Marije (53): “Echte vriendinnen hoeven elkaar juíst niet alles te vertellen”

-

Vroeger dacht Marije (53) dat vriendinnen álles van haar moesten weten, en andersom: waar ben je anders vriendinnen voor? Maar tegenwoordig is voor haar het leven voor een deel kunnen delen, al mooi zat. 

‘Dus daar liep ik,’ zeg ik tegen Nicole. ‘Op weg naar die lezing die ik moest geven, maar zonder onderbroek. Ik stond in de bus toen het elastiek knapte, waarop de onderbroek met een vaartje naar beneden gleed, helemaal tot op mijn laarzen. Want net nu had ik die wijde rok aan, je weet wel, die ik nooit draag, met kousen in plaats van een panty eronder. Ik was dus ook ineens voor het eerst sinds tijden weer ongesteld geworden en je begrijpt…’

Nicole buldert van het lachen, zoals ik al verwacht had. Zij is mijn meest kerelachtige vriendin. Zelf zou ze nooit en te nimmer plakkousen of andersoortige lingerie dragen, zij houdt van wijde timmermansbroeken. Toch is juist zij de toehoorder bij uitstek voor dit gênante verhaal, omdat zij van al mijn vriendinnen de meest levendige fantasie heeft. En het grootste inlevingsvermogen: ik hoef haar niet eens uit te leggen dat ik vervolgens op een katheder moest staan. Voor die volle zaal, die nog voor een groot deel gevuld was met strengchristelijke mensen ook.

Vroeger deelde ik alles met iedereen. Iets voor mezelf houden, er niet over vertellen: dat was ondenkbaar voor me. Ik was een open boek waar iedereen die ik aardig vond, naar believen in mocht bladeren en lezen. Zo hoorde het, dacht ik. Openheid leek me het hoogste goed, ja, een vereiste voor vriendschap.

Verstand komt met de jaren, ook wat dit betreft. Want waar je uitgaat van begrip, stuit je maar al te vaak op afkeuring of veroordeling. Of op adviezen waar je helemaal niet op zit te wachten. De kentering kwam met de kinderen, geloof ik. Lang niet iedereen begrijpt het, wanneer je vertelt dat je je geduld een keer verloor en driftig werd tegen een kleuter. Voor je het weet zit je middenin een preek over wat je anders had moeten doen, wat beter was geweest. Alsof je dat zelf niet weet. En zo kun je ook de weg plaveien met types die, in het geval van de geknapte onderbroek, los zullen barsten in een antiplakkousrepliek. Die vinden dat je dergelijke wufte dingen helemaal niet behoort te dragen, na je vijftigste.

Tegenwoordig let ik op met wat ik aan wie vertel, en dat bevalt stukken beter. Ik zie nu in dat je vriendschap verschillend kunt definiëren. Ik heb vriendinnen met wie ik een bepaald gevoel voor humor deel, of een zekere hang naar losbandigheid, maar er zijn ook anderen met wie ik bijvoorbeeld nooit over seks zal praten. Je vriendenkring wordt daar vooral veelzijdig van, in mijn ervaring. Niet iedereen hoeft in alles op je te lijken, om bij je te passen.

Ik heb vriendinnen die net als ik paardrijden. Wanneer we samen naar de manege gaan, praten we over paarden. En dus niet, of veel minder, of alleen in bedekte termen en even tussendoor, over zaken als relaties en kinderen. We zijn ook niet allemaal even hoog opgeleid. Maakt dat de vriendschap minder waard? Nee. Want juist het beperkte gespreksonderwerp is, zo ben ik gaan inzien, een weg naar vrijheid. Ieder mens heeft meerdere identiteiten, en soms ga je op pad nadrukkelijk als maar een van de vele ‘ikken’ die je bent. De rest heeft dan even vrijaf, als het ware. Dat geeft ruimte. Afleiding. En rust.

Nicole is mijn beste vriendin wat betreft het delen van beschamende verhalen. Maar over getob met mijn kroost vertel ik haar dan weer niet, want zij heeft zelf geen kinderen en begrijpt vrij weinig tot niets van hoe moeilijk het is, niet (over)bezorgd te zijn. ‘Dan doe je hem toch gewoon op een sport,’ zei ze eens toen ik vertelde hoe moeilijk het was voor mijn toen nog jonge zoon om in een groep te functioneren. Jaren geleden was dat, en nog weet ik hoezeer die goedbedoelde raad me stak. Door de versimpeling. Door het gevoel niet gehoord te worden. Andersom vertelt ze mij niet langer hoe ze in barre tijden haar heil keer op keer zoekt bij pendelaars en horoscooptrekkers. Omdat ik het dan op mijn beurt niet laten kan, op zijn minst een wenkbrauw op te trekken. We hoeven helemaal niet alles te delen, daar zijn we het dan weer roerend over eens. Echte vriendinnen.

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN