Schreef Miriam nog niet zo lang geleden niet een betoog waarom zij nooit, maar dan ook nooit zou gaan golfen? Dat mens is zo veranderlijk als die hele Brexit en het klimaat bij elkaar.
Tegenwoordig doe ik iets waar ik me al jaren tegen heb verzet. Ik vond het iets voor zurige oude dames. Ik associeerde het met mannen met rode broeken aan en een trui over hun schouder gekwakt. Met dure bolides. Dikke sigaren. Praten met aardappels in kelen. Een hoop geblaat. Een fout netwerkdingetje.
Ik vond er van alles van, maar vooral vond ik dat men het ten onrechte een sport noemde. Een beetje wandelen. Een stok pakken. Tegen een bal meppen. Verder wandelen. Alweer tegen een bal slaan. En nog een keer. En nog een keer. Net zolang tot die bal in een gaatje was geslagen. Poeh poeh. Wat een heftige work-out. Golfen een sport noemen? Gewoon een lullig tijdverdrijf. Dat was het.
Daar kwam ook nog eens bij dat ik die kleren verafschuw. Die mouwloze polo’-shirtjes. In het roze! En dan die debiele broekjes eronder. Of rokjes met van die steekzakjes. Die schoenen! Mijn hemel. Die schoenen zijn nog erger dan bowlingschoenen (en iedereen weet hoe onaantrekkelijk die zijn).
JP golft. Al vanaf zijn vijfentwintigste. De eerste keer dat ik met hem meeging naar de golfbaan trok ik mijn aversie-voor-golfgezicht op. Ik stelde mij een stel kwetterende sherry drinkende oudere dames voor en mannen met rode broeken die per ongeluk sigarenrook in elkaars gezichten bliezen. ‘Wha. Kerel. Mijn excuses voor mijn onvermogen om rook tegen de wind in uit te blazen blabla’. En golfleraren, pardon golfpro’s, die met hun zongebruinde koppen hier en daar wat mannen slijmerig complimenteerden met hun verbeterde putting skills maar ondertussen liepen te knipogen naar alle door hun eega’s verwaarloosde dames.
Nou zou ik willen schrijven dat dat absoluut niet het geval was. Maar dan zou ik jokken. Maar er bleken ook gewone normale mannen rond te lopen zonder rode broeken. Vrouwen te zijn waar je best leuke gesprekken mee kon voeren en die lekker gingen op de muntthee. En eenmaal op de oefenbaan met een stok in mijn klauwen – excuseer, op de driving range met een club in mijn handen – bleek ik het eigenlijk heel erg leuk vinden.
En blijk ik volgens de statistieken exact te voldoen aan het feit dat de meeste vrouwen op hun 51ste beginnen met golf. Dus zit ik tegenwoordig op les. Bij Edwin. Mijn strenge, rechtvaardige, grappige en best wel knappe golfleraar. Mijn golf ’pro’ zonder zongebruind gezicht.
Ik moet nog twee dingen zien te overwinnen voor ik echt de baan op kan gaan.Het behalen van mijn golfvaardigheidsbewijs en mijn afkeer van die lelijke stomme kleding. Pardon. Kledij. En leren om te praten met een aardappel in mijn strotje.
Lees ook: Golf – hartstikke goed voor je relatie (als je je klep houdt)
