Anne-Marie werd vroeger op ballet gedrild door een strenge juf. Haar dochter schopte haar tutu uit en stortte zich in de vrolijke hiphopwereld.
Vroeger zat ik op ballet. Tijdens de lessen van een strenge, uit Rusland gevluchte juf, oefende ik eindeloos op vast omlijnde houdingen en bewegingen. Het moest precies zoals zij het voordeed. Ik leerde op spitzen staan, tot bloedens toe. Eén keer per jaar gaven we met onze dansschool een tot in detail geregisseerde voorstelling waarvoor de ouders bedeesd en op het daarvoor aangewezen moment klapten. De drie beste leerlingen van mijn klasje ( I Wished, maar nee, ik niet) mochten naar het conservatorium voor ballet. Twee kwamen terug omdat ze niet pasten in de eenheidsworst: te lang en een ‘te vrouwelijk’ figuur… Kan zomaar gebeuren in de puberteit.
Mijn dochter ging ook op ballet toen ze zes jaar was, maar al snel wilde ze naar een coole dansschool. Daar leerde ze streetdancen van zulke lieve, enthousiaste docenten dat ik het liefst mee wilde doen. Waar ik me vroeger in allerlei bochten wrong en afbeulde, leerde zij zichzelf te uiten en plezier te hebben. In plaats van een tutu droeg mijn kind in de show een felgekleurde Coolcat-outfit. In plaats van muf te klappen, joelden de ouders door de optredens heen.
Mijn dochter werd puber en smoorverliefd. Op hiphop. Als ze me filmpjes laat zien, denk ik steeds dat ze versneld worden afgespeeld, zo snel en smooth zijn de bewegingen. Ik krijg een inkijkje in de wereld van freestylen en battles, waarin kinderen hun eigen moves en grooves creëren. Ik kom in afgelegen sporthallen en vage zaaltjes waar drugs free zone op de deur staat. Waar een woeste docent in een quasi criminele outfit liefdevolle speeches houdt waarbij Obama’s verhalen verbleken. Waar woorden als ‘gruwelijk’, ‘insane’ en ‘hard’ hartstikke positief bedoeld zijn. Waar iedereen er mag zijn; dik en dun, lang en kort, zwart en wit, hoodie en rokje – het maakt allemaal niet uit.
Alle dansers horen er als vanzelfsprekend bij. Als in een familie, maar dan leuk. Soms dansen ze om de beurt in kringen (‘cyphers’) en moedigen ze elkaar joelend aan. Het gaat er niet om wie de beste is, maar dat je je eigen ding doet. Er worden geen arabesque, tendu’s en pirouettes gedrild, mijn dochter groeit als mens en als danser door met haar vrienden een eigen stijl te ontwikkelen.
Ik ben trots op deze jongeren die met elkaar een open, creatieve en multiculturele wereld vormgeven. Daar kunnen wij als volwassenen een punt aan zuigen.
Lees ook: Suzanne ging shoppen met haar dochter en het was de hel
