Hoe Margriet aan het kibbelen slaat met een stokoude, oubollige, zeer eigenwijze verkoopster: ‘Nee, die broek zit niet te strak maar veel te ruim.’
Op een van de laatste dagen van de uitverkoop, kijken vriendin M en ik verlekkerd naar de grote kreten op winkelramen en borden: ‘Op de hele wintercollectie 65-75 procent korting!’ ‘Állerlaatste exemplaren!’ ‘Alles € 10!’ Duidelijk. Wij gaan shoppen.
In een boetiek staat een 80-plusserige verkoopster ons te woord. No problem. Zo’n baan houdt haar van de straat. We vinden het niet raar, hooguit heel bijzonder. Of ze ons kan helpen? Nee hoor, dank u, wij kijken gewoon even. Terwijl wij naarstig speuren tussen het restant uitverkoopjes, dringt mevrouw de Verkoopster het ene na het andere oninteressante kledingstuk aan ons op. We blijven ‘nee dank u’ schudden.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Ik priem haar met mijn blik drie meter achterwaarts. Ik knik veelbetekenend richting andere klanten. Helaas, mevrouw de Verkoopster verkiest onze aura’s en comfortzones. Met een stapel broeken, jurken en een sjaal waggelen M en ik richting pashokjes. Mevrouw de Verkoopster in ons kielzog.
Kledingstuk 1: een bikerbroek voor M.
- Ik zeg: ‘Mooie broek, maar dat mag best een maatje strakker, M.’
- Mevrouw de Verkoopster, verschrikt: ‘Nee hoor, ab-so-luut niet. Het zit nu al veel te strak. Ik pak een maatje groter.’
- M: ‘Nou eh, ik wil graag een kléinere maat proberen.’
- Mevrouw de Verkoopster: ‘Nee nee. Veeeeeel te strak, die pantalon. Kan echt niet. Ik zoek een XL.’
Kledingstuk 2: een blauwgrijze sjaal voor mij. M. wil hem ook.
- M: ‘Mevrouw, heeft u nog een exemplaar van die sjaal?’
- Mevrouw de Verkoopster gaat kijken, komt terug met sjaal en zegt: ‘Gevonden.’
- M: ‘Nee dus.’
- Mevrouw de Verkoopster: ‘Hoe bedoelt u?’
- M: ‘Mijn vriendin heeft een blauwgrijze. Dit is kanariegeel met zuurstokroze en appeltjesgroen.’
- Mevrouw de Verkoopster: ‘Mooie sjaal toch?’
Kledingstuk 3: een jurk voor mij.
- Ik: ‘Hm. Ik vind ‘m wat trekken bij mijn schouders. Ik wil ‘m liever iets wijder.’
- M. knikt instemmend.
- Mevrouw de Verkoopster zet grote ogen op: ‘Welnee. Hij is juist aan de grote kant. Ik zal even kijken of er een kleinere is.’
- ‘Mevrouw!’ gil ik. ‘Ik wil dat ding gróter! Plus grand! Bigger! En wijder!’
- Mevrouw de Verkoopster: ‘Nou, dat is niet bijster slim. Ik zou hem eerder wat kleiner kiezen. Hier, XS, pas ‘m maar even.’
- Ik (grommend): ‘De klant pakt zélf wel even een grótere maat!’
En dan krijgen M. en ik de slappe lach. We planten snel de buit op de toonbank. Mevrouw de Verkoopster snapt er niets meer van: wat was van wie, in welke maat en waarom? Als we eindelijk alles voor een prikkie – dat dan weer wel – hebben afgerekend, gaan we gierend naar huis. Snakkend naar een groot glas wijn.
