Margriet is een intens gemene moeder. Oneerlijk en ook nog eens egoïstisch. Want zeg zelf: welke moeder misgunt haar kinderen een hond?
‘Maar jij hebt er drie gehad. Drie! En wij mogen er NUL.’ Aan de orde is het aloude onderwerp: de hond. Inderdaad, vroeger heb ik drie keer een hond gehad (dus niet drie tegelijk, wat mijn kinderen altijd suggereren). En o, wat wilden mijn zus, broertje en ik dat beest graag. En o, wat hebben we er vaak gedoe over gehad. Over dat uitlaten vooral. ‘Nee, ik heb hem vorige week nog uitgelaten!’ ‘Hoezo klein rondje, ik loop tenminste met Floppie. Jij blijft lekker binnen en laat ‘m stiekem poepen in de achtertuin.’
Nu Sinterklaas en Kerst voor de deur staan, is een hond wederom de hartenwens van mijn zoons. Nou is het niet zo dat ik kleine peuters in huis heb die hond-poes-konijn-hamster-wandelende tak op de verlanglijst hebben. Mijn zoons zijn inmiddels pubers die – geheel tegen mijn verwachting in – hun hondentarget niet hebben laten varen. Hondsmoe word ik ervan. Prachtige hoor, die dierenliefde, maar wat zij niet weten – en waar ik honderd procent zeker van ben – is dat IK met dat beest op stap zal moeten (zonder ook maar een kroeg van binnen te zien). Want ik werk thuis en heb dus alle gelegenheid Bello door weer en wind uit te laten terwijl mijn bloedjes hoog en vooral droog op school bivakkeren.
Eenmaal aan de hond, zal je zien dat ik helemaal geen dierenbeul ben. Want natuurlijk kan ik het niet aanzien dat Tarzan mij met z’n droevige hondenogen aanstaart. Omdat puber 1 en 2 vanochtend écht geen tijd hadden voor een wandeling door de regen, want ze moesten plotseling ‘nog even AK/Latijn/gymnastiek doornemen.’ En hoewel manlief met de hand op z’n hart belooft dat hij Fikkie elke avond zal uitlaten, vraag ik me af in hoeverre hij bereid is een werkweek Engeland te onderbreken voor een poep- en plasrondje met de hond. Nee, dat komt op mij neer. En dan moet ik in het koude stikdonker de hond dwingen ‘op te schieten’ omdat Netflix nu wel erg lang op mij moet wachten.
Inflexibel en harteloos? Ha, ik zeg dit niet voor niets. We hadden namelijk een logeerteckel – achteraf een prima pilot. M’n kinderen zijn überdol op ‘m. Tot grote woede van kind 2, had kind 1 Bobo – zonder overleg notabene – ’s middags al uitgelaten. Dus ‘mocht’ kind 2 ’s avonds. Maar ja, hij was aan het chillen bij vrienden. Even gebeld: ‘Joh, jij mocht Bobo vanavond uitlaten, waar ben je? Hoezo kun je nu niet, dat beest moet uit en dit was de afspraak. Nou ja, dan vraag ik je broer, die zal wel blij zijn.’ Tegen kind 1: ‘Je hebt mazzel, jij mag de hond wéér uitlaten.’ ‘Hoezo je hebt ‘m vanmiddag ook al uitgelaten? Weigeren jullie de eerste dag met hond al met het arme beest te lopen?’
I rest my case. Het wordt zonder hond dit jaar opnieuw geen gezellige Sinterklaas en Kerst. Misschien biedt een konijn uitkomst. Op ons bord.
Lees ook: 9 redenen waarom ik zo blij ben met mijn hond
