Beter een goede buur dan een verre vriend, maar of wij zo’n onaangepaste buurvrouw als Miriam zouden willen is maar net de vraag.
Op een vrijdagmiddag besloot ik om het onkruid tussen de stoeptegels van het trottoir van mijn huis te gaan wieden. Niet omdat ik mijzelf daar aan stoor maar omdat dat blijkbaar gebruikelijk is op het pleintje waar we sinds een jaar wonen. Onze vriendelijke buren zijn al op leeftijd en wonen hier al hun hele leven. Ik wil niet die buurvrouw zijn die haar stoepje niet onderhoudt dus ging ik voortvarend aan de slag.
Een paar weken daarvoor had ik, voor het eerst in mijn leven, ‘de voortuin gedaan’. Gewapend met een schoffel, een hark en een snoeischaar was ik de overwoekerde puinhoop te lijf gegaan. Ik haalde het onkruid weg. Snoeide wat struiken. Keek bedenkelijk naar mijn overleden buxus en voelde mijn innerlijke tuinman tot leven komen. De dag erna zeiden mijn buren mij nog iets vriendelijk gedag dan anders.
Tot mijn grote verbazing zag ik hen de andere dag de openbare stoep schoon schrapen. Waarom deden ze dit? Was dit een boodschap aan mij? Kom Miriam? Nu nog die zooi tussen je tegels vandaan halen en je hoort erbij? Blijkbaar wel dus restte mij niet anders dan zelf ook aan de slag te gaan.
Zuchtend haalde ik wat tuingereedschap uit de schuur, trok werkhandschoenen aan en al hurkend trok ik met vereende krachten de plukken mos en grassprieten tussen de tegels vandaan. Het was een hels karwei. Na een half uur zag ik nog geen enkel verschil. Mos en grassprieten laten zich namelijk niet zomaar verwijderen. Het leek net alsof die motherfuckers wortels hadden geschoten naar de andere kant van onze planeet. Ik kon wel janken.
Blijkbaar had mijn achterbuurman mijn gehannes met lede ogen aangezien. Hij doemde plotseling achter me op en bood mij zijn tuingereedschap aan. Een lange stok met een ijzeren borsteltje. Vervolgens duwde hij mij met zachte dwang opzij en demonstreerde hoe ik dat mos en die grassprieten met één beweging kon verwijderen. Het zag er heel gemakkelijk uit. Een fluitje van een cent. Appeltje-eitje. Kind kan de was doen. Dat bleek een misvatting te zijn. Ik wilde nog roepen: Buurman wat doe je nu? Kom terug! Maar dat leek mij niet verstandig. Voor je het weet ben je Het Gesprek van de Dag.
En toen begon het te hozen. Nou ja hozen. Regenen. Nee meer miezeren. Ok. Er viel een druppel op mijn hoofd. Onmiddellijk stopte ik mijn werkzaamheden en maakte ik mijzelf wijs dat ik verder zou gaan als deze regenbui voorbij was. Ik had precies één vierkante meter stoep schoon geschraapt.
Mijn vriend keek bij thuiskomst verbaasd naar dat ene vierkantje brandschone stoep. Hij keek nog verbaasder toen ik hem vertelde van die extreme hoosbui die mij parten had gespeeld tijdens mijn werkzaamheden. En dat ik het ook heel raar vond dat die bui zo extreem plaatselijk was geweest. Zo raar! Voor ons huis regende het als een gek terwijl achter in de tuin de zon scheen. Gelukkig maar want anders waren alle tuinkussens zeiknat geworden.
Vanmorgen werd ik om 07.15 uur wakker van het irritante geluid van gemeentelijke werkzaamheden. Gebrom van een motortje dat op de stoep voor ons huis heen en weer reed ging. Ik wilde uit het raam naar buiten hangen en de ambtenaar in kwestie tot stilte manen. Totdat ik zag wat die man aan het doen was.
Met zijn veegmachientje veegde hij de stoep voor ons huis schoon. Mijn week had niet beter kunnen beginnen. Vooralsnog maak ik straks JP wijs dat ik de hele dag bezig ben geweest met het verwijderen van het onkruid tussen de stoeptegels terwijl ik in werkelijkheid kattenfilmpjes heb zitten kijken.
Nu maar hopen dat mijn buren mij niet verraden.
Lees ook: Dit moet je ook eens doen: voortuintjes bekijken
