Kris (51) heeft nooit last gehad van het forse leeftijdsverschil tussen haar en haar man, maar is het opeens toch erg bepalend voor hun relatie.

“Het leeftijdsverschil, daar hebben veel mensen me voor gewaarschuwd: ‘Als jij vijftig bent, is hij eenenzeventig’. Ik haalde er mijn schouders over op. Toen ik Mark leerde kennen, was hij een knappe, jonge vijftiger in de bloei van zijn leven. Gescheiden, volwassen kinderen.  Arrivé, zoals dat heet. Ik was zijn ‘groene blaadje’, hij is net zo goed geconfronteerd met het leeftijdsverschil. Toen we elkaar leerden kennen, bleek dat ik maar iets ouder ben dan zijn jongste dochter, dat is iets waar de familie en de omgeving aan moest wennen.

Het ging beter toen bleek dat het geen bevlieging was. Ik had een paar relaties achter de rug en vond het fijn, een man die ‘af’ was. Volwassen, iemand die wist hoe het leven zo’n beetje in elkaar stak, niet zo’n jongetjesman als de kerels van mijn eigen leeftijd. Ik vermoed dat ik heb geprofiteerd van alle steken die hij in zijn eerste huwelijk liet vallen. Voor mij maakte hij wel tijd, hij was attent en hij luisterde. Uiteindelijk was ik niet meer ‘zijn jonge ding’, maar gewoon zijn tweede vrouw.

Kinderen zijn er niet gekomen. Mark was er best voor in, maar ik zag het niet zitten. We hebben samen een goed leven gehad. Veel gereisd, comfortabel gewoond. Hij heeft nog een jaar langer doorgewerkt, maar had toen geen zin mee. En sindsdien is hij in rap tempo oud geworden.

Er begonnen al wat fysieke dingen te spelen: versleten knie, last van zijn rug, steeds moeten plassen, maar het verdommen om naar de huisarts te gaan tot ik echt heel boos op hem ben geworden. Als je eenmaal samen bij de uroloog in de wachtkamer zit, weet je dat er echt iets veranderd is.

Geen kanker, godzijdank. Wel een vergrote prostaat. Hij vindt een operatie eng omdat hij denkt dat ie hem dan nooit meer omhoog krijgt. Dus slikt hij pillen. Daar zitten vrouwelijk hormonen in, zodat hij nu aan de overgevoelige kant is. En hij krijgt alsnog vrijwel geen erectie meer.

Ik ben er niet trots op, maar zijn lijf doet me niets meer. Grijs borsthaar, platte kont, ik word er niet meer geil van. Zijn piemel is een soort verschrompeld rubberen worstje geworden. Wat ik er ook mee doe, het resulteert niet meer in opwinding. Mark maakt de indruk dat het voor hem allemaal niet meer zo hoeft en dat hij net zo lief gaat slapen. Dat doet hij graag – hij is een man geworden die na het eten even een dutje doet. Ooit noemden we dat olijk een siësta, nu is het gewoon noodzaak geworden om niet bij het halfacht nieuws alweer in te dommelen.

Hij is gewoon niet meer de man waarop ik ooit dolverliefd ben geworden. Dat zal voor iedereen zo zijn die lang bij elkaar is, maar Mark zit opeens in een heel andere levensfase dan ik. Voor mij voelt het alsof ik in de nazomer zit, hij is echt al aan zijn winter begonnen.

Zijn leeftijd bepaalt nu wat we doen (nog maar heel weinig) en hoe we leven (heel rustig). In de praktijk leef ik overdag het leven van een normale vijftiger, met werk, collega’s, drukte en gedoe. En daarna kom ik thuis bij een bejaarde. Het is hard om het zo te zeggen, maar het is wel de waarheid – hij is geen vieve zeventiger.

Ik voel me erg schuldig dat ik er zo insta. We hebben zulke goede jaren gehad, ik hou van die man, ik kan hem moeilijk nu in de steek laten. Tegelijk zie ik er als een berg tegenop dat dit nu voorgoed mijn leven is en dat ik uiteindelijk ongetwijfeld ook zal moeten gaan mantelzorgen. Ik wacht nog op een ‘liefde overwint alles’ momentje. Maar ik vrees het ergste.”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!