Een paar jaar na de dood van blije eikel Piet, begon het weer te kriebelen bij Marietta. Vriendinnen verklaarden haar voor gek. ‘Nu krijg je nooit meer een man,’ zeiden ze. Maar ze wilde weer een hond, een enthousiaste kwispelaar die zijn hoofd op haar schoot zou leggen en haar aanbiddend aan zou kijken. 

Die is voor mij, dacht ik. Een pup van een maand of zes keek me vanaf verhuisdieren.nl brutaal aan. Ze had een zwarte kop en een witte borst. Niet al te groot en gelukkig ook een schoonheid. ‘Sophia verdient een gouden mandje’, stond er bij de foto. Dat gouden mandje was een beetje een open deur. Alle stichtingen die straathonden uitventen, gebruiken dezelfde terminologie.

Roemeense straathond

Deze pup werd geboren in Roemenië. Haar vader was een met de noorderzon vertrokken geile reu. Haar moeder, een straatsletje, beviel in de bosjes van haar nestje. De mevrouw van de hondenstichting filmde het moment waarop de pups werden gevonden. Ze boog wat takken weg en daar keken twee broodmagere hondjes naar haar op. Een andere pup lag verderop, doodgereden langs de kant van de weg. Het zusje was zo verzwakt dat ze nog maar twee dagen zou leven, maar mijn toekomstige hond kwispelde blij. Hallo! Wat gezellig. Geef mij eten!

Niet doen, schreeuwden de vriendinnen aan wie ik opbiechtte weer aan een hond te denken. ‘Je kind is het huis uit, je bent vrij. Waarom weer iets in huis nemen waarvoor je moet zorgen?’ Ze stuurden me artikelen over vrouwen in de overgang die minder ‘zorghormonen’ zouden aanmaken. Inderdaad, mijn zoon was in Brussel gaan studeren, mijn verkering met de man die ik De Bejaarde noemde was uit en mijn vorige hond was alweer een paar jaar dood. Maar de vrijheid gaapte me aan als een grote leegte. Dus ondanks een kennelijk gebrek aan oestrogeen en oxytocine wilde ik een nieuwe hond.

Vorige hond Piet

Op het gebied van schoonheid was ik behoorlijk verwend door mijn vorige hond, Piet. Deze kruising tussen een Berner sennen en labrador was niet alleen een stuk, maar ook een blije eikel. Luid blaffend van enthousiasme greep hij zijn eigen riem tussen zijn tanden en sleurde me op de fiets van en naar de school van mijn zoon – jaar in, jaar uit. Als ik aan het werk was, hoefde ik mijn hand maar uit te steken om zijn warme vacht te voelen. Hij bleef altijd op aaibaarheidsafstand en als het kon ging hij ook mee naar de wc. Hij legde zijn kop op mijn schoot en keek in aanbidding naar mij op. Ik zei iedere dag wel een keer tegen hem: ‘Ja, jij bent mijn beste vriend’, maar nog vaker: ‘Piet, ga uit mijn aura!’

Vijf jaar geleden zakte Piet door zijn poten. De dierenarts kwam hem aan huis een spuitje geven. In de dertien jaar dat hij mijn schaduw was, zag ik hem meer dan mijn eigen kind of welke verkering dan ook. De dood van Piet sloeg een groot gat in mijn bestaan. Geen hond op deze wereld zou dit heerlijke beest kunnen evenaren. Maar toen ik na drie jaar mijn huis eindelijk een beetje harenvrij had, begon het toch weer te kriebelen.

‘Brutaal Roemeens straatkind’

Ik koos voor een zwerfhond. Zo eentje die het in eigen land niet zou redden. Het brutale Roemeense straatkind, waar toen mijn oog op viel, heeft vier maanden geleden haar mandje bij mij gevonden. Overigens niet letterlijk, want de mand die ik voor haar kocht, heeft ze binnen een week gesloopt en deels opgegeten. Ze sloopt ook andere dingen, zoals de ballen die ze krijgt, wc-rollen, de kussens van de bank, stekkers, opladers en lampsnoeren. Als ik even weg ben geweest, wacht me altijd een verrassing. Meestal ligt de hele kamer vol witte pluizen, de vulling die vakkundig uit de buik van een knuffeldier werd geplukt.

De stichting had haar Sophia gedoopt, maar mijn zoon en ik vonden die naam te prinsesserig. Dus noemden we haar Billie (a.k.a. Billy the Kid, The Bill, Hillbilly, Billie Holiday). En deze Billie lijkt in de verste verte niet op onze Piet. Zeker, die had een ernstige schoenenfetisj (met een verfijnde smaak, want hij jatte het liefst de dure pumps van de buurvrouw), maar hij knaagde slechts één keer in zijn lange leven een schoen kapot. Toen ik hem te kennen gaf dat dat toch echt niet mocht, heeft hij het nooit meer gedaan. Deze slaafse braafheid is Billie totaal vreemd. Zij is duizend keer slimmer, katachtig autonoom en ze gaat gewoon haar eigen goddelijke gang. Ik begrijp dat wel. Nadat ze van de straat werd geveegd, zat ze drie maanden in een lokaal asiel. Daar lieten ze haar aansterken, gaven haar alle prikken en behandelingen die ze nodig had en ritsten haar baarmoeder eruit. Ten opzichte van deze hondenopvang zijn onze dierenasiels vijfsterrenhotels. Als pup moest ze dus al leren voor zichzelf te zorgen. En dat kan ze, met charme en gewiekstheid. Een agressieve hond in het bos brengt haar echt niet uit haar evenwicht. Mijn strenge opvoeding helaas ook nog niet.

De mooiste liefde is hondenliefde

Misschien is het omdat ik geen kind meer thuis heb. En er loopt ook geen man meer rond (bejaard of anderszins onmogelijk), maar Billie mag nu al meer dan Piet. Op de bank, op de eettafelstoelen en ze slaapt bij mij op bed. Mijn vriendinnen maken zich ernstige zorgen. Nu krijg je nooit meer een man, zeggen ze. Ik haal mijn schouders op en memoreer de laatste drie dates. Nummer één durfde me niet aan te kijken. Nummer twee praatte twee uur lang alleen over zichzelf. En nummer drie vroeg of ik na negen uur ‘s avonds uur niet meer aan hem wilde denken, anders kon hij me ‘niet energetisch loslaten’. Nee, dan liever een hond. Overigens liep ik in het park een alleraardigste man met hond tegen het lijf. Mijn Billie heeft al verkering met zijn Bonnie. De mooiste liefde is hondenliefde.

TEKST Marietta Nollen

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)