Al tien jaar hebben Lucas (Tim Roth) en Edith (Trine Dyrholm) elkaar niet meer
gezien en gesproken. Zij hebben het contact verloren, toen Lucas op
Oudejaarsavond de echtelijke woning verliet en Edith alleen liet met haar verdriet.
Maar nu ontmoeten zij elkaar weer bij het graf van hun zoontje Jacob, die op zeer
jonge leeftijd werd overreden door een auto in hun eigen straat. Ze zijn op het
kerkhof, omdat hun zoon zal worden herbegraven, want er gif is gevonden in de
grond waarin hij ligt.
De ontmoeting tussen Lucas en Edith verloopt moeizaam en ongemakkelijk, want er
is zoveel tijd verstreken, maar tegelijkertijd ook niet. De pijn en de wrok is voor Edith
nog even rauw als toen, terwijl Lucas de indruk maakt dat hij verder is gegaan met
zijn leven.
Eens geliefden en liefhebbende ouders van hun enig kind Jacob staan Lucas en
Edith tegenover elkaar en weten niet hoe ze elkaar moeten bereiken. Ze hebben
ieder hun eigen herinneringen aan wat er ooit gebeurd is en die stemmen niet
overeen. Verwijten over en weer, boosheid en verdriet, angst en woede. Het
immense verdriet heeft een diepe impact achtergelaten. Is het voor hen nog mogelijk
om verder te gaan met hun levens?
De film Poison heeft mij van het begin tot het eind ongelofelijk geboeid. Het is een
Engelstalige film gebaseerd op het succesvolle toneelstuk Gif geschreven door de
Nederlandse Lot Vekemans. Zij is ook mede verantwoordelijk voor het ijzersterke
filmscript. De twee acteurs Tim Roth en Trine Dyrholm zijn verpletterend waarachtig.
Deze film laat op een zeer indringende wijze zien hoe verschrikkelijk moeilijk het is
om na een vreselijke gebeurtenis met je eigen, elkaars verdriet, woede en rouw om
te gaan zonder elkaar te verliezen. Poison is een juweel met vlijmscherpe randjes.
4 sterren
