Marleen (56) staat op het punt haar man dood te slaan met een nijptang. Ze zit al tien maanden tussen het stof en gruis omdat hij zo nodig hun huis zelf wil verbouwen. De zakkenwasser.
Elke week op Saarmagazine.nl: een vijftiger aan het woord over haar leven in de serie ‘Ik ben Saar’.
‘’Nu hebben we de tijd’, zei hij. En: ‘Ik heb het uitgerekend, het scheelt bijna zestigduizend euro als ik het zelf doe.’ En deze, nu al een klassieker: ‘Dan kan ik het helemaal naar onze eigen wens maken.’ Kortom, het leek mijn man Gert een geweldig idee om een bouwval te kopen en het zelf op te knappen. Ik was niet meteen enthousiast, ik ken Gerts klustempo. Hij is heus wel handig, maar ook traag. Pietje Precies. In ons vorige huis had hij er twee weken voor nodig om een laminaatvloer op de bovenverdieping te leggen. Zestig vierkante meter. Oké, hij werkte toen nog en het moest in de avonduren, maar dan nog hoefde het niet veertien dagen te duren.
Maar goed, het huisje aan de rand van ons dorp was een buitenkans, volgens Gert. Ik zag dat ook wel, de ligging is prachtig. Dichtbij alle voorzieningen en toch vrij uitzicht. En zo lang hoefde die verbouwing niet te duren, dacht Gert. Hij was immers met pensioen. Ik liet me ompraten. En vond het goed dat we ons huis alvast verkochten en tijdens de verbouwing in het nieuwe huis gingen wonen. Heel, heel dom.
Lees ook: ‘Wat moet ik anders: op mijn leeftijd nog scheiden?’
Het werd een drama. Het huis bleek verrot en geschimmeld. Gert bleek toch niet alles te kunnen en ging een paar keer flink de mist in. Ik zweer je, als ik hem nog één keer ‘Ik denk dat het zo moet …’ hoor zeggen, sla ik hem dood met de nijptang. Huur iemand in, heb ik al honderd keer gezegd. Maar Gert wil dat niet, want a, daar ga je volgens hem failliet en b, zo zorgvuldig als hij het zelf doet, doet een aannemer het niet.
Het zal wel. Het kan mij niets meer schelen of de wc-pot achterstevoren aan de muur hangt of niet, ik wil gewoon van die Dixi af. Ik heb chronische hoest van het stof en vrees dat we minimaal nog een jaar in de ellende zitten. En we wonen hier al tien maanden. Gert en ik hebben al een paar keer op het punt gestaan elkaar de kop in te slaan. Hij vindt dat ik hem niet steun (wat ook zo is), ik kan hem niet meer zíén in die smerige kluskleren. En als hij me nog een keer vraagt te helpen, ga ik scheiden. Ik doe het in zijn ogen namelijk NOOIT goed en dat laat hij me op een laatdunkend toontje weten.
Vroeger keek ik altijd met plezier naar Help, mijn man is klusser, tegenwoordig huil ik mee met de kandidaten.
Lees ook: ‘Ik word stapelgek van die pubers’
