Zit je net lekker in een goed gesprek, pakt je gesprekspartner ineens zijn of haar telefoon om een berichtje te checken dan wel te beantwoorden. Kunnen we daar met zijn allen alsjeblieft mee ophouden?
Het zaadje werd geplant toen ik op een zomerse dag op het terras onder de luifel zat met een goede vriend. Ik weet niet meer of we gezellig met elkaar in gesprek waren of dat we weer eens lekker aan het discussiëren waren. Wat ik wel weet is dat de lucht plotseling betrok en voor wij het wisten de pleuris uitbrak. Een onweersbui gepaard met een wolkbreuk die zijn weerga niet kende. Het regende zo hard dat we elkaar niet meer konden verstaan. Tot mijn grote verbazing hoorde ik hem ineens zeggen dat het helemaal niet waar was dat het regende. Hij drukte zijn beeldscherm van zijn telefoon als bewijs tegen mijn neus en zei: ‘Kijk maar. Het regent niet. Op buienradar is niets te zien’. Toen werd bij mij het zaadje geplant. Sinds wanneer leven wij onze levens via een beeldscherm? Beeldschermterreur. Dat is het. En kunnen wij dit alsjeblieft snel weer veranderen?
Ik weet nog dat ik voor de eerste keer naar de redactie van Saar ging en besloot om met de trein te gaan. De redactie zit hartje centrum van Amsterdam. Ik ben niet gewend aan trams of massatoerisme en vind parkeren aan de gracht griezelig dus leek mij reizen met het openbaar vervoer de beste keuze. Om heel eerlijk te zijn had ik daar ook een romantisch beeld bij. De laatste keer dat ik met de trein ergens naar toe was geweest dateerde uit de tijd dat conducteurs nog gewoon kaartjes knipten dus had ik geen idee wat mij te wachten stond. Ik keek er naar uit om leuke interessante gesprekken te gaan voeren met mijn medereizigers. Gesprekken die mij zouden gaan inspireren tot het schrijven van prachtige verhalen. Dat was een misvatting. Iedereen, werkelijk iedereen tuurde op zijn of haar beeldscherm en tot mijn allergrootste verbazing had ook iedereen oortjes in. Zelfs een simpele vraag als: ‘vind u het erg als ik op de plaats van uw tas ga zitten?’ werd beantwoord met een woedende blik. Hoe waagde ik hen te storen? Zag ik niet dat ze wel wat beters te doen hadden?
Er valt niets positiefs te melden over dat kutvirus dat rondwaart, op één ding na. Mensen raakten weer met elkaar in gesprek. Mensen kregen weer oog voor elkaar. Mensen voelden zich weer met elkaar verbonden. Als we elkaar al konden zien werd er niet meer oeverloos op beeldschermpjes gekeken maar spraken we onze angsten, onze hoop en onze gevoelens uit. Ook dat is inmiddels weggeëbd. Meldingen via social media worden niet meer weggedrukt. Apps worden weer als vanouds driftig bestudeerd. Bij elke ontmoeting, of deze nou op afspraak of vluchtig is, zit de telefoon weer vastgeplakt aan beide handen uit angst maar iets te moeten missen. Fomo. Fear of Missing Out.
Wil ik terug naar hoe het was? Naar het pré-beeldschermleven? Nee. Dat kan niet. Wat ik wel zou willen is dat mensen die met elkaar in gesprek zijn weer het fatsoen krijgen om niet om de haverklap hun beeldscherm te checken of er op dat moment iets interessanter aan de hand is in hun leven. Dat er, zonder tussenkomst van meldingen of push up berichten, aan een stuk door een gesprek gevoerd kan worden. Dat we, dat wat er op ons beeldscherm verschijnt, minder de moeite waard vinden dan datgene waar we op dat moment mee bezig zijn. Namelijk: ‘Het Leven’ zelf. Maar vooral dat er, wanneer het ineens begint te plenzen, niet via een of andere app wordt gecontroleerd of dat wel klopt.
Lees ook: Hé telefoonzombie, kijk af en toe ook eens om je heen!
