Voor je het weet zijn ze groot. Voor je het weet vliegen ze de deur uit. Geniet er maar van zolang ze klein zijn. Het zijn allemaal van die clichézinnen die je, als jonge moeder, op je afgevuurd worden en waarvan je op dat moment denkt: laat me met rust. Ik merk het vanzelf wel. Mijn kinderen, 22 en 29 jaar, zijn, nadat ik nachtenlang door hen werd wakker gehouden, ik talloze keren voor tandenfee heb gespeeld, hen hielp met hun huiswerk, kinderfeestjes voor ze organiseerde, hen over hun eerste liefdesverdriet heen hielp, door de puberteit heen sleepte, inmiddels groot en uitgevlogen. De een woont in Den Bosch. De ander in Dubai.
De keren dat ze samen bij mij aan tafel zaten kan ik mij niet meer herinneren. Gewoon aan tafel. Bij mij. Thuis. ‘Wat eten we vanavond?’ ‘Mama? Niemand kookt lekkerder dan jij’. Gewone huis-tuin-en keukentaferelen. ‘Leg dat boek weg’. ‘Wat je opschept eet je ook gewoon op’. ‘Niet met je ellenboog op tafel!’ De verhalen aan tafel over school, vriendjes, vriendinnetjes. Het gejammer als de tafel moest worden afgeruimd. ‘Maar ik heb nog zoveel huiswerk…’
Nog even en het wordt weer kerst. Ik haat deze periode van het jaar. Het maakt mij melancholisch. De kans dat mijn kinderen met kerst beiden thuis zijn. Bij mij. Aan tafel. De kans dat ik zorgvuldig mijn kerstboom optuig, de tafel dek met linnen, mijn mooiste servies tentoonstel, de glazen poleer, dagenlang voorbereidingen tref voor een kerstmaaltijd? Gewoon samen met mijn kinderen aan tafel zit, is klein.
Mijn oorspronkelijke gezin bestaat niet meer. Er werd gescheiden. Hertrouwd. Er kwamen nieuwe kinderen en nieuwe partners bij. We leven als volwassenen ieder ons eigen leven. Niet als los zand maar wel los van elkaar. Ik sta daar nooit bij stil. Omdat het te pijnlijk is. Als het einde van de zomer nadert zoals nu en ik weet dat het nog even duurt voordat ik rond mijn oren word geslagen door vrolijke foto’s van gezinnen die met zijn allen aan de kerstdis zitten dan vind ik dat confronterend. Dan mis ik mijn beide kinderen énorm.
Het is mijn eigen schuld. Ik wilde nooit een moeder worden die bepaalde verwachtingen had van haar inmiddels volwassen kinderen. Ik wilde geen moeder worden die haar verlangens uitsprak. Hen dingen opdrong. Ik realiseer mij, na een gesprek met een vriendin, dat ik dáár de fout in ben gegaan. Misschien beseffen ze niet hoe fijn ik het zou vinden om hen samen met kerstmis bij mij aan tafel te hebben. Misschien denken ze dat ik daar helemaal geen zin in heb zelfs? Dat het voor mij allemaal teveel gedoe is? Ik vrees alleen als ik hen nu al uitnodig om straks in december bij mij aan tafel te schuiven dat ze zich rot gaan schrikken. Dat ze denken dat er iets aan de hand is. Want waarom nodigt mama ons anders nu al uit om met de kerst samen te zijn?
Ik moet een manier zien te vinden die luchtig is. Die geen onnodige alarmbellen doet rinkelen. Ik moet een manier zien te vinden, voor ik aan zelfbeklag gaan doen, die bij mij en bij mijn kinderen past. Wat als ik ze nu in plaats van via what’s app of facetime een gepersonaliseerde pré kerstkaart stuur? Een beetje grappige. Een beetje lieve. Eentje waarin ik hen gewoon op een leuke manier uitnodig om samen met mij te zijn? Met kerst?
Op Greetz bekijk ik alle mogelijkheden. Ik kan een foto uploaden, tekst toevoegen, lettertypes bepalen, de grootte van de kaart, de kleuren van de envelop. De mogelijkheden zijn eindeloos voor de kerstkaarten. Daar kan ik even flink creatief op los gaan en even dat nare melancholische weemoedige rotgevoel alvast de kop indrukken. Ik stel zelf mijn eigen persoonlijke kerstkaart samen, die ik ECHT op tijd verstuur. Een stijlvolle kaart voor mijn dochter en een jolige voor mijn zoon. De kaartjes zijn ook direct een uitnodiging om gezellig met zijn allen één avondje samen kerst te vieren.
Ik kijk er nu al naar uit om mijn kindertjes aan mijn mooi gedekte tafel te hebben. ‘Mama? Niemand kookt lekkerder dan jij’. ‘Leg die telefoon neer’ ‘Iemand nog een beetje wijn?’ Voor ik het wist waren ze groot. Voor ik het wist vlogen ze de deur uit. Voor ik het wist leefden we als volwassenen los van elkaar ons eigen leven. Ze zijn groot en uitgevlogen. Ik hoop dat ze dit jaar samen even terugvliegen naar het nest waar ze vandaan komen.
We schreven dit artikel samen met Greetz, het online platform voor persoonlijke verrassingen zoals bloemen, wenskaarten, ballonnen, drank en chocolade. En dus meer dan 800 kerstkaarten die je makkelijk online kunt versturen.
Pssst… nog op zoek naar een super origineel kerstcadeau voor je (schoon)zus/vriendin/moeder/buurvrouw? Klik hieronder en bekijk snel onze aanbieding! > > >
