrouwen van vierenvijftig enthousiast maken voor een baan om vervolgens aan te komen zetten met een of ander grafloon? De smakeloosheid. De brutaliteit. Heb je mensen ‘vrouwen’ nodig voor in je zaak, bedrijf of winkel: betaal ze dan ook fatsoenlijk. Je vreet dan misschien zelf wat kaviaar minder, maar daarmee lost het personeelsprobleem bij jou zich vanzelf wel op.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
 wil naast haar werkzaamheden als ZZP’er een vaste baan. Een beetje leuk, als het kan, maar vooral tegen meer dan minimum loon.){kind=link}