Het liefst zou ik, net als iedereen vermoed ik, onder de dekens willen kruipen en pas weer tevoorschijn komen als deze nachtmerrie voorbij is. Maar de werkelijkheid is voor ons allemaal dat we wel door moeten gaan met leven. Met zorgen. Met zijn. Met ademhalen.
Hoe lang is het geleden dat ik mijn kinderen voor het laatst zag? Het voelt maanden geleden, terwijl het slechts achttien dagen geleden is. Waarom heb ik ze bij het afscheid niet extra stevig omhelst? Ze laten weten hoeveel ik van ze hield? Ze extra geknuffeld? Vastgepakt? Ik zou naar mijn dochter en schoonzoon in Dubai vliegen. Hun nieuwe hondje begroeten. Hun nieuwe huis bewonderen. WTF is er gebeurd in deze achttien dagen?
Hoe snel wen je aan de stilte buiten. De sirenes. Dat mensen in de supermarkt worden ontsmet. Dat we die anderhalve meter afstand van elkaar houden. Het gehamster. Lege vakken. Asociaal gedrag ten opzichte van hen die met gevaar voor eigen leven mensen aan het redden zijn. Mensen die keihard werken maar nu zelf geen toiletpapier kunnen kopen. Of pasta. Of brood. Al die gezinnen die nu opgekropt bij elkaar zitten. Kinderen die te klein zijn om te begrijpen wat er aan de hand is. Dit is een nachtmerrie.
Buiten schijnt de zon. In Venetië is voor de eerste keer sinds lange tijd het water in de kanalen weer zo helder dat je de vissen weer ziet zwemmen. Zwanen keren terug. Mensen die vitaal genoeg zijn bieden hun diensten aan hen die geen boodschappen meer mogen doen. Een vriendin van mij kletst elke dag door het raam even met haar buurvrouw. Mijn huurbaas laat me weten dat ik mij voorlopig geen zorgen hoef te maken over de huur. Een andere vriendin met een grand café bracht al haar eten uit de koeling naar iemand die voedselpakketten samenstelt. Ik zie op Instagram hoe mijn collega Vala haar kindertjes thuis onderwijst en wat zou ik graag zo’n lieve juf hebben gehad vroeger. Mijn kapster Merel leert haar kindjes sommetjes maken met behulp van de trampoline. Collega Charlotte maakt elke dag vertederende vlogjes met haar meisjes. Ik lach en huil tegelijkertijd.
Ik lees de meest onheilspellende berichten. Ik lees de meest hartverwarmende berichten. Ik lees op Twitter dat er mensen zijn die nu pas door hebben wat hun partner doet voor de kost.We moeten hier samen doorheen. We kunnen niet anders. Is het nog maar echt een week geleden dat wij in Brabant te horen kregen dat we in een sociaal isolement moesten gaan? Dat er aan mensen werd gevraagd die in contact waren geweest met Brabanders om ook maar in een soort van quarantaine te gaan?
Dacht ik vorige week zondag nog dat ik de week daarop voor een nieuw programma opnames zou hebben en maakte ik mij toen nog druk dat ik uitgroei had?
Het is nog maar achttien dagen geleden dat mijn kinderen en ik elkaar samen zagen en ik heb geen idee meer hoe zorgeloos we toen waren.
WEES LIEF VOOR ELKAAR.
Lees ook: Wat ik het allerliefst zou willen als ik stokoud ben
