Alice (54) werd door haar man verlaten toen hun kinderen op zichzelf gingen wonen. Na al die jaren deel uitmaken van een huwelijk en een gezin, twijfelt ze aan alles: ‘Ik heb geen idee meer wie ik ben of wat ik moet doen, ik ben mezelf totaal kwijt.’
“De afgelopen jaren had ik er al wel eens over gefantaseerd, hoe het zou zijn als de kinderen niet meer thuis zouden wonen. Ik had daar dan beelden van vrijheid bij en hoe Arend en ik financieel wat meer over zouden houden en eindelijk meer zouden kunnen gaan reizen.
Na in totaal vierentwintig jaar zorgen was ik er wel aan toe, om op te kunnen staan zonder de agenda’s van twee nonchalante adolescenten in mijn hoofd. Arend en ik hadden allebei een stuwmeer aan vakantiedagen, we zouden zomaar twee maanden vrij kunnen nemen om op de bonnefooi door Europa te reizen, iets waar we het al jaren over hadden.
Het liep anders. “Ik moet met je praten”, zei hij, drie weken nadat we de jongste in haar flatje hadden geïnstalleerd. “Ik wil dit niet meer, ik wil alleen verder. Er is geen ander, het ligt niet aan jou. Ik wil gewoon weer op mezelf zijn.”
Ook hij verlangde naar vrijheid, maar dan zonder mij. Dat kwetste me wel, eerlijk gezegd. Ik heb nog voorgesteld om het een tijdje los te laten. Dat ie kon gaan en staan wat ie wilde zonder het meteen definitief te maken. Maar hij was mentaal al veel verder in het hele proces en zag zichzelf op de motor ‘lone rider’ spelen – ik paste niet in dat plaatje. En ook niet meer in het leven zoals hij dat voor zich zag.
Ik had dit niet aan zien komen. Heb nog aan de kinderen en vrienden gevraagd of ik signalen had gemist, maar op zijn broer na waren ze even verrast als ik. Hij ging ook gewoon. “We handelen alles later wel af”, zei hij en vertrok, op die verdomde motor. Zes weken lang amper contact, afgezien van af en toe een appje als levensteken.
Naar de Noordkaap en via Zweden, Finland en de Baltische staten weer terug naar Nederland. De vage hoop die ik nog had dat, als hij eenmaal die reis achter de rug had, hij het wel uit zijn systeem zou hebben, was toen al vervlogen. Via mijn zwager en de kinderen, die meer contact met hem hadden dan ik, wist ik al dat Arend niet op zijn besluit zou terugkomen.
Zes weken is lang genoeg om je ogen droog te janken en een gezonde portie woede te kweken. Toen hij eindelijk zijn gezicht weer liet zien, had ik totaal geen behoefte aan zijn verhalen en wilde ik alleen maar weten wanneer ik eens verder kon met mijn leven. Ik was zó pissig. Het is de raad die ik aan elke vrouw die in scheiding ligt zou willen geven: huilen kan altijd wel weer, maar wees woedend als je de zaken aan het afhandelen bent.
Het was overigens ook een verdrietige toestand, om een huis te moeten ontmantelen waarin we kinderen hadden gekregen en een heel leven hadden opgebouwd. Het was verkocht voor ik eraan toe was. En soms kon ik gewoon niet geloven dat het over was, dat dit niet meer mijn huis en mijn straat was. Dat alles wat er was gebeurd voorbij was. Ik voelde totaal geen opwinding over een ‘nieuw begin’, er was vooral verdriet.
Arend stapte na het laatste afscheid op zijn motor en was weg. Ik heb mijn spullen naar een opslag gebracht en mocht een tijdje bij mijn zus wonen tot ik eigen woonruimte had gevonden. Ik voelde me zo ontheemd dat ik vaak overwerkte, omdat dat het enige vertrouwde in mijn leven nog was en zij zo ook wat meer privacy had. Ik miste mijn huis, mijn slaapkamer, de buren – álles.
Het is fijn om inmiddels weer een eigen plek te hebben, op fietsafstand van mijn werk. Daar probeer ik nu mijn draai te vinden. Het valt niet mee, na zolang iemands partner te zijn geweest, met niets meer om voor te zorgen. De kinderen zijn lief, maar druk met hun eigen levens. Ik weet niet meer zo goed wie ik ben, waar ik nog bij hoor en wat ik moet doen, ik ben mezelf totaal kwijt.
Ik voel me totaal niet meer de jonge twintiger die ik was voor ik verliefd werd, trouwde en kinderen kreeg. Maar ik ben ook nog niet oud. En niet gewend dingen alleen te doen. Godallemachtig, wat heb al die single vriendinnen in mijn leven onderschat, je hebt geen idee wat er op je afkomt als je overal alleen voorstaat.
Er zijn avonden dat ik zomaar wat voor me uit zit te staren. Het is raar om voor één persoon te koken, ik vind alleen wonen ook best eng, hoewel er stevige sloten op de deuren zitten. Veel lol heb ik er nog niet in. De jaren met mijn gezin probeer ik niet als verloren te zien, want ik heb er goede herinneringen en twee geweldige kinderen aan overgehouden. Maar ik ben ze ook kwijt, er nog maar weinig tastbaars van over.
Ik weet dat ik erop uit moet, dat ik moet investeren in vriendschappen en een netwerk en weet ik wat allemaal nog meer. Maar na alles wat er is gebeurd, kan ik dat nog niet opbrengen. Ik blijf nog even zitten, tot ik in ieder geval weer een beetje besef heb van wie ik ben en wat ik wil, nu ik voor het eerst in al die jaren alleen ben.”
Nooit meer iets missen?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!