Marja (59) hakte twee jaar geleden de knoop door en besloot van haar man te scheiden. Ze heeft geen seconde spijt. “Zo fijn dat ik niet meer de hele dag kritiek krijg en zijn driftbuien moet omzeilen.”
“Ach, ik was zo verliefd op die man. Ik had verschillende vriendjes gehad, sombere types en vreemde hippies, maar bij Rob wist ik dat het goed zat. Hij heeft een technisch beroep en gouden handjes qua klussen. Ik was de beste versie van mijzelf, vrolijk, ontspannen, daadkrachtig, geduldig en leuk met de kinderen. De problemen begonnen toen bleek dat ons zoontje zich niet volgens het boekje ontwikkelde. Hij was niet dom, integendeel, maar moest volgens school getest worden. Daar kwam uit dat hij een lichte vorm van autisme heeft. Hij kreeg extra begeleiding en leerde in rap tempo sociale vaardigheden. Terwijl het beter ging met ons zoontje ging het minder goed met Rob. Hij was faliekant tegen het testen, accepteerde de diagnose niet en liep soms zomaar woedend en vloekend het huis uit. Dat kind mankeerde niks, basta! Hij sloeg zo hard met de deuren dat meerdere keren ruiten sneuvelden. Vlak daarna deed hij of er niets was gebeurd
Ik weet nog precies waar ik stond toen ik me als donderslag bij heldere hemel realiseerde dat onze zoon dat autisme van zijn vader heeft. Ik besefte dat ik bijvoorbeeld het liefst alleen naar ouderavonden ging. Anders ging hij toch maar raar doen. Rob heeft ooit tegen een juf gezegd ‘Goh, jij ziet er ouder uit dan je volgens mij bent.’ Op de terugweg foeterde ik dan: ‘Dat is toch niet handig om tegen een vrouw te zeggen?’ Dan werd hij woedend. ‘Niet handig? Het is toch de waarheid!’
Ik ging daarom in mijn eentje naar dat soort dingen toe – onze levens liepen steeds meer uit elkaar. Als de kinderen mij iets vertelden over tienerverdriet, verkering, ongesteldheid, onzekerheden, puistjes of iets dergelijks en hij ving daar iets van op, kon hij daar in gezelschap hardop en smalend over beginnen, waar het kind bij was. Dus deelde ik ook dat soort dingen niet meer met hem.
Ondertussen schipperde ik tussen hem en de kinderen, ving zijn buien op en werkte tot ik twee jaar geleden totaal overwerkt (slaapgebrek? De overgang?) een auto-ongeluk kreeg. Ik lag op de intensive care, de kinderen dicht bij me, en voelde me gek genoeg gelukkig. Omdat er nu eens voor mij werd gezorgd. Ineens kon ik knopen doorhakken. Ik wilde beter worden, en mijn energie voor mijzelf gebruiken. Ik kon Rob er niet meer bij hebben. Ik was wel bang dat Rob eraan onderdoor zou gaan, maar dat hield me niet tegen. Hij kon een huurwoning krijgen, maar na een paar maanden woonde hij al bij een andere vrouw. Ik was verdrietig, beledigd en boos, maar al snel voelde ik me opgelucht.
Inmiddels kan ik mijn geluk niet op. Niet meer die eeuwige onzekerheid van hem, dat geschreeuw, die kritiek op mij en de kinderen. Geen angst voor zijn stemming, die zomaar kon omslaan. Toen dat liedje Happy van Pharrell Williams uitkwam, vond ik het wel mooi, maar begreep ik niks van dat room without a roof. Nu wel. Helemaal. Een kopje koffie, lieve vrienden, lekker eten en slapen, radiootje aan, werken, familie en boven alles mijn kinderen, wat heb ik verder nodig? Ik leef nog, ben weer beter en nog nooit zo happy geweest.”
LEES OOK: Shit: vaatwasser stuk, blut en net gescheiden
 hakte twee jaar geleden de knoop door en besloot van haar man te scheiden. Ze heeft geen seconde spijt. "Zo fijn dat ik niet meer de hele dag kritiek krijg en zijn driftbuien moet omzeilen."){kind=link}