Miriam schrok zich het apelazerus toen ze ontdekte dat haar zoon er totaal andere opvattingen op nahield dan zij. ‘Ik vroeg me even af wat er mis was gegaan met zijn opvoeding’.
Ik ben met mijn zoon (23) uit eten in Den Bosch. We hebben het over van alles en nog wat behalve over corona, want ik ben coronamoe en hij blijkbaar ook. Hij staat op het punt om op vakantie te gaan naar Italië en ik vraag hem of hij niet bang is om het virus op te lopen. Hij aarzelt heel even en zegt dan ‘Dat virus bestaat niet Ma’.
Hij zegt het echt. Het. Virus. Bestaat. Niet. Wat er volgt is een uiteenzetting van allerlei theorieën en opsommingen waaruit blijkt dat wij met zijn allen bedonderd en besodemieterd worden. Ik luister en ik luister. Ik probeer net zo snel te schakelen als hij maar om de een of andere reden lukt mij dat niet. Daarvoor ben ik te veel afgeleid door het feit dat mijn zoon één van hen is. Een van die gekkies. Die zendmastgekkies. Het enige wat ik denk is: Opvoeding mislukt.
Maar is dat wel zo? Zijn al die aanhangers van die in mijn ogen vreemde samenhangende theorieën gek? Wat beweegt hen? Waar komt hun angst vandaan dat wij met zijn allen gaan worden gedomineerd door één oppermacht? En waarom ken ik die angst niet? Waarom heb ik die angst niet? Waarom vind ik al dat samenzweergedoe onzin?
Het is hun angst. Het geen grip kunnen krijgen op alledaagse dingen. Teleurstelling. Gevoelens van onmacht. Dat alles vertaalt zich naar (een) samenzweringstheorie(ën) die zijn weerga niet kent. Er is maar één waarheid. Die van hen. En ook al leggen wetenschappers en techneuten en allerlei andere mensen die er verstand van hebben uit dat hun waarheid niet klopt en ook waarom die niet klopt, deze mensen gaan net zo lang op zoek naar antwoorden die hun waarheid ondersteunen tot ze er dood bij neervallen. Ze zien het niet, dus bestaat het niet. Maar ondertussen schijnen er hooggeplaatste figuren bezig te zijn ons aan hen te onderwerpen door dat virus dat volgens hen niet bestaat. Bent u daar nog?
Het is precies zoals een vriendin van mij die werkt met mensen aan de onderkant van onze samenleving uitlegde: Deze mensen hebben door omstandigheden geen vat meer op hun eigen leven en daarom zoeken ze de schuld bij een ander. In dit geval leggen ze hun lot neer bij duistere machten omdat de waarheid te pijnlijk voor hen is. Onlangs zei iemand tegen haar dat Covid-19 niet bestond omdat hij het nog nooit had gezien en ook niemand kende met Covid-19. Haar antwoord? Ik vraag mijzelf altijd af of Argentinië wel bestaat want ik heb het nog nooit gezien, ben er nog nooit geweest en ik heb ook nog nooit een Argentijn ontmoet.
Is de opvoeding die ik mijn kind gaf mislukt? Dat denk ik niet. Hij is nog jong en zoekende. Ik ben 52 en weet beter. Ik geef hem vooralsnog het voordeel van de twijfel en ik ga uit van het adagium: Later kunnen wij er om lachen. Ondertussen hoop ik dat mijn zoon geniet van zijn welverdiende vakantie maar vooral dat hij tot inzicht komt. Dat laatste is, wat mij betreft, zijn morele verplichting naar hen die een geliefde verloren aan de gevolgen van Corona. En aan hen die met gevaar voor eigen leven dag- en nacht voor deze mensen hebben gezorgd.
Lees ook: Een verplichte Corona-app? Dank je de koekoek!
