Marlies (52) solliciteert zich een slag in de rondte en wordt elke dag bozer op het UWV: “Daar doen ze alsof het mijn schuld is dat ik geen werk heb.”
Op goede dagen weet ik wie ik ben. Ik ben Marlies. Ik heb dertig jaar werkervaring. Ik had een goede baan als contentmanager bij een patiëntenvereniging. Ik kan omgaan met verschillende softwareprogramma’s, ben efficiënt en prettig in de omgang. Ik heb altijd goede functioneringsgesprekken gehad, er zit geen gat in mijn CV en ik heb me in die dertig jaar welgeteld acht dagen ziek gemeld. Ik ben het soort werknemer waarop je kunt vertrouwen.
Op slechte dagen ben ik niets. Een vijftiger, anderhalf jaar geleden boventallig geraakt, sindsdien aan het solliciteren. Waarmee ik afwijzing na afwijzing oogst. Zelfs voor banen die perfect bij mijn profiel passen zijn er altijd kandidaten die beter bij de functie passen. Lees: kandidaten die jonger zijn dan ik.
Die afwijzing is op zich al killing voor je humeur, maar het UWV doet er alles aan om me nog meer te vernederen. Als goed opgeleide, ervaren kracht moet ik – opkomstplicht – naar cursussen. Geen maatwerk: schoonmaker en professor zitten er bij elkaar, volkomen zinloos. Daar krijg ik van een snotneus zonder kennis van de actuele regels les in solliciteren en netwerken, alsof dat nieuw voor me is. Het is verplicht, anders word je gekort en het is al geen vetpot. Ik denk dat ik die tijd beter zou kunnen besteden aan vrijwilligerswerk, maar ook daar wordt moeilijk over gedaan.
Volgens het UWV is het hoe dan ook mijn schuld dat ik geen werk heb. Het ligt nooit aan werkgevers die je CV weggooien als ze je geboortejaar zien. Het ligt ook niet aan de vele fouten in het digitale systeem van het UWV. Het ligt aan mij. Ik doe iets fout, ik schiet tekort. Ook als een hogere god bij het UWV niets kan aanmerken op mijn dossier, ga ik er nog weg met het gevoel dat ik mijn best niet doe. Niet aan mijn inspanningsplicht voldoe, wat korting op mijn uitkering kan betekenen.
Het is moeilijk de moed erin te houden. Ik ben actief op sociale media en LinkedIn, ik netwerk zoveel mogelijk. Op eigen kosten heb ik een opleiding gevolgd om mijn kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Ik ben gedreven, zou een aanwinst op het gebied van contentmanagement en webcare zijn. Maar ik word niet eens uitgenodigd voor een gesprek. En dat maakt me moedeloos: ik krijg pas op mijn 67ste AOW, zal dit nog vijftien jaar mijn leven zijn?
Ik hoef geen droombaan, ik wil gewoon werken en genoeg verdienen om van rond te kunnen komen. Me niet meer zo machteloos voelen, wegkomen uit de eindeloze vernedering van werkeloos zijn. Opnieuw meedoen, een doel hebben. Weer gezien worden als een mens in plaats van een probleem.”
LEES OOK: Rianne haat het Nieuwe Werken: Flikker toch op met je flexplek
