Zegt Anne-Maries vader nou serieus tegen haar dat ze maar een leuke hobby moet gaan zoeken?
Tijdens een vergadering verschijnt zijn nummer opeens op mijn scherm. Ik schrik me helemaal kapot. Hij belt anders nooit op mijn mobiel, zou er iets mis zijn? Met hartkloppingen loop ik de vergaderzaal uit. Ik bel hem terug en hoor meteen: “Kind, wat is er nu toch aan de hand?!!! Waarom neem je niet op! Ik maak me vreselijke zorgen want ik kan je maar niet bereiken.’’
“Huh? Wanneer heb je dan gebeld?’’
“Nou gistermiddag, vanochtend, en vanmiddag weer.’’
Aha. Hij had op de vaste lijn gebeld. Ik moet het even goed en duidelijk uitleggen, de goeie man wordt ook een dagje ouder: “Pap, gisteren was ik op mijn werk. En vandaag ook. Je weet toch dat ik een baan heb. En als ik op mijn werk ben, ben ik niet thuis. En ik kan de vaste telefoon niet opnemen, als ik niet thuis ben.’’
“Oh ja, nu we het toch over werk hebben, ik had het er gisteren nog met vrienden over dat jouw man zo’n prima betrekking heeft! Maar ik heb nooit van jullie begrepen wat zijn rang eigenlijk is?’’
“Hij heeft geen rang, hij zit niet in het leger. Echt, dat was leuk geweest, ik ben ook dol op uniformen, maar hij heeft gewoon een kantoorbaan. En nu we het toch over werk hebben, ik ben net voor jou uit een vergadering gelopen, dus ik wilde maar weer…’’
“Zeg, en hoe is het eigenlijk met de kinderen? Gaan ze over?’’
”Pap, ik ga weer aan het werk, ik zit middenin…’’
”Ja ja, werk, werk, och ja, wat was ik er toch altijd razend druk mee.”
Dat weet ik. Hij was niet eens bij mijn geboorte. Dit klinkt misschien zuur, maar dat maakt me natuurlijk niets uit, ik zweer dat ik niet eens door had dat ik geboren werd. ”Maar ik heb wel een fantastische tijd gehad hoor, heb ik je dat verhaal weleens wel verteld van toen ik met de directeur samen op die beurs was?” (ja, al een paar keer).
Mijn geduld raakt op en dan gooi ik opeens de knuppel die al veel te lang stil in een hoekje ligt, in het hoenderhok. ”Pap, je lijkt er niet echt te beseffen dat ik een baan heb, heb je er eigenlijk iets op tegen dat ik werk?”
”Nee joh, hoe kom je erbij? Maar het is feitelijk natuurlijk niet nodig. Je bent toch onder de pannen, hij zorgt toch goed voor je? Jullie hebben een leuk huis, je woont in een prima buurt, je hebt het vast druk met het huishouden en de kinderen. Moet je anders geen hobby zoeken? Je kunt gaan schilderen bijvoorbeeld, zulke dingen deed je moeder ook niet onverdienstelijk.’’
‘’Ik wil gewoon mijn eigen geld verdienen en ik vind werken ook nog eens leuk en belangrijk. Vind je nu serieus dat ik me thuis moet gaan zitten vervelen?’’
”Ach kind, over vervelen gesproken, breek me de bek niet open. Het is hier zo akelig rustig! Net alsof ik niet helemaal meer meetel. Iedereen heeft ‘s ochtend een reden om op te staan, een plek om naar toe te gaan. Je ziet automatisch mensen, er zijn altijd nieuwe ontwikkelingen… wat mis ik dat soms. Ik zit hier maar.’’
”Precies pap. Dus je snapt me wel…’’
