Nu Miriam 50 is en nooit meer wordt nagefloten, leeft ze helemaal op als een man met haar flirt.
Als ik de sportschool binnenloop word ik raar begroet. “Ha! Wat zal F blij zijn dat je er bent.” F? Wie is F? Ik krijg geen antwoord. De jongen achter de balie (hallo Sam, ik weet dat je dit stiekem leest) antwoordt: “Dat weet jij echt wel Miriam.” Ik heb geen idee. Ook niet waarom een onbekende genaamd F blij is mij te zien.
Sinds ik mevrouw word genoemd door mensen die even oud zijn als ik, niet meer word nagefloten en het langzaam maar zeker tot mij doordringt dat ik een soort van onzichtbaar ben geworden, is de boodschap dat ene F. blij is mij te zien net zo mysterieus als zijn naam. Ik loop naar binnen. Doe mijn work-out, drink koffie aan de bar en fiets naar huis.
Een paar dagen later zit ik al aan mijn koffie als er een man binnenkomt. “Ben je al klaar?” vraagt hij teleurgesteld. Ik kijk om me heen. O, hij heeft het tegen mij. “Uh ja. Normaal gesproken kom ik hier in de ochtend…” Hij valt me in de rede: “Jáháá dat weet ik toch.” Ik kijk hem dommig aan en maak mijn zin af. “En dan zijn er alleen maar oude mensen – oergezellig en ik haal de gemiddelde leeftijd enorm naar beneden.”
Zoals altijd moet ik lachen om mijn eigen grap. Hij kijkt me lodderig aan. Hij zucht. “Op welk tijdstip jij hier ook komt, je haalt de gemiddelde schoonheid altijd enorm naar boven.” Pardon? Ik verslik me in mijn koffie en word rood. Het duurt even tot het tot mij doordringt. Heb ik nou sjans? Die gast is hooguit dertig! Dan pas dringt het tot me door. Dit is F! Er wordt met mij geflirt. Ik ben niet meer onzichtbaar.
Uitgelaten zit ik even later op mijn fiets. Thuis roep ik naar JP dat ik sjans heb op de sportschool. Van een gast van een jaar of dertig. In geuren en kleuren vertel ik exact wat er gebeurde. JP kijkt verbaasd.
Vanmorgen ging ik weer naar de sportschool. Bij binnenkomst zie ik José op de crosstrainer. Gezellig. José is altijd vrolijk, stuk jonger dan ik, mooie meid én je kunt met haar lachen. Ik klim op de fiets naast haar en we beginnen als een dolle te ouwehoeren.
En dan. Dan gebeurt het. De naam F. valt. “Ken jij F?” vraagt ze hijgend. Ze wacht mijn antwoord niet af. Blijkbaar weet iedereen wie F. is. “Moet altijd zo lachen om zijn geflirt. Elke keer zeg ik: “Maar F. je weet toch dat ik getrouwd ben?” Antwoordt hij: “Ja maar ik kan het toch proberen?”
Wacht. F. Mijn F. Mijn Jij-haalt-de-gemiddelde-schoonheid-naar-boven-F. Ik knik bevestigend. Ja. F. Die F. Die ken ik wel. Bij thuiskomst flikker ik mijn sporttas op de vloer. JP kijkt verschrikt op vanachter de computer. “Die F. is gewoon de Don Juan van de sportschool,” sis ik. JP duikt weg achter het scherm. Ik hoor hem grinniken.
