De huidige beperkingen leiden bij sommigen tot onvervalste snaaipartijen. Marjoleins joggingbroek lijkt ook gekrompen.
Ik weet niet hoe de vlag er bij hangt bij jullie, maar mijn lichaam is al weken in de hoogste staat van paraatheid. Alsof het aanvoelt dat er barre tijden zijn aangebroken. Dat is althans de enige verklaring die ik heb voor mijn onophoudelijke vraatzucht. Natuurlijk zijn er wel ernstigere zaken om je druk over te maken. Toch moet me iets van het hart (bij nader inzien liever van mijn buik): ik vraag me steeds meer af hoe lang dit allemaal nog gaat duren.
Ook op kleine schaal in mijn huishouden is de boel nogal ontregeld. Normaal heerst er een duidelijke scheidslijn tussen doordeweeks (gezond eten en geen snoep) en weekend (broekriem op de vreethaak). Nu zit ik op de andere vijf dagen ook aan borrelnoten, roombotercake, chocola en drop. Mijn regelmaat en discipline zijn volledig zoek, realiseer ik me weer eens als ik op een ordinaire dinsdagmorgen een gevuld ei wegknabbel.
In de supermarkt hier vlakbij zijn de schappen gelukkig al weken goed gevuld, wc-papier hamsterende bezoekers of niet. Niet dat het na het begin van de coronacrisis ook maar één seconde in mijn hoofd is opgekomen om wat gezinsverpakkingen poeplint in mijn winkelwagentje te proppen. Ik was vooral bezig met de vraag of mijn lievelingschocola nog voorradig zou zijn. In tijden van crisis leer je je persoonlijke prioriteiten kennen.
Die van mij liggen overduidelijk op dit moment niet bij de havermout, groene smoothies en crackers die ik doorgaans wegstouw. En ineens ook niet meer bij de sportlesjes die ik toch zeker een paar keer per week volgde. Met het parkeren van de bezoekjes aan de sportschool en andere activiteiten buitenshuis blijven er ineens zeeën van tijd over. Voor eten dus. Ook de gedachte dat je in moeilijke tijden best wat liever mag zijn voor anderen en jezelf koppel ik meteen aan troostvoer zoals koffiebroodjes en klodders truffelmayonaise en nauwelijks aan iets prettigs in de non-food hoek.
Stiekem had ik nog even de hoop dat ik ermee wegkwam. Maar natuurlijk is dat manische snaaien niet zonder resultaat. Op de plek van mijn buik is nu een vetschortje in wording. Zelfs mijn joggingbroek lijkt gekrompen. Wat de exacte kilowinst is weet ik niet. Mijn weegschaal heb ik in een rebelse bui jaren geleden al de deur uit gegooid. Dat er íets moet gebeuren is duidelijk. Maar mijn mooie stuk Franse kaas weggooien? De stiekeme voorraad koekjes in de kliko? Het gaat allemaal wel wat ver. Zuchtend klap ik mijn laptop open. Zoekterm: spinningbike. Ik heb trek.
Lees ook: Daten in tijden van Corona: zo pak je dat aan!
