Wies baalt dat haar vriend te dik is. Hij blijft ook gewoon vrolijk chocola eten en spaghetti bolognese opscheppen. ‘Regelmatig staat hij op de weegschaal om te kijken of er misschien per ongeluk vijftien kilo zijn afgevallen, maar gek genoeg gebeurt dat nooit.’
Ik heb de leukste man van de wereld, maar hij is te dik en dat is een minpuntje. Gelukkig vindt hij dat zelf ook, alleen doet hij er geen zak aan. Het lijkt wel of hij niet snapt dat afvallen niet vanzelf gaat. Regelmatig staat hij op de weegschaal om te kijken of er misschien per ongeluk vijftien kilo zijn afgevallen, maar gek genoeg gebeurt dat nooit. Toen ik hem ontmoette was hij nog lekker dun, daarna was het snel gedaan met dat strakke lichaam. Alles heb ik geprobeerd: serieus praten, huilen, hem stimuleren, niks zeggen. Niets helpt. Nu kan ik alleen maar hopen dat-ie niet nog dikker wordt. Af en toe vraag ik: ‘Zeg schat, hoe zou jij het vinden als ik zo dik was als jij?’ Dan grapt hij doodleuk: ‘Nou, dan ga ik natuurlijk bij je weg, dat snap je toch wel?’ Ik moet dan altijd heel hard lachen, maar ik weet zeker dat hij het echt niet leuk zou vinden. Of hij zegt: ‘Het is maar goed dat ik niet dun ben, want dan zou ik de hele dag lekkere wijven achter me aan hebben.’
LEES OOK 25 dingen die ik zou doen als ik een ouderwetse man was
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
En nu zwijg ik en kijk toe hoe hij in twee minuten een grote reep Tony Chocoloneley naar binnen werkt. Ook zeg ik niks als hij de pasta waarmee we twee dagen moeten doen in één keer opeet. Het is niet anders. Maar opeens gloort er hoop aan de horizon. Twee weken geleden gingen we een weekendje weg met vrienden. Toevallig is de man het stel ook de huisarts van Paul. Nu we toch bij elkaar waren, vroeg ik de vriend: ‘Zeg dokter, moet jij niet tegen je patiënt zeggen dat het verstandig zou zijn als hij wat kilo’s zou kwijtraken? Dat het voor de gezondheid beter is enzo?’ De dokter, die zelf ook wat te zwaar is, glimlachte en gaf Paul en zichzelf nog een biertje en extra chips. Daar had ik dus ook niks aan.
De volgende dag gingen we met z’n vieren wandelen en bedachten de mannen een briljant plan. Afvallen zou alleen gaan als er iets groots te winnen of te verliezen viel. GELD. Ze zouden een groepje dikke mannen verzamelen die allemaal vijfhonderd euro moeten inleveren. Het geld kan terugverdiend worden door af te vallen: honderd euro per kilo. Uitgaande van één kilo per tien dagen, kan iedereen na vijftig dagen zijn doel bereikt hebben. Is iemand dan maar drie kilo afgevallen dan krijgt hij slechts driehonderd euro terug. De rest van het geld gaat naar degenen die wel vijf kilo zijn afgevallen. Er valt dus ook wat te winnen. Om te voorkomen dat je pas de laatste dagen gaat vasten en allemaal laxeermiddelen naar binnen propt, moet je tussendoor op de weegschaal staan. Het geld wordt pas een maand na de eindstand uitgekeerd om te voorkomen dat je meteen weer aankomt. Je moet om het geld te krijgen na vier weken dus nog een keer gewogen worden.
Wonder boven wonder zijn de mannen deze week echt begonnen. Ze zijn bij elkaar gekomen bij de dokter-vriend, zijn allemaal gewogen en een van de vriendinnen heeft het geld geïnd. Het spel is begonnen. Paul houdt niet van verliezen en al helemaal niet als er geld mee gemoeid is. Stiekem ben ik al aan het fantaseren dat hij straks vijf kilo kwijt is en dat hij dat zo fijn vindt dat hij nog even doorgaat. Maar ik geloof dat ik nu doorschiet.
Lees ook: 9 dingen die je denkt als hij je in de steek laat
