Susan (58) werd verlaten door haar man omdat hij genoeg had van hun burgerlijke leventje. “Heel slecht van me, maar ik vind het zo grappig dat hij nu weer gebroken nachten heeft.”
“Theo was 55 toen hij me verliet, ik 51. Onze huwelijk was niet slecht, al zeg ik eerlijk dat het ook niet meer tintelde. Toen de jongste het huis uit was, was het even zoeken naar het samen weer leuk hebben. Theo heeft dat in mijn ogen niet eens geprobeerd, hij was een paar maanden later al weg. ‘Ik ben helemaal klaar met dat burgerlijke gedoe, ik wil er nog wat van maken,’ zei hij letterlijk. In een mum van tijd had hij een jongere vriendin getinderd. Daar ging hij mee backpacken terwijl hij met ons niet eens wilde kamperen met een caravan.
Bij mij kwam het hele rijtje van ongeloof, woede en verdriet langs. Het ontmantelen van 27 jaar huwelijk is het verdrietigste wat ik ooit heb moeten doen. Ik voelde me in de steek gelaten, versmaad en afgedankt. Jaren voor hem en ons gezin gezorgd en nu het eindelijk wat makkelijker zou worden, stond ik er alleen voor. Heel moeilijk om dan niet zuur te worden. En geweldig om dan vriendinnen en collega’s te hebben. Niet alleen vanwege hun begrip en troost, maar omdat ze me zo nodig een schop onder mijn kont gaven en zeiden dat niemand beter werd van mijn gezeur.
Zo vond ik langzaam mijn draai als gescheiden vrouw. Uiteindelijk was het een kwestie van mijn eigen vrienden koesteren, me op mijn werk storten en gewoon doorgaan. En proberen niet teveel met mijn ogen te rollen als ik via de kinderen hoorde hoe hun vader een tweede jeugd beleefde. En niet te hard te lachen als hij bij het kitesurfen op zijn gezicht was gegaan.
Af en toe zagen we elkaar nog weleens, op verjaardagen of bij het afstuderen van onze jongste. En dan vertelde hij altijd iets te nadrukkelijk hoe fantástisch het ging. En ik was op een gegeven moment voldoende los van hem om niet meer te denken: man, je loopt voor lul met je pens boven een skinny jeans, maar: als jij dolgraag dagenlang op Lowlands door de modder wilt prakken, moet je dat lekker doen. Hij was happy, hij had jonge vriendinnen, ze mochten hem hebben.
En toen kwam Sanne, twintig jaar jonger dan hij. Met haar ging hij samenwonen. Voor haar onderging hij een hersteloperatie omdat ze graag een kind wilde. Ze hebben een zoontje gekregen, dat is nu dertien maanden. Lief jochie, maar Theo wordt door iedereen gezien als de opa van zijn eigen kind. En zit nu tot over zijn oren in het burgerlijke gedoe dat hij zo verfoeide. Hij gaat nergens meer heen, behalve naar zijn nieuwe schoonmoeder en roept nog altijd verbeten dat hij het allemaal fantástisch vindt.
Het is slecht voor mijn karma, maar mijn leedvermaak is groot. Ik maak een wijnreisje met een vriendin, hij moet van Sanne naar het consultatiebureau, want ze is een pittige tante die meer delegeert dan ik ooit heb gedaan. Ik heb bijna elke avond een leuke afspraak, hij heeft gebroken nachten. Hij moet klussen bij haar familie en heeft weer die hele riedel van school, zwemles en sportclubs voor de boeg. Nóg een keer scheiden kan hij zich niet veroorloven. Veel te ruim geleefd, veel te veel verplichtingen. Ik zeg het niet, maar ik denk het wel: het is je van harte gegund, man.”
Lees ook Mijn ex wilde groots en meeslepend leven (en moet je hem nu zien)
