Els moet er niet aan denken dement te worden en met een luier in haar joggingbroek door een verzorgingstehuis te zwerven waar veel te weinig personeel is om haar elke dag onder de douche te zetten. En daarom heeft ze een heel bijzonder verzoek aan haar zoon.
“Als ik te dement ben om voor mezelf te zorgen, en euthanasie is onmogelijk, pak dan alsjeblieft een kussen, leg het over mijn hoofd, ga erop zitten en wacht tot ik stop met spartelen. Duurt misschien even, maar je kunt de tijd doden met een boek, de krant of Facebook.” Dit zei ik een jaar of tien geleden tegen mijn zoon en sindsdien herinner ik hem er regelmatig aan. “Beloof je dat?” Dan knikt-ie gehoorzaam: “Ja mam, dat beloof ik.” Ik vrees dat het een loze belofte is, vermoord je eigen moeder maar eens, maar ik hoop dat hij zich eraan houdt. Ik zou hem vanuit het hiernamaals intens dankbaar zijn.
Elke keer als ik SGP-leider Kees van der Staaij hoor tekeergaan tegen euthanasie, moet ik me bedwingen mijn zoon te bellen om bovenstaande te herhalen. Want als het aan Kees & Co ligt, mag ik jarenlang straaldement, met een luier in mijn joggingbroek door een verzorgingstehuis zwerven waar veel te weinig personeel is om mij vaker dan een keer per week onder de douche te zetten. Zodat mijn zoon (enig kind) in zijn eentje moet zorgen dat ik nog enigszins toonbaar door het leven stap met geknipte nagels, schone haren en een niet overlopende luier.
Arme zoon, dat wordt nog een hele klus naast zijn werk en gezinsleven (ik neem aan dat-ie tegen die tijd vrouw en kinderen heeft). Met een beetje pech heeft hij ook nog schoonouders die hulp behoeven en komt-ie helemaal nooit meer toe aan ontspannen een biertje drinken, laat staan een paar weken vakantie.
Op de SGP-website lees ik het volgende over euthanasie: “Het leven is het meest kostbare geschenk dat God ons geeft. Daar moeten mensen van afblijven. Dat geldt eens temeer als het gaat om het actief beëindigen van het leven van hen die moeite hebben hun wil te uiten, zoals mensen met dementie. Het begrip ‘ondraaglijk en uitzichtloos lijden’ wordt op die manier steeds verder uitgerekt. Beter is het om het lijden te verlichten door excellente (palliatieve) zorg. Of, heel waardevol, eenzaamheid te voorkomen.”
Tuurlijk, lieve Kees & Co, in een volmaakte maatschappij is niemand eenzaam en kunnen we allemaal rekenen op excellente zorg. Probleempje: we leven niet in een volmaakte maatschappij. Het is nu al moeilijk genoeg geld en personeel bijeen te schrapen om zorgbehoevende mensen één keer in de week onder de douche te zetten. Er zijn tehuizen waar de bewoners alleen nog maar op door managers bepaalde tijden naar de wc mogen.
Ik heb een keer mijn lievelingstante aangetroffen op de wc van zo’n tehuis – totaal ontredderd omdat ze al anderhalf uur op de verpleeghulp wachtte. Die was haar vergeten, niet uit laksigheid, maar omdat ze nog vijftien andere patiënten aan hun natje en droogje moest helpen. Het arme kind. Mijn arme tante.
Over mijn tante gesproken, een van de liefste mensen die ik ooit heb gekend: elke keer als mijn zusje en ik bij haar op bezoek kwamen in het verzorgingstehuis (tante had zelf geen kinderen), viel het ons op dat het zo stonk in haar kamertje. Ook toen we de kamer grondig hadden schoongemaakt, bleef de stank. Uiteindelijk kwamen we tot een gruwelijke ontdekking: tante bleek op een matras te slapen die door haar voorganger compleet was ondergeplast.
Ik weet nog dat ik daarom heb gehuild. Hoe WREED kun je zijn, hoe DRUK moet je het hebben, als je mevrouw B op de doorgezeken matras van mevrouw A legt?
Beste Kees van der Staaij en alle mensen die het met u eens zijn: in het echte Nederland hebben we geen, een, twee, hooguit drie kinderen. In het echte Nederland willen nog maar heel weinig mensen in de zorg werken. Omdat in het echte Nederland het geld gaat naar vage managers die nog nooit een volgepist bed hebben verschoond.
Droom, beste Kees & Co, droom lekker verder over excellente (palliatieve) zorg. En eenzaamheid voorkomen. Voer lekker campagne tegen euthanasie. Ik ben praktischer aangelegd en zeg: ‘Zoon, als ik niet meer over mijn hersens en sluitspieren beschik, pak alsjeblieft dat kussen.’ Daar doe je je demente moeder meer plezier mee dan met dromen over een volmaakte maatschappij.
Lees ook: Den Haag, hou op met praten over de zorg en DOE iets
