De moeder van Claudia (49) stierf twee jaar geleden onverwacht aan een hartstilstand. En voor het bericht goed en wel tot haar kinderen was doorgedrongen, moesten ze al aan de bak. Want zo’n zorgappartement moet binnen een week leeg worden opgeleverd. “Sorry mevrouw, zo zijn de regels.”
tekst CLAUDIA BOS-DE ZWART
Woensdagmiddag in Bergamo. Prachtig plaatsje, heerlijk gegeten. Nog even rondslenteren. Dan krijg ik een telefoontje van mijn broer. Onze moeder is overleden. Hartstilstand. Volledig onverwacht. Terug naar huis. Duizend kilometer, duizenden gedachten en gevoelens. Als we na bijna elf uur rijden thuiskomen ga ik nog heel even slapen om daarna naar het appartement van mijn moeder te gaan.
Ik besef nog niet goed wat er is gebeurd, maar als ik in mama’s appartement aankom, zijn mijn broers al begonnen met inpakken. Mama’s huis moet namelijk leeg binnen 5 werkdagen na overlijden, staat in de huurovereenkomst. Daar sta je dan. Waar moet je beginnen? Het huis voelt leeg zonder haar. Ik heb geen afscheid kunnen nemen. Natuurlijk heb ik mijn moeder nog even bezocht voordat ik op vakantie ging en natuurlijk heb ik haar gebeld vanuit Italië. Maar dat voelt niet hetzelfde, dat was geen afscheid voor altijd.
En nu sta ik in haar slaapkamer en staar naar haar bed. De plek waar ze nog hebben geprobeerd mijn moeder te reanimeren. Ik heb mama nog niet gezien, maar moet toch al haar kleren uit de kast halen en in dozen proppen. Bed afhalen, spulletjes uit de slaapkamer verwijderen. De meubels – wat moeten we met de meubels? Ik handel op de automatische piloot. Mijn broers verdelen spullen. Wil jij iets, Claudia? Nee, niets. Alleen het oude glaasje dat nog van mijn betovergrootmoeder is geweest. En o ja, een paar beeldjes.
De man van het uitvaartcentrum komt langs. Tussen de verhuisdozen kiezen mijn broers en ik de kist uit. We besluiten dat we mama een kerkdienst willen geven met aansluitend in het crematorium de persoonlijkere toespraken. In de dagen die volgen heb ik geen tijd om na te denken. Het huis moet leeg. Er moet een kerkboekje in elkaar gestoken worden. Muziek uitgezocht voor de dienst. Rouwkaarten verstuurd.
Ondertussen moet dat appartement echt leeg en gaat de tijd dringen. Wat ben ik blij met mijn broers dat zij dat voornamelijk regelen zodat ik me zo goed en zo kwaad als het gaat me kan richten op de uitvaart. De sleutel wordt op tijd ingeleverd. Op mijn vraag waarom het zo snel moest krijg ik als antwoord: “Alles draait om geld, op een zorgappartement zit zorgtoeslag en ja dat stopt per direct dus…”
Wat nou: dus?
Ik had zo graag op een rustige manier afscheid genomen van het huis van mijn moeder. Zo graag de tijd gekregen haar dood tot me door te laten dringen. In plaats daarvan liep ik hyper dingen te regelen en propte ik haar spullen in een doos. Het appartement is nu, anderhalve week na haar afscheidsdienst, nog steeds niet bewoond. Op mijn vraag waarom, krijg ik als antwoord: “Vakantieperiode hè, het is rustig.”
En nu ben ik boos. Heel boos. Het is respectloos en harteloos. Degenen die dit hebben verzonnen hebben geen enkel besef van de impact die zo’n haastige ontruiming heeft op nabestaanden. Ik hoop dat hun ouders nog lang zullen leven en nooit zorg nodig zullen hebben. En dat hun kinderen nooit halsoverkop het ouderlijk huis hoeven leeghalen.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
