‘Mijn vader wordt steeds lastiger en achterdochtiger’

-

Hanneke (59) wordt knettergek van haar demente vader die steeds lastiger en achterdochtiger wordt. En ze kan geen kant op, want hij is nog te goed voor een verpleegtehuis: ‘Voor zo’n baan zou iedereen bedanken, maar ik heb geen keus.’

“Het is best lekker om het hardop uit te spreken, dat doe ik niet zo vaak. Knettergek word ik. Mijn vader is 86 en sinds een jaar dementerend. In het begin ging het langzaam, de laatste tijd sneller. Maar hij is nog niet slecht genoeg om in aanmerking te komen voor een plek in een verpleeghuis. Met drie keer per dag thuiszorg en vier keer per week dagbesteding redt hij het thuis nog. Althans, dat is de visie van de betrokken zorgorganisaties. En het is ook zo, maar niet zonder één belangrijke en grote pijler die alles bij elkaar houdt, alles opvangt en 24 uur per dag beschikbaar moet zijn. Die pijler, dat ben ik.
Je mag niet zeggen dat je gek wordt van je dementerende ouder. Mijn vader heeft zo lang voor mij gezorgd – onder de omstandigheden van die tijd dan. Hard werken voor het gezin, dat deed hij. Het zorgen, dat deed mijn moeder. Maar hij was een lieve vader. Creëerde de voorwaarden voor mijn prettige jeugd en genoot ervan om tijd met mij en mijn zusje door te brengen. Ik kijk er met veel warme gevoelens op terug.

In die zin vind ik het ook niet vreemd dat ik me nu inzet voor zíjn welzijn. Mijn zusje woont aan de andere kant van het land, ik op twintig minuten rijden van mijn vader. Mijn moeder is al vier jaar dood, veel andere familie is er niet. En hoe verder de dementie vordert, hoe kleiner de groep mensen die mijn vader nog vertrouwt. Eigenlijk alleen twee van zijn vaste thuiszorg-verzorgenden en ik. Zelfs als iemand een deel van de zorg zou willen overnemen, zou mijn vader diegene niet toelaten. Dat betekent wel dat hij  me minstens vijf, zes keer per dag belt. Op slechte dagen soms wel twintig keer, ook ’s nachts. Omdat hij zijn leesbril niet kan vinden. Of eigenlijk: omdat ík zijn leesbril volgens hem heb kwijtgemaakt.

Het gaat maar door: het koffiezetapparaat doet het niet, hij kan zijn sokken niet vinden, hij heeft gepind maar het geld is gestolen (mijn vader denkt continu dat hij heeft gepind terwijl dat niet zo is). Hij vraagt waar ik blijf omdat we samen naar tante Stien zouden gaan (zijn zus, die al een jaar dood is), hij weet niet hoe de magnetron werkt. De laatste maanden merk ik dat de telefoontjes toenemen. En dat terwijl ik hem elke dag bezoek. Het ergste is als hij verwijtend doet, wat steeds vaker het geval is. Ik maak spullen kwijt, ik kom te weinig langs, ik hou mensen bij hem vandaan – dat soort dingen. En als ik het ontken, wordt hij alleen maar achterdochtiger.

Ik zie er steeds meer tegenop naar hem toe te gaan. Als ik zijn naam in het scherm van mijn telefoon zie, raak ik al geïrriteerd.  Hij eist verschrikkelijk veel tijd en aandacht en waardering zit er niet in. Voor zo’n baan zou iedereen bedanken, maar ik heb geen keus.”

gifgif
Redactie
Redactie
De redactie van Saar bestaat uit een heel professioneel en toch gezellige groep van vrouwen rond de 50 & 60, plus een paar superleuke meiden van rond de 30 die wel alles weten van de nieuwste trends, techniek & social (en trouwens zo langzamerhand ook (bijna) alles van 50+ zijn).

RECENTE ARTIKELEN