Miranda kreeg een erfenis en kocht een fijn huisje in Frankrijk

Na een paar maanden verbouwen, stressen en chagrijnen, hebben Miranda (59) en haar man hun droomhuis in de Dordogne. “Alles is hier beter, behalve de mensen.” 

Elke week op saarmagazine.nl: een vijftiger aan het woord over haar leven in de serie ‘Ik ben Saar’.

Lees ook: ‘Wil ik aan mijn tweede jeugd beginnen, blijkt mijn man opeens oud’

“Mijn schoonmoeder was een feeks, maar dat ze ons negentigduizend euro naliet, was dan wel weer lief. ‘Duizend euro voor elk jaar dat ze me dwars heeft gezeten,’ zegt mijn man. Onkruid vergaat niet, het mens werd negentig. Twee jaar geleden ging ze dood, vorig jaar kochten we van de erfenis een heerlijk vakantiehuisje in de Dordogne. We stopten er ook een ton spaargeld in. En een stukje hypotheek.

Niet dat het huis zo duur was, hoor. De koopsom was nog geen honderdduizend euro. Maar toen. Stel je de slechtste Ik Vertrek-aflevering voor en doe die keer twee: de waterleidingen waren van voor tot achter kapot, de elektriciteitsleidingen levensgevaarlijk, er was betonrot, houtrot, de vloerbalken waren kapot, de plafondbalken vielen naar beneden, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ernst, mijn man, is al met pensioen, kluste zich suf en stuurde bouwvakkers aan in zijn beste Frans – wat niet erg best is. Niet onze leukste tijd. Hij chronisch chagrijnig, ik boos omdat hij zo chagrijnig was. Maar goed, we leven nog.

Sinds drie maanden is het huis klaar. Het is de hemel. In Frankrijk is alles beter. Het leven, het eten, de wijn, het weer. Alleen de mensen niet. Daar hebben we gelukkig weinig mee te maken, want de buren wonen anderhalve kilometer verderop. Jammer dat we niet vaker naar ons huisje kunnen omdat ik nog moet werken. Als het even kan, vluchten we naar de Dordogne. Ouwelullendagen zat. Dat is zo leuk aan ouder worden als ambtenaar: je wordt al snel gezien als seniel, halfdood en nergens toe in staat. En ik ben goed in regelingen naar mijn hand zetten, dat moet ik erbij zeggen. Je begrijpt, ik heb veel vrije dagen. Kinderen hebben we niet. Mijn vriendinnen passen op hun kleinkinderen, ik zeg tabee en neem een glas rosé op mijn Franse terras.”