De dag dat haar man haar tegen de muur zette en voor de zoveelste keer begon te graaien en knijpen, dacht Sjoukje: en nu is het genoeg. “Heerlijk, ik word nooit meer besprongen door een grijze geilaard.”
Sjoukje (58): “Vroeger was vrijen heerlijk. Als tiener was ik makkelijk met sex. Ik had vrij strenge ouders maar trok me weinig van hen aan. Ik wist dat de huisarts beroepsgeheim had en haalde op mijn zestiende de pil, vóórdat ik van heerlijk zoenen en voelen overstapte op het echte werk. Ik versierde jongens, juist de verlegen jongens, op een rustige vrolijke ontspannen manier.
Ik was pas 22 toen ik mijn toekomstige echtgenoot tegenkwam. Hij was nog iets meer verlegen dan eerdere vriendjes, een beetje stijf zelfs. Laat mij dat varkentje maar eens wassen, dacht ik. We kregen een relatie, en hadden veel plezier tussen de lakens. Zijn verlegenheid verdween als sneeuw voor de zon. We kregen twee kinderen, en hadden een leuk en vrolijk gezin. We vreeën wel steeds iets minder, maar het was liefdevol en fijn. Dacht ik tenminste.
We waren al tien jaar samen toen Rob opbiechtte dat hij me niet meer aantrekkelijk vond. Na twee zwangerschappen was mijn lichaam natuurlijk wel íets veranderd, maar ik kon me niet voorstellen dat dat een breekpunt zou zijn. We hadden toch een fijne relatie, kinderen, huis, iedereen gezond, alles vrolijk: hoezo scheiden?! Hij had vooral een probleem met mijn borsten, die een maatje groter en minder stevig waren, een C in plaats van de B die ik had. De grond viel onder mijn voeten vandaan, ik wilde onze relatie en gezin niet kwijt en ben in een soort waas dezelfde week naar een kliniek gegaan.
Voor ik het wist was ik geopereerd en heel veel geld armer. Rob was opgetogen, vertroetelde mij, en kon ineens niet meer van me afblijven. Ik had zijn probleem opgelost maar kreeg er zelf tien voor terug. Zijn aanrakingen deden pijn. De wond genas niet makkelijk. Er bleef een soort zenuwpijn over, zoiets als een telefoontje aan je elleboog, juist als je de huid zacht aanraakte. Het fijne gevoel dat ik vroeger had in mijn borsten, waar ik de kinderen zo fijn mee had gevoed was helemaal weg. Ik werd somber.
Mijn verliefdheid sloeg om in afkeer. Wie was deze man, die zo blij was met deze ingreep?
Ik probeerde mijn somberheid te verbergen, en dat lukte best. Hij was toch al nooit zo met mijn gevoel bezig: als hij het maar fijn had. Toch bleef ik bij hem en bleven we vrijen. Anders was het ook nog voor niks geweest. Naarmate de kinderen groter werden wilde hij alleen maar méér vrijen.
Vooral de zomer was een hel. Als het zo warm was dat korte mouwen onvermijdelijk waren, liep hij de halve dag achter me aan, en maar broeierig kijken. Zijn aanrakingen voelden als graaien. Ik transpireerde van de warmte en de overgang. Eén keer zette hij me gewoon klem tegen de muur, hij kneep en likte. Toen pas was de maat vol.
We zijn vijf jaar geleden uit elkaar gegaan. Ik was zó opgelucht en begin nu pas een beetje bij te komen. Ik kan ’s zomers korte mouwen dragen, zonder bang te zijn dat ik word besprongen door een geile grijsaard. Er waren al een paar mannen die een oogje op mijn hadden, maar sorry jongens, ik bedank. Ik ben hartstikke blij met mijn werk, vriendinnen, kinderen en mijn leven. Ik ben soms wel verdrietig als ik vrouwelijke leeftijdgenoten hoor vertellen over liefde en sex. Maar ik weet wat ik heb: rust en geluk, daar komt geen man meer tussen.”
