Sinds dit weekend de bom barstte rondom het grensoverschrijdende gedrag bij talentenjacht The Voice of Holland is het hele land in rep en roer. Net als toen de MeToo-beweging zich roerde, beseft SAAR-schrijver en columnist Miriam Mars hoezeer de ervaringen met vieze -te ver gaande- mannen haar tot op de dag van vandaag gevormd hebben.
Al dagenlang bestook ik mijn man JP met verhalen. Voorvallen. Gebeurtenissen. Dingen die mij ooit zijn overkomen en waarvan ik mij toe afvroeg wat ìk toen fout had gedaan. Welke aanleiding ervoor zorgde dat ik me kut voelde. Of gewoon slecht. Het is net of er een beerput in mijn hoofd is opengebroken. Al die keren dat ik me ongemakkelijk voelde en de schuld bij mezelf zocht. Die ene vader van een vriendinnetje die mij net iets te stevig vasthield. Die ene docent die gluiperig aan me zat. Die oom die elke keer stiekem zijn tong in mijn mond probeerde te proppen als ik hem begroette en zijn kus probeerde te ontwijken. Die werkgever die mij aanrandde/ seksuele getinte opmerkingen naar mijn hoofd slingerde/ iets te dicht bij mij kwam te staan/ mij overdonderde met toespelingen en ik, bleu als dat ik was, die nog beantwoordde ook.
Al die keren dat ik mij awkward voelde in het bijzijn van een man en dacht dat het aan MIJ lag. Niet dacht. Vond. Ik blijf JP maar vragen om bevestiging. Bevestiging dat niet mijn gedrag abnormaal was maar dat van mijn belager. Van die onwijs aardige vriendelijk ogende man. De man die mij dat kutgevoel bezorgde.
Nee. Ik heb het niet over het nagefloten worden op straat. Of die ene knul die mij hartstochtelijke liefdesbrieven bezorgde die steeds grimmiger van aard werden naarmate de tijd vorderde en ik keer op keer liet weten dat hij geen kans maakte bij mij. En ook niet om die ene halfdronken tongzoen met een leeftijdsgenoot op een feestje waar ik achteraf spijt van had. Ik heb het over die joviale kerels die ik in eerste instantie een warm hart toedichtte en die vervolgens in mijn kruis zaten te grabbelen. Die aardige meneren die mij wilden helpen en daarna een soort van wederdienst eisten.
Nadat die hele #metoo-beweging op gang kwam schoten er heel wat voorvallen door mijn hoofd waarvan ik meteen wist: Dit was echt een metoo-gevalletje. Maar nu, nu het eindelijk klip en klaar is dat je als man niet zomaar meer aan een vrouw kunt zitten zonder dat daar consequenties aan zijn verbonden, pas nu dringt het tot mij door dat al die andere voorvallen mij pas echt hebben beschadigd. Niet die onbekende gek die zich tegenover mij als elfjarig meisje af stond te rukken in de Parijse metro. Niet die lapzwansen die hun piemel lieten zien op een onbewaakt moment. Maar die mannen waarbij ik mij veilig waande. Die mij het gevoel gaven dat ik ertoe deed. Dat ik er mocht zijn. Om mij vervolgens op slinkse wijze dusdanig seksueel te benaderen dat ik echt dacht dat ik daar aanleiding voor had gegeven. En mezelf vervolgens schaamde. En dat het mijn eigen schuld was dat ik hen gekwetst had.
Nu pas besef ik welke impact dat heeft gehad op alles wie ik was en ben geworden. De schaamte en schuld duw ik nu pas van mij af. Maar ik heb daar, decennia later, blijkbaar eerst bevestiging voor nodig. En nachtmerries.
