Gaan de kinderen het huis uit, dan schilderen we hun kamer, schuiven ze geld toe en checken we of ze een ziektekostenverzekering hebben afgesloten. Van al dat gepamper krijgen we een hele verwende kinderen.
Ik vraag me bijna dagelijks af of we niet heel veel verwende kinderen krijgen. Onze generatie heeft geleerd onze kinderen te koesteren, en alles in het werk te stellen om hun zelfvertrouwen groot en robuust te maken. Dat is op zich al discutabel, maar zelfs nadat we hierin zijn geslaagd, houden we maar niet op. Ik vermoed dat het vooral moeders zijn die de navelstreng niet alleen intact, maar ook nog hyperfunctioneel houden.
In mijn naaste omgeving zie ik vriendinnen uitrukken om muren van de studentenkamer te schilderen (terwijl hun schatje in zijn tienerkamer zijn roes ligt uit te slapen) en deadlines beter bijhouden dan de jonge student zelf. Ik zie hoe een vriendin haar dochter financieel steunt ten koste van zichzelf (‘Nee, ik heb geen geld voor een pedicure’ – ‘Hier lieverd, vijftig euro’). Ik heb me er zelf van moeten weerhouden hun scripties te (her)schrijven. Ik heb achter de ruggen van mijn beide dochters om scholen gemaild om te checken of hun inschrijving goed is verlopen. En bijna epidemisch in Amsterdam of Utrecht is de aanschaf van een appartementje door paps en mams, dikwijls zonder dat de telg in kwestie ook maar een dag heeft hoeven zoeken naar een kamer. ‘Zo’n goede belegging.’
Wij moeders doen dit natuurlijk allemaal uit pure liefde. Ik wil niet dat mijn kinderen last hebben van pijn, verdriet, eenzaamheid of welk ongemak dan ook. En die kinderen? Die houden de navelstreng natuurlijk open en vitaal. Ze zouden wel gek zijn als ze zich tegen ons af gingen zetten. Bovendien kunnen ze een potje bij ons breken, want zelfs als ze onaardig of bot tegen ons zijn, hebben wij wel een excuus. Stress, het kind heeft stress. Het is net uit met zijn vriendin. Het is een fase, ze is heus niet altijd zo kattig (of ben ik al aan dat bitchy gedrag gewend geraakt?).
Het gevolg is dat onze straten en fietspaden bevolkt worden door verwende kinderen die vinden dat zij recht hebben op merkkleding, kappers, auto’s, scooters, telefoons en vakanties. O ja, die was ik nog vergeten: let maar eens op wat voor exotische vakanties wanhopige ouders boeken om die verwende apen mee te lokken, om ze vervolgens op reis in alles hun zin te geven (anders willen ze volgend jaar niet meer mee, god verhoede).
Dat ging in onze jeugd toch anders. Wij hadden niet zo’n innig contact met onze ouders. Ik wist althans niet hoe snel ik het ouderlijk huis moest verlaten om op eigen benen te gaan staan. Als ik op reis was, hoefde ik goddank niet elke dag verslag uit te brengen of ieder uur te appen. Eén kaart in de veertien dagen, soms een telefoontje (als ik iets had gebroken of verloren). En als het gebroken onderdeel mijn hart was, rende ik niet naar huis om op de bank onder een dekentje uit te huilen terwijl mijn moeder in de keuken mijn lievelingseten op het vuur zet. Ik ging aan de drank, vergreep me aan anderen, ik loste dat kortom heel volwassen op.
Ik waarschuw maar vast, het houdt nooit meer op. Als er eenmaal kleinkinderen komen, kan ik nu al voorspellen wie voor de familiepakken Pampers opdraait. Wie de babysitter wordt. Of bij moet springen omdat er dringend behoefte is aan een huis met een tuin of een family car. Natuurlijk kunnen we het ook verworvenheden noemen dat we dit kunnen doen. En wat zeker een rol speelt is het feit dat ik niet achter wil blijven bij de andere ouders, die volgens mijn dochters toch al veel meer voor hun kinderen doen. Maar of we het ook moéten doen is de vraag. Mijn dochters ontvangen bijvoorbeeld de zorgtoeslag op hun bankrekening, maar ik betwijfel of ze een formulier foutloos kunnen invullen zonder dat ik mijn vinger bij het hokje houd waar ze moeten tekenen. Of ze zelf een verzekering kunnen afsluiten of helemaal in hun uppie een ingewikkeld recept klaarmaken, inclusief het inslaan van de ingrediënten.
Het is hoog tijd voor een generatiekloof, zoals wij die vroeger ook hadden. Adolescenten-emancipatie. Afstand en onbegrip, haat zelfs op z’n tijd. Daar moeten we helemaal niet bang voor zijn. Knip dóór die navelstreng. Laat ze het zelf uitzoeken. Daar worden het alleen maar leukere mensen van – precies zoals jij en ik.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
