Margriet keek naar een foto van zichzelf en zag een treurige honden-blik. Tijd dus voor een ooglidcorrectie.
LEES OOK: Slagroom is de perfecte antirimpelcrème; aldus Juliette
Net als iedereen, heb ik ook mijn to-do-lijstjes. Nou heb ik het druk genoeg, dus ik heb het over ‘do’ als in ‘láten doen’. Aan mijn ogen. Oké, én buik.
Maar met mijn portemonnee in m’n achterhoofd, heb ik met pijn in m’n buikrol de liposuctie daarvan vooralsnog geschrapt. Eerst maar eens die ooglidcorrectie.
Want ja, als je bij foto’s denkt: wie is dat met die treurige hondenogenlook en je bent het gewoon zélf, dan is het er gewoon tijd voor. Straks een traplift, eerst een ooglift. Bovendien, de mij gewillig indoctrinerende vriendinnen verzekerden me: ‘Zo’n oogliftoperatie stelt niets voor!’ Right.
‘Aha. Uw voorhoofd. De rimpels daar…’ Wat de oogarts verder zei, hoorde ik niet meer. Voorhoofd? Rimpels? Was ik hier goed? Ik zag daar toch echt een certificaat-achtig iets hangen met duidelijk het woord OOGCHIRURGIE? Maar goed, die overhangende oogleden konden mijn zicht natuurlijk best wat vertroebelen.
‘Ik kom hier voor mijn ogen. Mijn o-gen,’ herhaalde ik dus maar.
‘Dat weet ik. Maar een ooglift geeft dubbel resultaat. Zo’n anderhalve centimeter moet ik zéker weghalen. En jouw diepe (!) rimpels komen door het optrekken van die hangende oogleden.’
Hm. Ik bleek dus wel op de juiste plek te zijn.
Monter liet de arts mij voor- en na-foto’s van (dat kon er ook nog wel bij) beduidend oudere mensen zien.
‘Kijk, zij hadden een vergelijkbaar rimpelpatroon.’ (Huil…)
‘Maar na de operatie is hun voorhoofd veel gladder, zie je wel?’ Ik zag het wel.
Toch groeide mijn aanstaande ijdelheid (hoera, open ogen én minder rimpels!), en mijn preoperatieve angst slonk. Ietwat. Maar ik kende mezelf.
‘Eh, dokter, stel dat iemand nogal bang is aangelegd, wat slikt zo iemand dan voor de operatie? Geroutineerd trok hij een lade open en overhandigde mij een (waarom niet twee. Of drie? just in case…) preoperatief kalmeringspilletje. Die ik het liefst direct zou innemen.
Het resultaat: anderhalve dag in de ‘mist’ met desinfecterende ooggel. Zes dagen met zonnebril in hartje winter. Twee weken (ja 2!) make-uploos leven. Maandenlang in de rats over de hobbels en bobbels in de littekenzone. Deze ingreep leek wel een bevalling. Of was ik gewoon een watje?
Maar… Dit watje kijkt komend voorjaar wel met open ogen een wijdere wereld in. Ha!
Mét minder voorhoofdsrimpels. Nou ja… ze bleven zeker 3,5 week weg. Maar ze konden mij niet missen. Of dat wederzijds is? Als ze zo doorgaan, mogen ze misschien op mijn ‘to-do’-lijstje.
