Miriam probeert zich zo goed en zo kwaad als het gaat door het moderne leven te navigeren. Daarbij hoeft ze overigens niet op steun van haar vriend te rekenen…
Het leek wel iets magisch. Ineens doemden er mobiele telefoons op die je kon ontgrendelen met je vingerafdruk. Ik kan me nog de zwarte bakelieten telefoon die stevig aan de muur hing in mijn geboortehuis herinneren, dus dit was wel effe een ‘overgangetje’ zeg maar. Van zware hoorn in je hand tegen je oor en je vinger draaiend op een smoezelige draaischijf naar 007-achtige toestanden zeg maar. Het was ook een overgangetje in mijn hoofd. Er zijn af en toe, steeds vaker eigenlijk, van die momenten dat ik besef dat ik dus echt niet meer bij de jongsten hoor en dit was dus zo’n moment. Voor ik het wist sprak ik het hardop uit tegen zo’n millenialletje. “Vroeger hadden wij een zware bakelieten telefoon aan de muur hangen…” De enige reactie die ik kreeg was: wat the fuck is bakeliet?
Mijn nieuwe telefoon bleek tot mijn grote verrassing ook de mogelijkheid te hebben om deze te ontgrendelen met mijn vingerafdruk. Terwijl ik bezig was om deze functie te installeren zei een stemmetje in me: maar wat als jij nou ineens dood neervalt? Wie kan dan jouw telefoon ontgrendelen? In mijn gedachte zag ik al een chirurg mijn wijsvinger eraf snijden en dat idee stond mij niet zo aan. Want wat moet je verder met zo’n afgesneden wijsvinger doen hè? Op sterk water zetten en dan één van mijn kinderen er om laten vechten? Nee ik wil mama’s afgesneden wijsvinger, jij hebt haar dagboek al. Maar mama heeft mij altijd dat wijsvingertje beloofd!
Ik las in de gebruiksaanwijzing dat je een tweede persoon kon machtigen. Mijn vriend leek mij de enige aangewezen persoon daarvoor. Ik vond hem in ons schuurtje waar hij iets aan het doen was. “Mag ik je wijsvinger even?” Ik hield mijn telefoon in de buurt van zijn hand en vroeg hem met zijn rechterwijsvinger even een haaltje te geven in het daarvoor bestemde gleufje. Dat lukte mij, of beter gezegd hem, wonderbaarlijk genoeg in één keer. Net voordat ik hem achterliet in ons schuurtje waar hij dingen aan het doen was merkte hij op: Uh. Mir? Is dat dan jouw enige mogelijkheid om jouw telefoon te ontgrendelen? Met mijn wijsvinger? Nee dombo. Natuurlijk niet. Jouw vinger is mijn reservevinger voor als ik dood neerval. Snap je? Ik hoorde hem kreunen en mompelen. ‘’Dat gaat dus nooit goed”.
Inwendig kookte ik van woede. Wat een vertrouwen heeft die man toch in mij. Het ging goed. Dagenlang ging het goed. Wat zeg ik? Wekenlang, maandenlang ontgrendelde ik mijn telefoon dat het een lieve lust was. Haaltje hier. Veegje daar. Appen en like-en maar. Hatsikidee. Ik had inmiddels wel ontdekt dat mijn vinger niet nat of vettig moest zijn maar dat had verder geen naam.
Op een avond ging ik zitten en hoorde ik ‘krak’. Zo’n krak waarvan je meteen weet ‘dit is foute boel’. Van onder mijn billen haalde ik het pootje tevoorschijn van mijn bril. Of we tweesecondelijm hadden, vroeg ik aan mijn vriend JP. Gealarmeerd keek hij mij aan. Het antwoord. “Wat heb je nou weer stuk gemaakt?” Ik werd boos. Wat ik nou weer stuk heb gemaakt? Alsof ik altijd alles kapot maak? Ik drukte de gedachte aan de hogedrukreiniger die ik ooit molde, de Alfa Romeo die ik total loss reed, de vaatwasser die niet gebroken glas bestendig bleek te zijn, de stofzuiger en de badkamerdeurklink voor het gemak even weg. Ik kreeg te horen dat wij tweesecondelijm hadden en ook waar ik deze kon vinden. Ik wachtte totdat meneer naar bed ging en haalde de tweesecondelijm tevoorschijn.
Het pootje van mijn bril was perfect afgebroken constateerde ik tevreden. Met één druppeltje lijm zou ik dat wel even fixen. Heel voorzichtig duwde ik op dat tubetje. Er spoot net iets meer dan één druppeltje uit. Instinctief veegde ik dat weg met, jawel, mijn wijsvinger, en drukte onmiddellijk het pootje tegen het uiteinde van mijn bril. Het paste perfect. Alleen bleef mijn bril vervolgens aan mijn vingers kleven. Na een paar minuten had ik mezelf van de bril gescheiden en haalde opgelucht adem. Mijn bril was weer heel. Het duurde alleen dagen voordat ik met mijn geplastificeerde wijsvingertje mijn telefoon weer kon ontgrendelen.
