Voor de buitenwereld had Leslie (51) alles wat een mens zich kon wensen “maar je weet niet wat er achter de voordeur gebeurt.”

“Mijn ex heeft me nooit met een vinger aangeraakt. Hij hield het bij gaslighting. Als er iemand was die me aan mezelf kon laten twijfelen, dan was hij het wel. In het begin dacht ik nog: ‘Ik ben toch niet gek?’ Maar hij kon zo overtuigend zijn, dat ik steeds onzekerder werd. En indirect ook afhankelijker van hem.

Het is een subtiel proces. Ik kreeg bijvoorbeeld het verwijt dat ik zijn tennisracket verplaatst zou hebben. Als ik dan zei dat ik het ding niet in mijn handen had gehad, zei hij dat ik niet tegen kritiek kon. En daar sleepte hij dan van alles bij zodat ik vanzelf ging denken dat hij gelijk had.

Nog een voorbeeld: hij ging vreemd, ontkende dat, beschuldigde mij van wantrouwen. Als ik keihard bewijs liet zien, gooide hij het over een andere boeg en zei hij dat hij wel vreemd moest gaan omdat ik frigide was. We hadden niet elke week seks, ik ging vanzelf geloven dat hij een punt had en dat het mijn schuld was.

Hij zei het niet altijd op gemene toon, maar hij zei het wel: ‘Wat ben je toch altijd onhandig’ als mijn kopje thee een voetbad had. Of: ‘Wat ben je toch dom’ als ik hem even niet meer kon volgen. Hoe meer hij me afbrak, hoe meer ik me ging aanpassen, hoe meer invloed hij kreeg.

We hadden een hond. Het was mijn hond, ik had haar al voor ik bij hem introk en ik was dol op haar, want haar liefde was onvoorwaardelijk. Ze was altijd blij om me te zien en ze gaf me nooit een rotgevoel.

Op een dag hoorde ik hem tegen haar praten zoals hij tegen mij praatte. Hij dacht dat ik het niet kon horen. Ze moest een of ander achterlijk kunstje van hem doen en toen ze dat niet deed, gooide hij haar eten weg.

Ik werd zo ontzettend boos, het was alsof er iets in me explodeerde. Omdat het een superlieve, weerloze hond was die gewoon eten had moeten krijgen. Maar ook omdat ik opeens haarscherp besefte dat hij mij precies zo behandelde. Ik moest bedelen om zijn gunsten en blij zijn dat hij in mijn leven was.

Op dat moment heb ik niets gedaan, behalve de hond alsnog eten geven. Ik had even tijd nodig. Twee dagen later zou hij een avond lang weg zijn, om te bridgen. Die avond heb ik mijn spullen gepakt. Het was treurig hoe weinig het was. Ik was een paar jaar eerder bij hem ingetrokken en wat ik had, was niet zijn smaak. Omdat ik verliefd was, had ik alles maar weggegeven of weggegooid. Dat leek hem beter. Toen was het eigenlijk al begonnen.

Kleren, mijn toilettas, de spullen van de hond en een doos met losse dingen, het paste moeiteloos op de achterbank. Verder viel er niets te ontwarren. We hadden geen gezamenlijke rekening, geen gezamenlijke bezittingen. Ik heb een kort briefje achtergelaten met de huissleutel en de boodschap dat ik bij hem weg was, niet meer terug kwam en dat ik geen contact meer met hem wilde.

De mensen in mijn inner circle die hij kende – dat waren er niet zo veel, want hij vond ze ‘niet zo interessant’ – had ik laten weten dat ik bij hem wegging. Ik had hen gevraagd om zich verder van de domme te houden. Het voordeel van een gaslighter is dat hij zo vol is van zichzelf dat hij amper aandacht voor anderen heeft.

Ander telefoonnummer, werken op steeds een andere locatie, het heeft even tijd gekost voor mijn ex het opgaf. Ik zeg eerlijk dat ik opgelucht ademhaalde toen hij een nieuwe relatie kreeg en zijn belangstelling voor mij volledig verloor, al vroeg ik me wel af of ik die nieuwe vrouw niet zou moeten waarschuwen. Zou ze me hebben geloofd? Ik denk het niet.

De hond en ik hebben een tijdje rondgezworven. House sitting, antikraak, logeerkamers, camping. Er is meer mogelijk dan je denkt. En het voordeel van bijna niets meer hebben, is dat je makkelijk een plekje vindt. Het had een periode moeten zijn om gek van onzekerheid van te worden, maar op mij had het een tegenovergesteld effect.

De hond was happy en mocht mee naar mijn werk. Ik had inkomen. In mijn omgeving bleken veel meer aardige mensen te zijn dan ik had gedacht. Er werden wasjes voor me gedraaid, ik heb vaak mogen aanschuiven voor een warme maaltijd. Ik voelde me minder eenzaam, ik zei veel minder vaak sorry en ik kwam er weer achter hoe het is om me echt ontspannen te voelen.

Ik woon nu tijdelijk weer antikraak, in een oude school met een mix van studenten, gescheiden vaders, twee kunstenaars en een marktkoopman die uit zijn huis is gezet, maar wel van alles voor elkaar weet te hosselen. Ooit zullen het mooie appartementen worden die ik me niet kan veroorloven, maar voor nu ben ik weer onder dak.

Het is niet waar ik gedacht had te zullen wonen als vijftiger. Het is een heel verschil met hoe mijn vriendinnen wonen, je hebt op deze leeftijd toch meestal iets opgebouwd. Er zijn genoeg momenten dat ik comfort mis en ook weer echt iets voor mezelf hebben. Maar als ik denk aan waar ik vandaan kom, ben ik meteen weer blij met alles.

Ik rotzooi soms een beetje met een van de gescheiden vaders. Het is niets serieus, gewoon wat warmte, troost en seks. En verder blijf ik zoeken naar een vaste plek. Dat is wel de droom. Een eigen douche, een eigen keukentje, niet meer alles hoeven delen zoals hier. Ik google veel op tiny houses, maar wil eerst een locatie vinden waar het zou mogen staan. In de tussentijd spaar ik zoveel mogelijk en leef ik zuinig. Mijn gevoel zegt dat het goed komt. En ik weet inmiddels weer dat mijn gevoel deugt.

Met mijn ex was het leven luxe. Goede wijn, lekkere sushi, een boxspring en een watervaldouche. Design meubels. All inclusive vakanties. Ik zou het best weer allemaal willen hebben, maar niet meer met hem. Dat hou ik mezelf voor, als ik mezelf hier aan een soort gootsteen sta te wassen in iets wat voorheen een bezemhok was. Dát, en dat het goed komt.”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!