De man van Anna heeft al tijden pijn op de borst, maar naar de dokter gaan, ho maar.
Een tijdje geleden schreef ik al dat mijn echtgenoot zichzelf oud heeft verklaard. Hij is 71, dus een oude man, vindt hij. Net als ik een oude vrouw ben, zegt hij, want ik ben zeventig. Ik ben het daar niet mee eens – wat mij betreft staat leeftijd niet gelijk aan ‘oud’ zijn.
Maar ik blijk niet alleen een oude man te hebben, ik heb ook nog een oude struisvogel in huis. Zo’n vogel die zijn kop in het zand steekt als er gevaar dreigt. En ik ben erachter gekomen dat dit typisch gedrag van mannen boven de vijftig is. Die bedrijven struisvogelpolitiek als de beste.
Mijn man gebruikt medicijnen tegen hoge bloeddruk, al jaren. Ik vraag hem of hij weleens overlegt met de dokter of die medicijnen nog steeds nodig zijn. Stomverbaasd kijkt hij mij aan. Hoezo met de dokter overleggen, die dokter weet toch wel wat goed voor hem is? “Maar wil je zelf niet weten hoe en wat en waarom je die medicijnen nog steeds gebruikt?” vraag ik. “Waarom moet ik dat weten?” is zijn antwoord. En ondertussen haalt hij het einde van de straat bijna niet meer.
En toen kwam de aap uit de mouw. Hij had zo’n pijn op zijn borst als hij een stukje moest lopen. Ik schrok me dood. Hoelang hij dat al had, vroeg ik. Afijn, veel te lang natuurlijk. En nu moet hij binnenkort naar het ziekenhuis voor een ingreep aan zijn kransslagader. Maar nog steeds struisvogelt hij lekker verder. Hij ‘gelooft er niks van’.
50+ mannen, wat is dit voor raar gedrag? Niet willen weten dat je binnenkort weleens dood neer zou kunnen vallen. Ik ben geen hypochonder, maar ik zie veel mensen van mijn leeftijd aandoeningen krijgen die het niveau van een griepje toch wel te boven gaan. Eng natuurlijk en ik lig ook weleens wakker van het idee, maar als het maagzuur mij iedere keer als ik naar de brievenbus liep aan de lippen stond was, had ik toch aan de bel getrokken in plaats van in mijn luie stoel te doen alsof er niks aan de hand was. Maar mannen gaan blijkbaar liever stilletjes dood in plaats van te proberen het vege, ouwe lijf nog te redden.
Mijn man leest zich te pletter aan boeken over oorlog, vrede, politiek, maatschappij etcetera. Hij vraagt je het hemd van het lijf als het over dat soort dingen gaat, maar gaat het over zíjn lijf, dan heeft hij maar een houding: wat niet weet, wat niet deert. De dood of de gladiolen.
Ik kan nu wel schrijven dat dat allemaal komt omdat deze generatie mannen is opgegroeid met het beeld van stoer zijn, mannelijkheid, sterke vent, geen flauwekul, maar daar heb ik geen zin in. Wij zijn opgegroeid met het beeld dat we geen moer te vertellen hadden, ons enige recht het aanrecht was, en poepluiers voor onze rekening kwamen. Maar de verantwoordelijkheid voor ons eigen lijf hebben we mooi niet uit handen gegeven. Ik weet wel waarom vrouwen het echte sterke geslacht zijn: omdat wij uiteindelijk die kerels naar de dokter moeten slepen.
Lees ook: Mijn dokter vindt het onzin, maar mijn cholesterol daalde toen ik anders ging eten
