De hele dag vragen mensen Miloe hoe haar vakantie naar Thailand met man en twee pubers was. Kut, wil ze het liefst uitschreeuwen. Althans, voor haar.
‘H. was al een paar maanden wat afwezig. Maar ik gaf zijn drukke baan de schuld. Vakantie zou ‘m goed doen, dacht ik. Maar voor we het vliegtuig instapten, begon het al. De kinderen kregen hem niet achter zijn zoveelste espresso vandaan, toen ze hem enthousiast mee wilden tronen naar kekke telefoongadgets of leuke merkkleding. Hij deed stug en mokte dat hij daar geen zin in had. En als ik wat vroeg over de planning van de reis (die hij zoals altijd fantastisch gepland met superleuke locaties en accommodaties), reageerde hij lauwtjes en ongeïnteresseerd. Wat was er toch aan de hand met hem?
Pas in Thailand zelf had ik gelegenheid om een op een met hem te praten. De kinderen waren jetlaggerig en al in het zwembad geplonst en ik vroeg H. nog even op de hotelkamer te blijven. Het kostte wat doorvragen, maar uiteindelijk sprak hij uit dat hij eigenlijk ‘het hele leven’ – dus óók mij – stukken minder leuk vond dan vroeger. Alles was namelijk veranderd; de kinderen waren ingewikkeld geworden – want fanatiek aan het puberen -, hij had een nieuwe baas, en die deed vaag over H.’s functioneren en ik zat ‘m tegenwoordig ‘altijd’ op z’n huid. Verder moest er nog zóveel aan het huis gebeuren, wat maar niet lukte en wilde ik ook nog altijd gezellig met iedereen afspreken, waar hij totaal niet om zat te springen. ‘Kortom, zo wil ik niet door,’ zei hij mismoedig.
Het eerste wat ik dacht, was: hij heeft een depressie. En dat zei ik ook. Maar dat had hij al gegoogeld (!) en hij voldeed niet aan de kenmerken. ‘Dus’ lag het allemaal niet aan hem, maar aan zijn gezin, zijn situatie en zijn omgeving. Waar ik dus een belangrijk ongewenst onderdeel van was. Mijn keel kneep zich dicht, liters tranen stroomden over mijn wangen en de paniek kroop door mijn hele lichaam. Ik vroeg voor de zekerheid nog of hij verliefd was op een ander, maar hij was er het type niet naar om dat te laten gebeuren. Hij reageerde dan ook boos op deze suggestie.
Maar ja wat was er dan wél aan de hand! Hoe kon hij in vredesnaam in één zin Miloe, ‘toekomst’ en ‘niet zien zitten’ noemen? dacht ik. Was dit echt mijn evenwichtige, betrouwbare man die altijd had geroepen mij never nooit te verlaten?
Ineens kwam onze oudste dochter de hotelkamer binnen en zo rustig mogelijk liep ik, met mijn behuilde gezicht buiten haar beeld, de badkamer in. Dat worden drie lange weken, fluisterde ik tegen de spiegel…
Op de fiets door Chiang Mai, winkelend in Bangkok, in de zon op het prachtige strand van Koh Tao. Op de meest onmogelijke momenten brak ik. Tranen, tranen, tranen. Altijd onverwacht. Het voelde alsof ik in de rouw was, terwijl daar eigenlijk (nog) geen reden voor was. Continu moest ik mij met m’n jankhoofd afwenden van die arme kinderen, die nog steeds niets doorhadden, maar wel merkten dat het niet bepaald een gezellige vakantie was. De schaarse momenten waarop H. en ik samen waren, greep ik aan om ‘er’ over te praten. Hoe kon dit óns nou overkomen? En wat deed ik verdorie dan zo ontzettend verkeerd? En waarom een bom onder de relatie leggen terwijl hij ‘het héle leven’ niet leuk vond. En, waarom moet IK steeds beginnen met praten, deed het hem dan helemaal niets?
Op een gegeven moment werd ik gewoon boos om zijn houding, en bedacht ik dat ik zélf eigenlijk niet met zo’n chagrijnige, onwelwillende man verder wilde. Maarja, een leuke relatie van bijna 25 jaar, die kún je niet zo maar weggooien. Maar dat leek hij dus wel van plan. Toen ik even alleen een wandeling maakte, belde ik een vriendin die psycholoog is. Ik legde snikkend alles uit en zij concludeerde: ‘H. heeft een midlife’. ‘Huh? Hij wil geen motor of cabrio ofzo hoor, en hij heeft ook geen relatie met zijn secretaresse,’ antwoordde ik. ‘Hoezo, midlifecrisis?’
De vriendin zei dat ze in haar praktijk veel vergelijkbare verhalen hoorde, en dat een midlifecrisis bij mannen en bij vrouwen de overgang vaak zorgde voor relatieperikelen. Onze leeftijd (rond de 50, met alle huppelende of juist verdwijnende hormonen), puberende kinderen en het ‘is this all there is?’-gevoel; allemaal prima ingrediënten voor relatie-gedoe. ‘Ga in relatietherapie,’ adviseerde ze. ‘Dat is het minste wat hij jou en jullie als gezin moet gunnen.’
Een dag later had ik een aanvraag gemaild naar een therapeut die zij aanraadde. Want thank the lord!, H. wilde bij nader inzien niet zomaar opgeven wat we hadden, zonder hulp te hebben ingeroepen.
We zijn inmiddels weer thuis en nog steeds zitten mijn tranen hoog over het mogelijke doemscenario. Over twee weken is onze eerste relatietherapie-sessie, dus we zullen zien. Toch moet ik op elke belangstellende vraag naar onze droomreis door Thailand me inhouden om niks over de rampvakantie te vertellen. Maar in elk geval heb ik nu hoop…
Lees ook: 34 tekenen dat je helemaal klaar bent met de vakantie
