Miriams dochter denkt aan gezinsuitbreiding… (kind, doe het niet!)

-

Elke ouder kent het fenomeen dat je je kind(eren) wilt behoeden voor fouten. Dat ze zich niet zomaar ergens in moeten storten. Dat ze eerst na moeten denken voor ze aan iets nieuws beginnen.

Natuurlijk wist ik dat die dag ooit zou komen. Mijn dertigjarige in Dubai wonende dochter had het er al vaker over gehad. Maar ik stopte het weg. En zelf begon ik er ook nooit over. Ik weet hoeveel je ervan gaat houden en hoeveel zorgen je ervan hebt. Dus elke keer als ik het uit mijzelf bijna bij haar oprakelde hield ik op tijd wijselijk mijn mond. Als ik er zelf niet over zou beginnen dan waaide het vast wel weer over.

Dubai ligt zo’n achtduizend kilometer van Nederland en ik ken mezelf. Ik zou dan het liefst elke week langs willen gaan om die kleine te knuffelen. Ik zou elke keer weer een beetje verdrietig zijn om te constateren hoe hard hij of zij zou zijn gegroeid. Maar dat is onmogelijk. Ik kan niet elke week even op- en neervliegen. Daar heb ik helemaal geen tijd voor. Mijn dochter en schoonzoon hebben het beiden ook te druk om elke week een gast te ontvangen en het kost ook nogal wat, dat op- en neergevlieg.

En dan heb ik het nog geeneens over het feit dat zo’n kleine, zeker in het begin, hen slapeloze nachten zou gaan bezorgen. Dat weet ik ook uit ervaring. Ga jij eruit vannacht of ik? Ik? Alwéér? Waarom dan? Omdat jij morgen een drukkere dag hebt dan ik? En mag die kleine dan in bed? Sommige mensen gruwen ervan. Ik niet. Ik vond het altijd heerlijk, zo’n warm lijfje tegen me aan.

En een oppas? Vindt maar eens een betrouwbare oppas. Eentje die dat hummeltje van jou net zo schattig en lief vindt als jij. Die met oeverloos geduld gaat spelen en al doende leert waarom iets wel en waarom iets niet mag. Die er net als jij van overtuigd ben dat je nooit fysiek geweld moet gebruiken omdat iets ook met woorden kan.

Je kunt nooit meer gaan en staan waar je wilt. Het liefst wil ik haar waarschuwen. Begin er gewoon niet aan. Superschattig, maar ze worden ook groot hè? Met een eigen willetje en eigen karakter. Die mooie lange reizen die je maakte zijn voorgoed verleden tijd. Met zo’n lief mormeltje stap je niet één twee drie op het vliegtuig naar Azië. Zeker niet naar Azië. Veel te veel gedoe en stress. Voor jou, die kleine en hoogstwaarschijnlijk ook je medepassagiers.

Vandaag begon ze er weer over. Blijkbaar smeult het verlangen om voor een levend hulpeloos wezentje te zorgen nog steeds bij mijn dochter. Heel aarzelend peilt ze mijn reactie. Of ik denk dat ze er goed voor zal gaan zorgen? Ik kan mijn dochter nog steeds niet zien als iemand die elke dag weer opnieuw blij zal zijn met een uitbreiding van haar gezin. Ik ben zo bang dat ze er spijt van zal gaan krijgen en dan is wegdoen geen optie. Nooit. Desnoods staat ze hem of haar af voor adoptie. Aan mij welteverstaan.

Ze appt mij of ik een foto wil zien? Ik houd mijn hart vast. Ik ben bang voor wat ik te zien krijg en toch stuur ik haar een bevestigende reactie. ‘Ja. Doe maar’. Als ik de foto binnen krijg begrijp ik waarom ze zo verschrikkelijk verliefd is geworden. Een superschattig pup staart mij met lodderige zwarte kraaloogjes aan. Ook ik word op slag verliefd en begrijp ineens niks meer van alle bezwaren die ik aan wilde voeren. Ik stuur terug dat ik haar begrijp. Wat een dotje!

Ze antwoordt: Ja hè? En hij kleurt ook al zo mooi bij ons meubilair.

Lees ook: 56 redenen waarom ik blij ben dat ik geen kinderen heb

Miriam Mars
Miriam Mars
Miriam (54) woont samen met JP en Kater Koos ergens in Brabant. Naast haar werkzaamheden als ZZP'er, werkt ze ook parttime voor een golfschool. Sinds 2021 is ze, naast moeder van twee volwassen kinderen, oma van Jan. Als de in Dubai woonachtige Jantje met zijn ouders in Nederland is laat ze alles uit haar handen vallen voor hem en is ze onbereikbaar voor iedereen. Meer weten? Op Instagram miriammars1968 laat ze alles zien. Nou ja. Bijna alles.

RECENTE ARTIKELEN