Dat we met zijn allen alert moeten blijven, dat er gebieden zijn die strengere maatregels opgelegd gaan krijgen, dat we echt moeten gaan waken dat we niet in die beruchte tweede golf terecht gaan komen? Niet meer dan normaal. Maar sommige dingen gaan Miriam echt te ver.
Al dagen, nee al een week lang ben ik beduusd om een zin die ik las. In een bosachtig natuurgebied. Zo’n oppervlakte met bomen en struiken en afgewaaide takken en mos en konijnen en vogels en zanderige paden waar doorgaans veel ouderen zich bewegen al dan niet vergezeld van een aantal kleinkinderen. Zo’n plek waar het heerlijk ‘vertoeven’ is. Beetje lopen. Beetje zuurstof naar binnen harken. Beetje verwonderd naar het licht staren dat zo mooi door de bladeren valt. Zo’n groene plek die je thuis niet hebt, althans de meeste mensen niet, en waar je heen gaat om een beetje te ontspannen. Je hoofd leeg te maken. Waar je gratis iets gezonds en milieuvriendelijks kan doen. Namelijk: wandelen.
Ik was er nog nooit eerder geweest. Ja wel in een bos natuurlijk maar niet in dit bos. Het was het eerste bos waardoor je door een hekje naar binnen moest. Echt zo’n hek dat er uit zag als een deurtje. Niet zo’n hek gemaakt van lange boomstammen die je wel vaker ziet en die je met een tikje van je heup kunt openen waardoor dat hele gevaarte open zwiept. Nee. Dit was geen deur dit was meer een poort. Een bos-poort. Zo’n poort waardoor je als konijn denkt: ik blijf lekker aan deze kant van de poort want ik vertrouw het allemaal niet daar aan de andere kant.
Maar nou komt het. Op die poort was een geel waarschuwingsbord gemonteerd. Die zie je tegenwoordig wel vaker. Ik denk dat je, als je een jaar lang in coma hebt gelegen en dan ontwaakt en naar buiten loopt dat dan het eerste wat je opvalt die gele waarschuwingsborden zullen zijn. Daarnaast zul je jezelf afvragen wat men in hemelsnaam bedoeld met die anderhalve meter afstand die op stoeptegels en op winkelvloeren zijn gekalkt. Je zal raar opkijken als mensen zodra ze in de bus stappen een mondkapje omdoen. Je zult je heel misschien afvragen wat die stilte in die strakblauwe lucht veroorzaakt (verhip er vliegen geen vliegtuigen over!) en hoogstwaarschijnlijk vind je het een beetje verwarrend dat niemand je dolgelukkig om je hals vliegt of je overlaadt met kussen en je stevig vasthoudt maar dat iedereen op een afstandje blijft staan. En net als je daar allemaal een beetje aan gewend bent geraakt, ik ga er van uit dat je het een en ander zal worden uitgelegd over de huidige situatie, zal het je vast gaan opvallen hoeveel gele waarschuwingsborden men heeft geplaatst. Her en der. In winkelstraten. Aan lantaarnpalen. Op openbare gebouwen. In ‘het straatbeeld’ zeg maar. Werkelijk overal word je geconfronteerd met het feit dat ER EEN PANDEMIE HEERST. Ook bij de ingang van bossen.
Ik loop dus al een hele week na te denken, met zo’n ontwaakte comapatiënt in mijn achterhoofd, over die ene zin die ik las op een geel waarschuwingsbord op een poortje dat mij toegang verschafte naar een bos waar ik nog nooit eerder was geweest. Die luidde als volgt: Blijf niet langer dan nodig is.
Blijf.
Niet.
Langer.
Dan.
Nodig.
Is.
Ik wist en weet nog steeds niet of ik nu moest lachen of huilen. Blijkbaar kan je, met gevaar voor eigen leven, tegenwoordig ook te lang in een bos blijven. Het duurde twee-en-vijftig jaar voordat ik daar achter kwam.
Lees ook: Man wordt gek van zijn vrouw en verstopt zich jarenlang in het bos
