Komt een dikke vrouw bij de dokter
Kom je met een pijnlijke pols, moet je naar een diëtist. Gekmakende koppijn? Vast stress over je overgewicht. Kijken artsen nog wel verder dan je gewicht als je dik bent? Je kunt het je afvragen. “Niet als mens worden gezien, maar als een homp kilo’s, zo voelt het.”
Als ik de afgelopen jaren als iets te dikke, tikje kwakkelende vrouwelijke vijftiger iets heb geleerd, is het dat je vrij snel onzichtbaar wordt voor artsen. Ik roep altijd tegen vriendinnen dat ze ondanks pijn/kramp/hartkloppingen vrolijke kleuren moeten aantrekken en lipstick moeten opdoen voor een spreekkamermoment. Als je de indruk maakt nog over enige levenslust te beschikken, willen ze nog wel eens rechtop gaan zitten. Zo niet, dan kijken ze tegenwoordig bij wijze van spreken nog over een bloedende hoofdwond heen en komen meteen met de hemeltergende vraag: “Kunnen we het hebben over je gewicht?”
Daar zit je dan, met je polsklachten. Of je pijnlijke knie die niet eens wordt onderzocht. Met een ‘Probeer eerst maar eens wat af te vallen’ word je weggestuurd. Fysio dan maar? Waar de fitte bink in kwestie ooit snoeihard tegen me zei dat het geen zin had iets aan die knie toe doen als ik niet ook zou afvallen. Gooi dit soort ervaringen in een groepje leeftijdsgenoten en de verhalen komen los. Gekmakende koppijn? Vast stress over je overgewicht. Last van je maag? Misschien dat de diëtist je kan helpen om wat kilootjes kwijt te raken.
Brutale chirurg
Er zijn geweldige, betrokken huisartsen die door de kilo’s heen kijken en klachten serieus nemen. Dit verhaal gaat niet over hen. Het gaat over de zorgverleners die zo gehersenspoeld zijn dat overgewicht de oorzaak is van alles wat een mens aan lichamelijk leed kan oplopen, dat ze andere oorzaken niet eens overwegen. “Ik lag in het ziekenhuis met een snee van heup tot heup omdat er een enorm teratoom (een goedaardig gezwel, red.) was verwijderd,” zegt Manon (58, 105 kilo). “De chirurg kwam langs en zei olijk dat er ook een heel goede bariatrische afdeling was. Mijn buik voelde nog alsof er gebroken glasscherven in zaten en ik werd rood van ellende en schaamte. Ik lag niet voor mijn lol met een katheter in mijn blaas; een teratoom kun je ook krijgen als je graatmager bent en ik had nooit last van mijn gewicht. Als ik al een maagverkleining overwoog, dan zou ik er zelf wel om vragen. Maar zo in de hoek te worden gezet als ‘je deugt niet, we kunnen er wat aan doen’? Ik kan er nog om janken.”
Je moet als dikkerd behoorlijk assertief zijn als het op je gezondheid aankomt. “Ik heb anderhalf jaar moeten zeuren om een bloedonderzoek omdat ik zo doodmoe was,” zegt Silvia (62, 88 kilo). “Het zou de overgang zijn, het zou de leeftijd zijn, ik moest maar eens wat vroeger naar bed en wat meer bewegen en ja, ik sleepte natuurlijk ook overtollig gewicht mee, hè? Afvallen zou ook al kunnen helpen. Alles wat je mankeert, is tegenwoordig je eigen schuld, het is alsof de factor pech of toeval verdwenen is. ‘Vroeg naar bed’ helpt niet als je schildklier totaal van slag is. Het duurde nog eens een half jaar voor de medicatie was ingeregeld. Ik heb me twee jaar lang diep ellendig gevoeld en ik denk dat dat korter had kunnen zijn als er even wat verder zou zijn gekeken dan mijn gewicht. Je zou niet gestraft moeten worden door je zorg te onthouden omdat je geen ideaal BMI hebt.”
Vernedering
Het is naar om op je gewicht te worden aangesproken door een arts. “Ik geloof dat ik nog niet eerder heb gehuild in een spreekkamer,” zegt Ananda (64, 113 kilo). “Ik kwam voor een versleten knie; als tiener heb ik een ongeluk gehad waarbij mijn linkerknie beschadigd is geraakt. Ik ben dat gaan compenseren door meer op rechts te leunen, die knie is kapot. Uit alle foto’s en scans bleek dat het kraakbeen weg was. De specialist keek heel moeilijk, zei dat het een behoorlijke operatie was en of ik wel eens had geprobeerd af te vallen. Alsof niet iedereen die te dik is al duizend diëten heeft geprobeerd. Alle honger, alle wanhoop en alle frustratie over alle mislukkingen kwamen eruit. Ik ben huilend weggelopen. Hij belde me later op de dag nog na: ‘Er is hulp als je wilt afvallen.’ Geen woord over die knie. Ik heb me ingehouden, maar wat ik wilde zeggen is: ‘Nee lul, ik wil gewoon een nieuwe knie zodat ik minder pijn zal hebben.’ Ik slik nu eindeloos pijnstillers. Ik ben kapster en kostwinner, ik heb geen keuze. En ik wil niet nog eens die vernedering ondergaan.”
Dikkerdje dapper
Er zijn dappere vrouwen die in de spreekkamer dingen durven te zeggen als: ‘Als u niet van plan bent om me te behandelen waarvoor ik kom, zie ik niet in waarom ik irrelevante vragen zou moeten beantwoorden.’ Ik ben niet zo iemand. Ik heb ontzag voor dokters, ik wil geen zeur zijn. En al helemaal niet zo’n veeleisende patiënt waar ze massaal over klagen. Maar áls ik met ijskoude handen van de stress in de spreekkamer zit, wil ik wel graag serieus worden genomen.
Tegelijk begrijp ik de focus op hoeveel je weegt. De al dan niet subtiele fatshamers onder de artsen bedoelen het ongetwijfeld goed. Maar het is ook makkelijk om ‘afvallen’ als wondermiddel in te zetten. Vaak ontbreekt het zelfs medici aan kennis over overgewicht. Vetmassa is een endocrien orgaan op zich, dat honderden hormonen aanmaakt. Te veel vet, vooral op de buik, kan laaggradige ontstekingen in je hele lijf veroorzaken en het hele systeem van honger, verzadiging en verbranding in de war schoppen.
Vrijwel iedereen kan afvallen, het frustrerende is dat zeker bij fors overgewicht je lijf niet bepaald meewerkt. Je hormoonhuishouding verandert, je krijgt meer trek en gaat minder verbranden – je moet een lange adem hebben om dan ‘minder en gezonder eten en meer bewegen’ vol te houden. Heb je pijn of andere fysieke klachten, dan wordt het hele traject een slagje zwaarder. Heb je ook nog stress (mantelzorg, werk, relatie, geld), dan heb je eigenlijk geen schijn van kans.
Poortziekte
Dit is geen pleidooi om overgewicht maar gewoon te omarmen. In 2023 had 50% van de Nederlanders van achttien jaar en ouder overgewicht, meldt het Loket Gezond Leven van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu. Iets meer dan 15% van de volwassenen heeft ernstig overgewicht (obesitas). Overgewicht komt vaker voor bij mannen dan bij vrouwen. Bij ernstig overgewicht is dat andersom: meer vrouwen hebben obesitas dan mannen. Het percentage Nederlanders van achttien jaar en ouder met obesitas is sinds 1990 meer dan verdubbeld. Overgewicht is een poortziekte naar ruim tweehonderd andere ziekten, ook volksziekten als verschillende kankers en depressie.
Daar zit je natuurlijk niet op te wachten, maar het is ook weer niet zo dat álles wat je onder de leden hebt, per se te wijten is aan overgewicht. Misschien heb je wel last van je rug omdat je ene been wat langer is dan het andere. Misschien ben je kortademig omdat je op latere leeftijd een vorm van astma hebt ontwikkeld. Misschien heb je last van je hart omdat je hormoonhuishouding van slag is. En misschien heb je pijn bij het lopen omdat je heup versleten is. Dat kán in de hand worden gewerkt door overgewicht, maar het kan ook gewoon zijn dat je DNA-technisch niet gezegend bent met botweefsel van superieure kwaliteit. Slijtage kan ook komen omdat je bijvoorbeeld je benen uit je lijf loopt op je werk.
Het is zaak al die mogelijke oorzaken mee te nemen in een diagnose, maar soms is de arts van dienst gewoon niet in staat om prioriteiten te onderscheiden. “Door een ongelukje scheurde er een pees in mijn duim, die er toen maar een beetje bijhing,” zegt Cecilia (52, 106 kilo). “Bij de voorbereiding van de operatie kreeg ik het ongevraagde advies om af te vallen ‘want je postuur heeft invloed op de pijn in je arm’. Dat kon wel zo wezen, maar ook na vijftig kilo afvallen zou die duim niet vanzelf weer gaan bewegen. Ik had geen zin om in discussie te gaan met de plastisch chirurg die me ging opereren, je wilt zo iemand niet pissig maken. Maar ik vond het veel te ver gaan om een ongelukje te koppelen aan mijn gewicht.”
Zorgmijder
Zo zijn er meer pijnlijke momenten in de spreekkamer, waarbij je voor het een komt en ongevraagd advies over iets heel anders krijgt. “Ik kwam voor eczeem dat weer oplaaide bij mijn nieuwe huisarts,” zegt Jolien (54, 93 kilo): “Ze wierp er een terloopse blik op en werkte een hele vragenlijst af: hoeveel lichaamsbeweging ik nam, hoeveel ik woog, of ik wist dat ik te zwaar was, of ik wist wat koolhydraten waren. Ik dacht: check even mijn dossier, dan zie je dat ik al sinds mijn twaalfde last heb van eczeem, dat het geen reactie op voeding is en dat ik even een corticosteroïdencrème nodig heb om de boel weer rustig te krijgen. Die crème kreeg overigens na enig aandringen wel. Mét de mededeling dat er aan de praktijk een diëtist verboden, ‘misschien een ideetje om een afspraak te maken’. Ik kwam niet voor mijn gewicht, mijn aandoening is niet gerelateerd aan mijn gewicht – serieus, hoe dúrf je. Het zijn dit soort ervaringen die een zorgmijder van me hebben gemaakt. Ik sukkel liever door dan weer die vernedering te moeten ondergaan.”
Irene (63, 97 kilo) herkent dit: “Ik heb me laten ompraten om deel te nemen aan zo’n gecombineerd leefstijlinterventieprogramma. Daar ging iemand die geen idee heeft hoe het is om dik te zijn me vertellen hoe ik moest eten en leven. Zo’n toontje van ‘je hebt dit allemaal aan jezelf te wijten’, alsof het leven maakbaar is. Ik heb dat nog een tijdje geloofd ook, dat ik gewoon een dom en lui mens was dat ik het zover had laten komen. En dat ik niet genoeg mijn best deed om te dénken dat ik geen honger meer had als ik rammelde. Ik heb het ervaren als zweten, zwoegen, hongeren en me schamen. Toen ik bij de huisarts in tranen uitbarstte toen ze alleen maar vroeg hoe het ging, zei ze: ‘Ik stel voor dat je gewoon een cholesterolverlager gaat slikken en kijkt wat wél haalbaar is.’ Sindsdien heb ik mijn leven weer een beetje terug.”
Fatshaming
Er is een tijd geweest dat er in de spreekkamer meer met een holistische blik werd gekeken en er meer tijd was voor een consult. Die strategie is gesneuveld op steeds meer marktwerking in de zorg. Heb je een huisarts die een beetje weet wat je thuissituatie is, koester die parel dan, want het alternatief is een online huisarts of zo’n draaideurpraktijk vol vervangers. Daar kreeg José (55) mee te maken: “Ik ging naar de huisarts voor doorverwijzing naar een psycholoog omdat er veel was gebeurd en ik tegen een depressie aanzat. In plaats van een beetje compassie en hulp ging ze ervan uit dat ik zat met mijn gewicht. Want iedereen die zelf slank is, denkt altijd dat dikke mensen doodongelukkig zijn. Ik kreeg een college over portiecontrole en lichaamsbeweging en de vraag waarom ik niet gemotiveerder was om af te vallen. Nou joh, misschien omdat ik in de schuldhulpverlening zit door mijn ex, omdat mijn moeder is overleden en omdat ik op mijn werk als oud vuil word behandeld? Ik was niet depressief omdat ik te veel woog, ik was depressief omdat er te veel op mijn bordje lag. En zo labiel als een deur, ik heb uren zitten huilen na die afspraak. Niet als mens worden gezien, maar als een homp kilo’s, zo voelt het. Niet álles ligt aan je gewicht.”
Nog even dit
Overgewicht is vaak ongezond, maar niet altijd. Forse mensen die regelmatig bewegen en gebalanceerd eten, hebben bijvoorbeeld minder kans op hart- en vaatziekten dan mensen met een normaal gewicht die niet gezond leven. Om lang te leven en fit te blijven, moet je niet diëten, maar regelmatig bewegen en goed eten.
Komt een dikke vrouw bij de dokter
Kom je met een pijnlijke pols, moet je naar een diëtist. Gekmakende koppijn? Vast stress over je overgewicht. Kijken artsen nog wel verder dan je gewicht als je dik bent? Je kunt het je afvragen. “Niet als mens worden gezien, maar als een homp kilo’s, zo voelt het.”
Als ik de afgelopen jaren als iets te dikke, tikje kwakkelende vrouwelijke vijftiger iets heb geleerd, is het dat je vrij snel onzichtbaar wordt voor artsen. Ik roep altijd tegen vriendinnen dat ze ondanks pijn/kramp/hartkloppingen vrolijke kleuren moeten aantrekken en lipstick moeten opdoen voor een spreekkamermoment. Als je de indruk maakt nog over enige levenslust te beschikken, willen ze nog wel eens rechtop gaan zitten. Zo niet, dan kijken ze tegenwoordig bij wijze van spreken nog over een bloedende hoofdwond heen en komen meteen met de hemeltergende vraag: “Kunnen we het hebben over je gewicht?”
Daar zit je dan, met je polsklachten. Of je pijnlijke knie die niet eens wordt onderzocht. Met een ‘Probeer eerst maar eens wat af te vallen’ word je weggestuurd. Fysio dan maar? Waar de fitte bink in kwestie ooit snoeihard tegen me zei dat het geen zin had iets aan die knie toe doen als ik niet ook zou afvallen. Gooi dit soort ervaringen in een groepje leeftijdsgenoten en de verhalen komen los. Gekmakende koppijn? Vast stress over je overgewicht. Last van je maag? Misschien dat de diëtist je kan helpen om wat kilootjes kwijt te raken.
Brutale chirurg
Er zijn geweldige, betrokken huisartsen die door de kilo’s heen kijken en klachten serieus nemen. Dit verhaal gaat niet over hen. Het gaat over de zorgverleners die zo gehersenspoeld zijn dat overgewicht de oorzaak is van alles wat een mens aan lichamelijk leed kan oplopen, dat ze andere oorzaken niet eens overwegen. “Ik lag in het ziekenhuis met een snee van heup tot heup omdat er een enorm teratoom (een goedaardig gezwel, red.) was verwijderd,” zegt Manon (58, 105 kilo). “De chirurg kwam langs en zei olijk dat er ook een heel goede bariatrische afdeling was. Mijn buik voelde nog alsof er gebroken glasscherven in zaten en ik werd rood van ellende en schaamte. Ik lag niet voor mijn lol met een katheter in mijn blaas; een teratoom kun je ook krijgen als je graatmager bent en ik had nooit last van mijn gewicht. Als ik al een maagverkleining overwoog, dan zou ik er zelf wel om vragen. Maar zo in de hoek te worden gezet als ‘je deugt niet, we kunnen er wat aan doen’? Ik kan er nog om janken.”
Je moet als dikkerd behoorlijk assertief zijn als het op je gezondheid aankomt. “Ik heb anderhalf jaar moeten zeuren om een bloedonderzoek omdat ik zo doodmoe was,” zegt Silvia (62, 88 kilo). “Het zou de overgang zijn, het zou de leeftijd zijn, ik moest maar eens wat vroeger naar bed en wat meer bewegen en ja, ik sleepte natuurlijk ook overtollig gewicht mee, hè? Afvallen zou ook al kunnen helpen. Alles wat je mankeert, is tegenwoordig je eigen schuld, het is alsof de factor pech of toeval verdwenen is. ‘Vroeg naar bed’ helpt niet als je schildklier totaal van slag is. Het duurde nog eens een half jaar voor de medicatie was ingeregeld. Ik heb me twee jaar lang diep ellendig gevoeld en ik denk dat dat korter had kunnen zijn als er even wat verder zou zijn gekeken dan mijn gewicht. Je zou niet gestraft moeten worden door je zorg te onthouden omdat je geen ideaal BMI hebt.”
Vernedering
Het is naar om op je gewicht te worden aangesproken door een arts. “Ik geloof dat ik nog niet eerder heb gehuild in een spreekkamer,” zegt Ananda (64, 113 kilo). “Ik kwam voor een versleten knie; als tiener heb ik een ongeluk gehad waarbij mijn linkerknie beschadigd is geraakt. Ik ben dat gaan compenseren door meer op rechts te leunen, die knie is kapot. Uit alle foto’s en scans bleek dat het kraakbeen weg was. De specialist keek heel moeilijk, zei dat het een behoorlijke operatie was en of ik wel eens had geprobeerd af te vallen. Alsof niet iedereen die te dik is al duizend diëten heeft geprobeerd. Alle honger, alle wanhoop en alle frustratie over alle mislukkingen kwamen eruit. Ik ben huilend weggelopen. Hij belde me later op de dag nog na: ‘Er is hulp als je wilt afvallen.’ Geen woord over die knie. Ik heb me ingehouden, maar wat ik wilde zeggen is: ‘Nee lul, ik wil gewoon een nieuwe knie zodat ik minder pijn zal hebben.’ Ik slik nu eindeloos pijnstillers. Ik ben kapster en kostwinner, ik heb geen keuze. En ik wil niet nog eens die vernedering ondergaan.”
Dikkerdje dapper
Er zijn dappere vrouwen die in de spreekkamer dingen durven te zeggen als: ‘Als u niet van plan bent om me te behandelen waarvoor ik kom, zie ik niet in waarom ik irrelevante vragen zou moeten beantwoorden.’ Ik ben niet zo iemand. Ik heb ontzag voor dokters, ik wil geen zeur zijn. En al helemaal niet zo’n veeleisende patiënt waar ze massaal over klagen. Maar áls ik met ijskoude handen van de stress in de spreekkamer zit, wil ik wel graag serieus worden genomen.
Tegelijk begrijp ik de focus op hoeveel je weegt. De al dan niet subtiele fatshamers onder de artsen bedoelen het ongetwijfeld goed. Maar het is ook makkelijk om ‘afvallen’ als wondermiddel in te zetten. Vaak ontbreekt het zelfs medici aan kennis over overgewicht. Vetmassa is een endocrien orgaan op zich, dat honderden hormonen aanmaakt. Te veel vet, vooral op de buik, kan laaggradige ontstekingen in je hele lijf veroorzaken en het hele systeem van honger, verzadiging en verbranding in de war schoppen.
Vrijwel iedereen kan afvallen, het frustrerende is dat zeker bij fors overgewicht je lijf niet bepaald meewerkt. Je hormoonhuishouding verandert, je krijgt meer trek en gaat minder verbranden – je moet een lange adem hebben om dan ‘minder en gezonder eten en meer bewegen’ vol te houden. Heb je pijn of andere fysieke klachten, dan wordt het hele traject een slagje zwaarder. Heb je ook nog stress (mantelzorg, werk, relatie, geld), dan heb je eigenlijk geen schijn van kans.
Poortziekte
Dit is geen pleidooi om overgewicht maar gewoon te omarmen. In 2023 had 50% van de Nederlanders van achttien jaar en ouder overgewicht, meldt het Loket Gezond Leven van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu. Iets meer dan 15% van de volwassenen heeft ernstig overgewicht (obesitas). Overgewicht komt vaker voor bij mannen dan bij vrouwen. Bij ernstig overgewicht is dat andersom: meer vrouwen hebben obesitas dan mannen. Het percentage Nederlanders van achttien jaar en ouder met obesitas is sinds 1990 meer dan verdubbeld. Overgewicht is een poortziekte naar ruim tweehonderd andere ziekten, ook volksziekten als verschillende kankers en depressie.
Daar zit je natuurlijk niet op te wachten, maar het is ook weer niet zo dat álles wat je onder de leden hebt, per se te wijten is aan overgewicht. Misschien heb je wel last van je rug omdat je ene been wat langer is dan het andere. Misschien ben je kortademig omdat je op latere leeftijd een vorm van astma hebt ontwikkeld. Misschien heb je last van je hart omdat je hormoonhuishouding van slag is. En misschien heb je pijn bij het lopen omdat je heup versleten is. Dat kán in de hand worden gewerkt door overgewicht, maar het kan ook gewoon zijn dat je DNA-technisch niet gezegend bent met botweefsel van superieure kwaliteit. Slijtage kan ook komen omdat je bijvoorbeeld je benen uit je lijf loopt op je werk.
Het is zaak al die mogelijke oorzaken mee te nemen in een diagnose, maar soms is de arts van dienst gewoon niet in staat om prioriteiten te onderscheiden. “Door een ongelukje scheurde er een pees in mijn duim, die er toen maar een beetje bijhing,” zegt Cecilia (52, 106 kilo). “Bij de voorbereiding van de operatie kreeg ik het ongevraagde advies om af te vallen ‘want je postuur heeft invloed op de pijn in je arm’. Dat kon wel zo wezen, maar ook na vijftig kilo afvallen zou die duim niet vanzelf weer gaan bewegen. Ik had geen zin om in discussie te gaan met de plastisch chirurg die me ging opereren, je wilt zo iemand niet pissig maken. Maar ik vond het veel te ver gaan om een ongelukje te koppelen aan mijn gewicht.”
Zorgmijder
Zo zijn er meer pijnlijke momenten in de spreekkamer, waarbij je voor het een komt en ongevraagd advies over iets heel anders krijgt. “Ik kwam voor eczeem dat weer oplaaide bij mijn nieuwe huisarts,” zegt Jolien (54, 93 kilo): “Ze wierp er een terloopse blik op en werkte een hele vragenlijst af: hoeveel lichaamsbeweging ik nam, hoeveel ik woog, of ik wist dat ik te zwaar was, of ik wist wat koolhydraten waren. Ik dacht: check even mijn dossier, dan zie je dat ik al sinds mijn twaalfde last heb van eczeem, dat het geen reactie op voeding is en dat ik even een corticosteroïdencrème nodig heb om de boel weer rustig te krijgen. Die crème kreeg overigens na enig aandringen wel. Mét de mededeling dat er aan de praktijk een diëtist verboden, ‘misschien een ideetje om een afspraak te maken’. Ik kwam niet voor mijn gewicht, mijn aandoening is niet gerelateerd aan mijn gewicht – serieus, hoe dúrf je. Het zijn dit soort ervaringen die een zorgmijder van me hebben gemaakt. Ik sukkel liever door dan weer die vernedering te moeten ondergaan.”
Irene (63, 97 kilo) herkent dit: “Ik heb me laten ompraten om deel te nemen aan zo’n gecombineerd leefstijlinterventieprogramma. Daar ging iemand die geen idee heeft hoe het is om dik te zijn me vertellen hoe ik moest eten en leven. Zo’n toontje van ‘je hebt dit allemaal aan jezelf te wijten’, alsof het leven maakbaar is. Ik heb dat nog een tijdje geloofd ook, dat ik gewoon een dom en lui mens was dat ik het zover had laten komen. En dat ik niet genoeg mijn best deed om te dénken dat ik geen honger meer had als ik rammelde. Ik heb het ervaren als zweten, zwoegen, hongeren en me schamen. Toen ik bij de huisarts in tranen uitbarstte toen ze alleen maar vroeg hoe het ging, zei ze: ‘Ik stel voor dat je gewoon een cholesterolverlager gaat slikken en kijkt wat wél haalbaar is.’ Sindsdien heb ik mijn leven weer een beetje terug.”
Fatshaming
Er is een tijd geweest dat er in de spreekkamer meer met een holistische blik werd gekeken en er meer tijd was voor een consult. Die strategie is gesneuveld op steeds meer marktwerking in de zorg. Heb je een huisarts die een beetje weet wat je thuissituatie is, koester die parel dan, want het alternatief is een online huisarts of zo’n draaideurpraktijk vol vervangers. Daar kreeg José (55) mee te maken: “Ik ging naar de huisarts voor doorverwijzing naar een psycholoog omdat er veel was gebeurd en ik tegen een depressie aanzat. In plaats van een beetje compassie en hulp ging ze ervan uit dat ik zat met mijn gewicht. Want iedereen die zelf slank is, denkt altijd dat dikke mensen doodongelukkig zijn. Ik kreeg een college over portiecontrole en lichaamsbeweging en de vraag waarom ik niet gemotiveerder was om af te vallen. Nou joh, misschien omdat ik in de schuldhulpverlening zit door mijn ex, omdat mijn moeder is overleden en omdat ik op mijn werk als oud vuil word behandeld? Ik was niet depressief omdat ik te veel woog, ik was depressief omdat er te veel op mijn bordje lag. En zo labiel als een deur, ik heb uren zitten huilen na die afspraak. Niet als mens worden gezien, maar als een homp kilo’s, zo voelt het. Niet álles ligt aan je gewicht.”
Nog even dit
Overgewicht is vaak ongezond, maar niet altijd. Forse mensen die regelmatig bewegen en gebalanceerd eten, hebben bijvoorbeeld minder kans op hart- en vaatziekten dan mensen met een normaal gewicht die niet gezond leven. Om lang te leven en fit te blijven, moet je niet diëten, maar regelmatig bewegen en goed eten.
