De 27-jarige dochter van Wanda (57) wil én een leuke baan én een dik salaris én een man én kinderen én een spannend leven en ga zo maar door. Haar moeder ergert zich wild: “En maar zuchten en maar tobben.”
“Op papier klinkt de baan van mijn dochter (27) prima, maar in de praktijk valt-ie tegen. Lees: ze verdient minder en moet harder werken dan ze had ingeschat. Ze vraagt zich af of dit het nu is. En of ze wel de juiste studie heeft gekozen. Maar wat dan wél? Een start-up? Romantisch met een foodtruck langs festivals trekken? Een wereldreis maken? Alsnog die studie verpleegkunde doen? Maar wordt dat werk straks niet overgenomen door robots? Het lijkt wel eens soort verlate puberteit, zoals ze aan het zoeken is naar wie ze is en wat ze wil.
Dit suddert nu al bijna een jaar zo door en mijn medeleven begint langzaam om te slaan in wilde ergernis. Hoewel het me niet slim lijkt om een foodtruck te overwegen als je amper een pannenkoek kunt bakken, zou ik inmiddels blij zijn als ze wat-dan-ook deed. Ik word gek van het geklaag en gezucht. En van haar onvoorstelbare besluiteloosheid. Want het is ook wel weer lekker, elke maand een goed salaris overgemaakt krijgen. En wat als iets nieuws nu ook niet lukt?
Ik wil niet het ouwe zure wijf uithangen, maar toen Twix nog Raider heette, wisten we niet eens hoe je quarter life crisis spélde. Zowel mijn man en ik zijn op de arbeidsmarkt gekomen in de recessie van de jaren tachtig. Hij draaide slopende nachtdiensten met overdag een tweede baan erbij, ik stond achter een lopende band. Onze eerste woning was een flat waarin altijd wasrekjes stonden, want de eerste droger kwam pas toen mijn dochter en haar broer respectievelijk tien en acht waren. Mijn dochter heeft lang thuis gewoond en wilde alles meteen knap op orde hebben. En nu is het dus nóg niet goed.
Ik begrijp dat mijn dochter meer keuzestress heeft dan mijn man en ik destijds bij elkaar. En dat de wereld soms best eng is. Het helpt niet dat ze via social media voortdurend hoogtepunten uit leven van anderen langs ziet komen en haar eigen leven daarmee vergelijkt. Maar – en dit is echt heel onaardig van me – ik vind het ook zulk verwend gedoe. Popje toch, je hebt een goede baan en een flat met een droger omdat je wasrekjes sneu vindt. Als dat het allemaal toch niet is, richt je leven dan alsnog anders in.
Maar daar kan ze zich dus niet toe zetten. Ze durft niets te beslissen, uit angst dat het een verkeerde keuze is. Gezien haar wensen is het vrijwel onmogelijk een bevredigende keuze te maken. Ik vind het onrealistisch dat ze ‘vrij’ wil zijn én naar een relatie en kinderen verlangt. En iets wil doen dat in drie dagen tijd voldoening én een dik salaris oplevert, zodat ze ook tijd heeft om ‘leuke dingen te doen’. Ze denkt echt dat ze een soort ideaal leven moet hebben omdat het er anders niet toe doet. Wij begrijpen niet van wie ze dat heeft. Zo hebben we haar niet opgevoed en ze heeft ons vaak genoeg zien sappelen.
Ze is al een paar keer enthousiast begonnen aan een cursus, om na een paar weken alweer af te haken. Omdat het ’t toch net niet is of omdat ze denkt dat ze er niet ‘de beste keuze’ mee maakt. Ik denk dan: drie maanden Spaanse les, wat heb je te verliezen? Maar voor haar is alles beladen. Ik heb medelijden met haar omdat ze zo in de knoop zit met zichzelf, maar ik kan haar ook wel rammelen. Wat mij betreft zegt ze haar baan en haar flat op en gaat ze reizen of vloggen vanaf onze logeerkamer als ze daar energie van krijgt. Het is mijn kind, ik wil haar gelukkig zien. Maar diep in mijn hart denk ik ook: dit zijn toch gewoon champagneproblemen?
Lees ook: Is het je dochter of je tweelingzus?
