Ella laat zich niet langer gek maken door dierenartsen die vinden dat haar kat te dik is. Want de dierenarts doet ook maar zijn werk en wat is er mis met een beetje Hollands glorie?
LEES OOK: De man en zijn kat (een liefdesverhaal)
De poezen gedragen zich voorbeeldig bij de dierenarts en wandelen spinnend en kopjes gevend over de behandeltafel. Het zijn twee zwarte zusjes, liefdesbaby’s van een beeldige Burmees en een knappe, zij het anonieme Ridderkerkse kater. De ene lijkt op haar moeder en is een ranke poezenballerina. De ander heeft duidelijk meer van pa meegekregen en kan het best worden omschreven als Hollands Glorie. En dat heet tegenwoordig dus meteen ’te dik’.
Omdat ik zelf hartstikke dik ben, wordt indirect de conclusie getrokken dat ik ze louter slagroomtaart en volvette kaas voorschotel. En ik heb al een gele kaart omdat een van mijn teckels er niet uitziet als een whippet. Er volgen allerlei constructieve voorstellen over afvallen, alsof ik me daar in dertig jaar nog nooit mee bezig heb gehouden. Isabel de Stevige kijkt hilarisch narrig bij het woord ‘dieetbrokjes’. En ik luister geduldig. Bij de balie schaf ik een zak Peperduur Dieetvoer voor Poezen aan. En wordt wederom overstelpt met goedbedoelde adviezen van een lieve assistente, die duidelijk van mening is dat het leven volledig maakbaar is.
Laat ik nu uiterst allergisch zijn voor alle controles, programma’s en weeg-momenten die ze enthousiast voorstelt. Ik denk bovendien niet dat Isabel op commando drie miniporties per dag zal opeten terwijl ze in een afgesloten ruimte zit zodat de anderen zich niet over haar bakje ontfermen. Sterker nog, ik peins er niet over dit gezelligheidsdier apart te zetten. Bovendien vind ik haar helemaal niet zo dik. Ik zie haar dagelijks over de schutting struinen, de trappen op en af roetsjen en met haar zus veel te hoog in bomen zitten terwijl ze smakelijk worden uitgelachen door de eksters. Het is een normale, actieve kat die wat steviger gebouwd is.
Hetzelfde geldt voor Josephine de Grote: toevallig het kind van twee enorme teckels, dus wat forser uitgevallen dan de gemiddelde teckel. Sjouwt net zo goed elke dag twee keer een uur door het bos en rent er een labrador uit voor een tennisbal, als ze daar zin in heeft. Maar past dus door haar afmetingen net als haar poezenzus niet in een hokje. En ik ben zó klaar met die hokjes. Ze worden allemaal bepaald door statistieken. Maar mensen zijn geen statistieken. Honden en poezen trouwens ook niet. Een iets afwijkend uiterlijk wil nog niet zeggen dat we ongezond zijn of op omvallen staan.
Het mooie is dat ik op mijn twintigste onzeker zou zijn geworden van zo’n dieetpreek over een dierbaar huisdier. Als dertiger zou ik me hebben opgewonden, als veertiger zou ik vermoedelijk kribbig hebben gereageerd. Maar als vijftiger denk ik: schat, je doet gewoon je werk. Ik ken mijn kat en ik ken mezelf. Misschien passen we niet in je matrix, maar desondanks hebben we een volstrekt normaal leven. Mij praat je geen schuldgevoel meer aan. Hooguit dure dieetbrokjes, om van het gezeur af te zijn.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
