Na vijf jaar welverdiend pensioen, tóch weer terug naar de baas. Kun jij het je voorstellen? Anke (72) deed het. ‘Ik zag het lerarentekort in het onderwijs met argusogen aan en besloot: ík ben degene die kan helpen, dus ik doe het.’
“In 2013 ging ik met pensioen. Ik had er toen 45 jaar in het onderwijs opzitten: 22 was ik toen ik begon. Daarvoor heb ik natuurlijk al wel stage gelopen, maar op mijn 22e stond ik voor de klas. Vanaf moment één wist ik: dit is mijn roeping. Hier ben ik voor gemaakt.
Een echte kleuterjuf
Al die jaren heb ik met plezier gewerkt. Eerst wat jaren ‘zwervend’ voor verschillende groepen, later had ik een vast jaar: de kleuters. Ik ben een echte kleuterjuf. Ik houd van de onbevangen gesprekken, de creativiteit van de kinderen, de ‘probleempjes’ die ze hebben (bijvoorbeeld dat Klaasje het rode potlood heeft en Pietje het rode potlood wil). Het zet dingen gewoon lekker in perspectief.
Campertje en de wereld rond
Maar toen ik vijf jaar geleden met pensioen ging, was het goed. Ik was er aan toe. Mijn man en ik zouden een oud campertje kopen en lekker vaak de hort op gaan. En dat hebben we gedaan, de eerste paar jaar. Tot mijn man drie jaar geleden plotseling overleed. Daar zat ik dan; alleen thuis en met een gebroken hart. Na een tijdje ging het wel weer, ik kreeg langzaamaan zin om iets te doen. Maar die camper? Dat hoefde van mij niet meer.
Wat moest ik dan doen? Ik had wel hobby’s: thee (of wijn) drinken met vriendinnen, baantjes zwemmen, met mijn kinderen afspreken. Maar dat voelde niet als een echte dagtaak. Ik begon me zelfs een beetje te vervelen.
Klassen naar huis sturen
Het lerarentekort in het onderwijs was toen onderwerp van gesprek in alle nieuwsuitzendingen. Ik hoorde dat er klassen naar huis gestuurd werden, omdat er geen juf of meester was. Dat kan toch niet?! En toen wist ik het: ik ga weer aan het werk. Heus niet weer zo veel als vroeger, maar een dagje per week en af en toe eens invallen.
Invalkleuterjuf op oude basisschool
Ik nam contact op met mijn oude werkgever en ze hadden op dat moment net een invaller nodig. Dus hup: daar ging ik weer. ‘s Ochtends m’n broodjes smeren, op tijd op en lekker op de fiets naar school. Ik heb de tijd van mijn leven. Ben maar wat blij dat ik nog zo’n fit vitaaltje ben.
‘Oma die ik in de klas had’
Dat ik nu weer voor de klas sta, levert ook grappige situaties op. Leerlingen die ik in de klas had, zijn nu opa en oma van de kinderen die ik weer in de klas heb. Of ouders. Het is hilarisch: ‘Goh, juf Anke: nog steeds voor de klas?’. ‘Nee meid, alweer’, roep ik dan lachend.
Structurele oplossing lerarentekort
Ik vind het heerlijk, maar het is natuurlijk geen langetermijnoplossing. Er moet een structurele oplossing voor het lerarentekort komen. Wat die oplossing zou moeten zijn, dat weten we volgens mij allemaal wel. Er moet meer salaris komen voor de mensen die onze kinderen letterlijk ‘de basis’ bijbrengen. Ik hoop van harte dat de overheid dat gaat doen. Dan werk ik nog even door en ga ik daarna écht met pensioen.”
