Onze Miriam Mars (54) heeft een afkeer van gezond eten. Toch heeft ze dit voor haar kinderen verborgen kunnen houden, maar sinds zij de deur uit zijn, is het hek van de dam. En dat brengt consequenties (in de vorm van extra kilo’s) met zich mee.
Ik vind het nog steeds ongelofelijk dat ik, ondanks mijn afkeer van gezond eten, twee kinderen in leven heb weten te houden. Ze zijn inmiddels bijna zesentwintig en tweeëndertig en ze roemen nog steeds mijn kookkunsten. Dat is geen grap. Ik kookte elke dag voor ze en op de een of andere manier vonden ze dat nog lekker ook. Mijn salades. Mijn gebakken aardappeltjes. Mijn sperzieboontjes geroerbakt in een beetje ketjap en een gefruit uitje. Ja, mensen. Ooit leefde ik gezond. Als mijn kindjes tussen de middag thuiskwamen om een boterhammetje te eten, dan kregen ze negen van de tien keer ook iets warms voorgeschoteld. Gebakken tomaatjes met uien op vers wit brood of wentelteefjes met stroop. Een bakje fruit. Ik leefde gezond, vanwege kinderen, en ik was ongelofelijk slank. Er was altijd wel wat te doen. Ze moesten worden opgehaald of weggebracht. Er moesten boodschappen worden gehaald. De hond moest worden uitgelaten. Wassen gedraaid, trap op en af. Bedden afgehaald en keukens gesopt. Nu weet ik dat er veel moeders zijn die stiekem marsen lopen te snaaien als de kinderen op school zijn. Ik weet dat er moeders zijn die hun kinderen op bed leggen en vervolgens naar beneden lopen om een zak chips weg te kanen. Zo’n moeder was ik nooit. Het kwam niet in me op. Die Schijf van Vijf zat in mijn systeem geramd en alle lichaamsbeweging en stress (oh jee is Yasmin nou weer haar boterhammentrommeltje vergeten? Snel even naar haar school fietsen) die mijn kinderen met zich meebrachten zorgden ervoor dat ik een mager moedertje was.
Ze gingen uit huis. Eerst de een. Toen de ander. Dat ik wat dikker werd, weet ik aan het feit dat de hond dood was waar ik elke dag zo’n zes kilometer mee wandelde. Die was allang dood, maar hé, je wordt niet van de ene op de andere week dikker. En dikker. En dikker. De eerste keer dat ik ’s avonds niet kookte maar genoegen nam met wat crackers, kaas en een fles wijn en zo mijn bed inrolde, zorgde voor een enorm schuldgevoel. De eerste keer dat ik pas rond het middaguur iets at, zorgde vooral voor een knagend gevoel in mijn buik. Niet van de trek, maar zo’n raar gevoel als je iets niet goed doet. Ik ontdekte dat je niet ineens poefpaf doodging als je niet drie keer per dag gezond at. Dat was een openbaring. Dat werd mijn lijfstijl. Alleen maar eten waar ik zin in had op achterlijke tijdstippen.
Toen kwam de overgang en verdween mijn taille. Die maakte plaats voor een enorme ronding onder mijn borsten en boven mijn vulva. Ik weet het aan mijn hormonen. Wat een motherfuckers waren dat. Door die hormonen stilde ik mijn honger met Fanta, krentenbollen met roomboter met suiker of ’s avonds met een opgewarmd worstenbroodje met chilisaus. Dat ik gewoon dik werd omdat mijn kinderen niet meer thuis woonden, kwam geen moment bij mij op. Sterker nog: ik vermoed dat dat hele verhaal over in de overgang raken en schommelende hormoonspiegel waardoor je dikker wordt een hoax is. Waarom was ik dan in de periode dat ik ging menstrueren en mijn hormonen ook lekker aan de gang gingen geen veelvraatje geworden? Waarom niet? Omdat ik toen drie keer per dag normaal at en we alleen op zaterdagavond op de bank iets lekkers kregen, terwijl we naar de weekendquiz keken.
Ik zie alle vrouwen van mijn leeftijd wiens kinderen het huis uit zijn langzaamaan verdikken. Ieder van hen verwijt het aan de overgang. Dikke Lul. Echt niet. Nee. Sinds de kinderen uit huis zijn gaan we vaker uit eten. Bestellen we sneller een pizza, nemen we borrelnoten als ontbijt en zoeken we troost bij elkaar met wijn en een kaasplankje. Heb ik gelijk? Ja toch? Dik worden door de overgang is een mythe. De schuld ligt bij onze kinderen en dat ze op een bepaald moment het huis uit gaan en er niet meer van ons wordt verwacht dat we elke avond die Schijf van Vijf op tafel zetten. En bij honden die doodgaan.
Heb jij het goede voornemen om nu echt wat aan je lijf en gezondheid te doen? Doe dan onze nieuwe cursus! In de Snelcursus Slimmer eten na je 50e nemen Barbara van Erp en Femke Sterken je in zeven dagen mee langs alle nieuwe trends door middel van heerlijke recepten en een fijne podcastserie, zodat jij ook een methode kan samenstellen waarmee je gezond oud kunt worden. Het is een lekkere compacte cursus geworden, met een even compacte prijs. Normaal kost-ie €22.50, maar je krijgt ‘m nu met 30% early bird korting voor: €15,75
 is erachter: dik worden door de overgang is een mythe, het komt door iets heel anders.){kind=link}