Een groot misverstand over eenzaamheid is dat het vooral de wat stille teruggetrokken types betreft. Dat is niet zo. Zelfs behoorlijk uitgesproken types zoals Miriam hebben er last van.
Mijn vriend kan zich soms enorm verbazen over het feit dat ik de hele dag nog niet buiten ben geweest. Daar begrijpt hij niks van. Dat ik gewoon een hele dag binnen kan zitten zonder iemand te spreken of te zien. Hij begrijpt niet dat ik daar geen behoefte aan heb. Het rare is? Dat heb ik wel.
Er zijn van die dagen dat er een enorme leegte over mij heen daalt. Dat ik mij zo eenzaam voel dat het pijn doet. Ik sprak daar met een vriendin over die mensen die eenzaam zijn coacht. Ze leert ze om een sociaal leven op te bouwen. Hoe je contact kunt maken met anderen en dat contact ook kan behouden. ‘Eenzaamheid zie je vaak bij meerdere generaties terugkomen. Mensen hebben van hun ouders niet geleerd om vriendschappen aan te gaan en dat probeer ik hen in te laten zien’.
Nadat ze weg was dacht ik daarover na. Hoe was dat vroeger bij ons thuis? Kregen mijn ouders eigenlijk vaak visite? Of gingen ze zelf vaak bij anderen op bezoek? Gingen ze naar verjaardagen van nichtjes en neefjes? Had mijn vader vrienden die hij opzocht zonder mijn moeder? En andersom? Hadden mijn ouders eigenlijk wel een sociaal leven? Ik herinner mij bezoekjes aan opa en oma op zondag. Maar kwamen er vaak mensen gezellig op de borrel bij ons? Gaven mijn ouders etentjes? Ik kan mij het amper herinneren. Kan ik het mij niet herinneren omdat het al zo lang geleden is of leefden mijn ouders solitair? Ik weet nog wel dat vroeger bij mijn vriend thuis er vaak mensen op visite kwamen en dat ik dat een beetje raar vond. Hoezo kwamen er op vrijdagavond mensen op de koffie? Wat hadden ze dan allemaal te bespreken?
Wat ik mij wel heel goed herinner is dat ik als klein meisje beter geen vrienden uit kon nodigen. Daar hield mijn vader niet van. Mensen die onaangekondigd op de stoep stonden vond hij vreselijk en dat liet hij duidelijk merken ook. Terwijl ik echt vrolijk kan worden van onverwachte aanloop. Maar er zelf op uit gaan overdag om mensen te spreken? Ik zou niet weten waarom ik dat zou doen. Of eigenlijk, hoe ik dat moet doen. Dus ben ik vaak dagenlang alleen thuis en zit soms urenlang gewoon op de bank nadat ik mijn deadlines heb gehaald en het huishouden heb gedaan. Dan zit ik gewoon een beetje na te denken. Af en toe vliegt de eenzaamheid mij dan aan. Ik weet dat er genoeg redenen zijn om de deur uit te gaan. Genoeg mensen waar ik even langs kan wippen. En toch. Toch doe ik het niet. Bang dat ik te veel ben. Bang dat het die ander niet uitkomt.
Ik weet zeker dat mensen die mij goed kennen dit totaal niet van mij verwachten. Van dat eenzame gevoel dat mij af en toe bekruipt. Dat ik soms in de trein zit en me totaal verloren voel. Dat ik soms te midden van vrienden ben, plezier heb en mij toch enorm verlaten voel. Eenzaamheid met een Grote E. Pas sinds gisteren weet ik waar dat bij mij vandaan komt. Maar hoe ik dat op kan lossen? Ik denk dat ik mijn vriendin maar eens ga vragen om hulp.
Lees ook: Ik wist niet dat zoveel vrouwen van 50+ zo eenzaam zijn