Gonnie (56) was eerder 21 jaar getrouwd met Mark (56), met wie ze twee volwassen kinderen heeft. Vier jaar na hun scheiding leerde ze Sebas (59) kennen, met wie ze hertrouwde, op haar manier.

“Mijn eerste bruiloft herinner ik me als iets dat totaal uit de hand liep. De gastenlijst bleef maar groeien. Als we tante A uitnodigden, moest nicht B ook komen, anders kwam er gedoe van. Ik snap nog niet hoe we mijn moeder en schoonmoeder zoveel invloed lieten uitoefenen op wat toch echt de dag van Mark en mij was.

Ik had destijds een vrij simpele trouwjurk op het oog, maar mijn ouders wilden ‘m graag betalen en mijn moeders droom voor haar dochter was de jurk van prinses Diana. Het heeft nog heel was discussies gekost om het een beetje binnen de perken te houden. Maar op een of andere manier kreeg ze toch  grotendeels haar zin.

Zoals we, beiden niet meer gelovig, toch in de kerk zijn getrouwd, omdat de moeder van Mark dat erg belangrijk vond. Ik zie mijn moeder en schoonmoeder nog stralend zitten, trots en blij voor de hele goegemeente, dat het allemaal ging zoals het hoorde. Het was ook hun dag, zoveel was duidelijk.

Ik herinner me van die dag die jurk, die nogal zweterig was en schoenen die ik echt even had moeten inlopen, maar ja – wit satijn, hoe hou je dat fris? Ik weet ook nog dat ik na de kapper en de visagist in de spiegel keek en mezelf bijna niet herkende. Het zal er allemaal hartstikke mooi uit, daar niet van. Maar het had me niet verbaasd als Mark had gezegd: ‘Wie ben jij en waar heb je Gonnie gelaten?’

Een roes was het. Duur ook, want zo’n feest loopt snel uit de klauwen. We woonden toen al jaren samen en ik weet nog dat het best als een kater voelde toen alles voorbij was. We waren behoorlijk blut en afgezien van het trouwboekje was er niets veranderd. Nou ja, mooi feest gehad. En weer door.

Prima huwelijk gehad, tot zo’n beetje twee jaar voor de scheiding. De kinderen woonden toen op kamers, we waren allebei zoekende. Ik vond een pittige nieuwe baan. Hij vond een man waar hij gevoelens voor had. Dat hij biseksueel was, wist ik. Hij had bewust gekozen voor mij en voor ons gezin. Maar toen dat verband losser was geworden, klapte die kant in zijn hart weer open.

Ik was verdrietig en tegelijk snapte ik het ook wel, dat hij er nog iets mee wilde doen nu het nog kon. We zijn in staat geweest om als vrienden uit elkaar te gaan, wat op een of andere manier makkelijker was toen Mark een vriend kreeg. Daar kon ik als vrouw niet mee concurreren, het was zo iets anders dat ik goed naar die relatie kon kijken zonder er van alles bij te voelen.

In de jaren daarna leerde ik Sebas kennen. Ook gescheiden, gortdroog gevoel voor humor. We vonden het samen zoveel gezelliger dan ieder apart dat we wel riepen dat we een LAT-relatie hadden, maar eigenlijk stonden zijn spullen binnen drie weken bij mij. We hielden allebei van koken en eten, we hadden graag vrienden over de vloer – het was en is een heel goede match.

Trouwen hoefde voor mij niet nog een keer, maar Sebas vond het leuk. “Om te laten zien aan onze mensen dat het menens is, dat we bij elkaar horen. Ik wil het gewoon een keer hardop zeggen, waar iedereen bij is. Dat ik voor jou heb gekozen en hoe gelukkig me dat maakt.”

Nou, zeg dan nog maar eens nee. Maar ik wilde niet weer zo’n duur feest met alle heisa erom heen. De kinderen, hun aanhang en de twee ouders die nog leefden, in totaal tien personen. Mijn boeket en de corsages heb ik zelf gemaakt van drie supermarktboeketjes, mijn jurk kostte nog geen veertig euro.

Om er toch een beetje uit te zien als een bruid, had ik een kransje met roosjes in elkaar geflanst waaraan een piepklein sluiertje hing. Mijn dochter vond het vreselijk, maar moest er ook erg om lachen. Sebas en ik zijn op de fiets naar het stadshuis gegaan, het ‘feest’ bestond uit allemaal kleine hapjes in de tuin van een restaurant waar we graag komen. Geen receptie, geen muziek, geen toestanden.

Mijn moeder, inmiddels een krasse tachtiger, vond het maar een rare, simpele bedoening. Maar het was precies wat ik wilde: een ontspannen, overzichtelijke dag waarop ik iedereen aandacht kon geven en hardop tegen mijn vent kon zeggen hoe leuk ik hem vond, tegenover de mensen die belangrijk voor ons waren.

Trouwen op latere leeftijd is zoveel puurder, zo heb ik het althans ervaren. Er is minder ruis, je hebt andere verwachtingen, er ligt niet zoveel druk op. Je kunt gewoon besluiten geen kriebeljurk aan te trekken en alleen voor de wet te trouwen. En een roosjeskrans met een fliebeltje tule eraan op te zetten, ook al vinden je dochter en je moeder het raar. Raar was in dit geval nu net precies wat ik wilde.”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!