Kluun: ‘Ouder worden raakt ons allemaal, je moet er mee leren dealen’
In deze column neemt Kluun het ouder worden onder de loep en hoe hier mee om te gaan — inclusief uitpuilende lijven, het onvermijdelijke gehoorapparaat en zijn dementerende moeder.
In de tweede helft van het leven begint de mens (m/v) langzaam in te boeten aan schoonheid. Dat doet eerst een beetje au, maar hoe verder het proces, hoe meer je erom kunt lachen. Een goede vriendin (ze is 68) van me vatte het als volgt samen: “Als ik ‘s ochtends in de spiegel kijk, schiet ik in de lach. Ik krimp waar ik bij sta, ik dij uit in de breedte, daar beneden kan ik niet eens meer zien wat er zit, omdat er van alles voorhangt en als ik me omdraai, dan zie ik onderaan mijn rug twee dingen hangen die meer lijken op dozen van Zalando dan op billen.” Haar humor is nog onaangetast.
Ook ik ontspring de dans niet. Als ik mezelf op foto’s van tien jaar geleden zie, dan hebben de groeven in mijn gezicht zich vermenigvuldigd en vallen ze meer in de categorie ravijn dan groef. Ik heb haargroei op plekken die voorheen haarloos waren; voor de volgende Planet of the Apes verwacht ik serieuze kans te maken bij de casting. Bij de jaarlijkse controle bij Beter Horen kreeg ik dit jaar te horen dat het moment dat ik zo’n minuscuul gehoorapparaatje (“Daar zie je echt niks van, meneer”) moet overwegen steeds dichterbij komt. Gelukkig versta ik weinig meer van wat die man allemaal staat te bazelen. En mijn geheugen neemt nog geen Joe Biden-achtige vormen aan, maar soms kan ik pas na lang nadenken de naam reproduceren van die kennis die ik tegenkwam.
Wat zich wel met de jaren steeds beter heeft ontwikkeld, is mijn empathisch vermogen. Mijn moeder leed de laatste jaren van haar leven aan Alzheimer. Dat toonde zich ook in haar gezichtsuitdrukking. Haar blik gericht op het grote niets. In die tijd besloot ik haar foto op mijn iPhone te veranderen. Ik koos voor een zwartwitfoto, waarop mijn moeder nog een knappe, goedlachse jonge vrouw was. Het verwisselen van de foto op mijn iPhone stopte het proces van Alzheimer niet, maar iedere keer dat ze me nu belde, werd ik eraan herinnerd dat ze meer was dan alleen dat geestelijk en fysiek aftakelende mensje.
De foto hielp me om haar bij ieder telefoontje (ze belde zo’n twintig keer per dag) het respect te geven dat ze verdiende, het respect dat ze als vanzelfsprekend kreeg, toen ze nog die mooie, sterke, jonge vrouw was.
Tekst: Kluun
Kluun: ‘Ouder worden raakt ons allemaal, je moet er mee leren dealen’
In deze column neemt Kluun het ouder worden onder de loep en hoe hier mee om te gaan — inclusief uitpuilende lijven, het onvermijdelijke gehoorapparaat en zijn dementerende moeder.
In de tweede helft van het leven begint de mens (m/v) langzaam in te boeten aan schoonheid. Dat doet eerst een beetje au, maar hoe verder het proces, hoe meer je erom kunt lachen. Een goede vriendin (ze is 68) van me vatte het als volgt samen: “Als ik ‘s ochtends in de spiegel kijk, schiet ik in de lach. Ik krimp waar ik bij sta, ik dij uit in de breedte, daar beneden kan ik niet eens meer zien wat er zit, omdat er van alles voorhangt en als ik me omdraai, dan zie ik onderaan mijn rug twee dingen hangen die meer lijken op dozen van Zalando dan op billen.” Haar humor is nog onaangetast.
Ook ik ontspring de dans niet. Als ik mezelf op foto’s van tien jaar geleden zie, dan hebben de groeven in mijn gezicht zich vermenigvuldigd en vallen ze meer in de categorie ravijn dan groef. Ik heb haargroei op plekken die voorheen haarloos waren; voor de volgende Planet of the Apes verwacht ik serieuze kans te maken bij de casting. Bij de jaarlijkse controle bij Beter Horen kreeg ik dit jaar te horen dat het moment dat ik zo’n minuscuul gehoorapparaatje (“Daar zie je echt niks van, meneer”) moet overwegen steeds dichterbij komt. Gelukkig versta ik weinig meer van wat die man allemaal staat te bazelen. En mijn geheugen neemt nog geen Joe Biden-achtige vormen aan, maar soms kan ik pas na lang nadenken de naam reproduceren van die kennis die ik tegenkwam.
Wat zich wel met de jaren steeds beter heeft ontwikkeld, is mijn empathisch vermogen. Mijn moeder leed de laatste jaren van haar leven aan Alzheimer. Dat toonde zich ook in haar gezichtsuitdrukking. Haar blik gericht op het grote niets. In die tijd besloot ik haar foto op mijn iPhone te veranderen. Ik koos voor een zwartwitfoto, waarop mijn moeder nog een knappe, goedlachse jonge vrouw was. Het verwisselen van de foto op mijn iPhone stopte het proces van Alzheimer niet, maar iedere keer dat ze me nu belde, werd ik eraan herinnerd dat ze meer was dan alleen dat geestelijk en fysiek aftakelende mensje.
De foto hielp me om haar bij ieder telefoontje (ze belde zo’n twintig keer per dag) het respect te geven dat ze verdiende, het respect dat ze als vanzelfsprekend kreeg, toen ze nog die mooie, sterke, jonge vrouw was.
Tekst: Kluun
