Elk jaar hetzelfde verhaal in het grote, samengestelde gezin van Yolan: wat doen we dit jaar met kerst? En met oma? En met alle schoonfamilies die ook een kerstdiner geven op precies dezelfde dag en daarin totaal niet soepeltjes zijn?
- Er tussenuit knijpen of thuisblijven?
Een paar jaar geleden vertrokken Man en ik vlak voor Kerst naar Cuba. Konden we dat wel maken? ‘Ja hoor’, glom oma: ‘gaan jullie maar lekker!’ Hoe verder we opgehoepeld waren hoe beter, want dan kon ze lekker haar gang gaan en al onze regels aan haar laars lappen. En wat de kinderen betreft bleek schuldgevoel ook al niet nodig. Jongste dochter keek me met grote ogen aan en vroeg: ‘Dus dan zijn jullie er niet met Kerst?’ ‘Nee’, stamelde ik met bezwaard gemoed. ‘Oh gelukkig!’, jubelde ze, ‘want ik háát het kerstdiner!’ Toch zijn we na die ene keer nooit meer vertrokken. Ik wil toch wel graag sterven als Goede Moeder en Fijne Dochter, en dan ben je er dus gewoon met kerst, vind ik. Man overigens niet. - Op welke dag doen we Het Diner?
In oktober komt de eerste app van één van de kinderen: ‘Mam! Wanneer doen we het kerstdiner?’ En direct erachteraan: ‘Bij liefde X doen ze het op eerste kerstdag.’ Oh, dan mag ik dus niet. Dus besluit ik gewillig te zijn en app ik terug: ‘Prima, doen wij wel tweede kerstdag.’ Ik mag me op zulke momenten graag een beetje soepel tonen, de ideale schoonmoeder zeg maar. Maar zo gemakkelijk gaat dat natuurlijk niet, want er zijn nog meer kinderen, en liefdes, en schoonouders.. ‘Sorry, maar bij liefde Y vieren ze het al hun hele leven op tweede kerstdag, dus daar kan ik echt niets aan veranderen hoor.’ - Wie geef je dit jaar zijn zin?
Na flink wat heen en weer appen, zitten we met een heleboel tegenstrijdige verzoeken en is de vraag: wat doen we? Complicerende factor daarbij is dat een deel van de kinderen van mij is, en het andere deel van Man. En beiden vinden we, stiekem en volkomen onredelijk, dat onze eigen kinderen het toch vooral naar de zin moeten hebben met Kerst. Vorig jaar weken we uit naar kerstavond. Dat leek een geniaal idee. Zo konden ze allemaal op eerste dan wel tweede kerstdag bij de respectievelijke schoonouders aan de dis verschijnen. Maar tot gevolg dat het feest voor de kinderen zonder verdere uitnodigingen al achter de rug was voor het goed en wel begonnen was. Bovendien bleken er schoonfamilies met sterke voorkeur voor kerstavond te bestaan. - Nodigen we moeder al op kerstavond uit of toch maar later?
Ik heb een leuke en vooral kerngezonde moeder, maar ik ben ondanks voortdurend opborrelende goede voornemens een wat minder geweldige dochter. Drie of vier dagen met elkaar op de bank met tulband en kerstkransjes wil bij deze dochter nogal eens tot irritaties leiden. Durf ik het risico te lopen dat mijn goede humeur al geweken is tegen de tijd dat Het Diner aanbreekt, of toch maar liever niet? Aangezien ik mezelf altijd een stuk aardiger inschat dan ik steeds weer blijk te zijn, is mijn moeder steevast al vroeg van de partij. Hoe geef je haar een feestelijk kerstgevoel als er helemaal geen kleinkinderen van de partij zijn? Volstaan daartoe tulband en tv? - Wat gaan we eten?
Als het na veel gedoe eindelijk gelukt is de diverse schoonfamilies tot enige soepelheid te dwingen, dient het volgende dilemma zich aan: wat eten we? Hoewel ik in het verre verleden wanhopig moederde over vier niet-etende kinderen, zijn de meeste inmiddels van het soort dat alles onder luid lachen en praten gedachteloos naar binnen schoffelt. Toch sloofden Man en ik ons tot voor kort elk jaar weer ongekend uit om tot een Geweldig Zesgangendiner te komen. We wisten heus wel dat ze na een week al niet meer zouden weten wat we ook alweer gegeten hadden, maar wij leren langzaam. Tot ik vorig jaar ineens met een lumineuze vondst kwam: de kinderen koken. In duo’s verzorgen ze een gang (veel kinderen geven veel gangen), wij bekostigen alles en leveren wat hand- en spandiensten, en de kinderen worden overladen met complimenten, ook door elkaar. Een aanrader. - Doen we dit jaar cadeaus?
Ik mis Sinterklaas. In ons stiefgezin wilde het niet van de grond komen. ‘Wij’ waren van de gedichten maar ‘zij’ gaven de voorkeur aan surprises. Kies je voor allebei, dan zadel je iedereen op met een klus die zijn weerga niet kent. En dat zul je weten! Voor ‘het heilige avondje’ was gekomen, was menigeen al niet meer te genieten en op het moment suprême had geen hond nog zin om (mijn) kunstig gecomponeerde maar vooral eindeloos lange gedichten hardop voor te lezen. Laat staan op de juiste toon. Niet meer doen dus, besloten we al snel. Maar de cadeaudrang bleef en vorig jaar gaf ik daar ineens aan toe. Ik zocht me gek om iedereen van één precies goed kerstcadeau te voorzien, maar uiteindelijk moest vrijwel alles geruild worden. Verwachten ze dit jaar weer pakjes onder de boom? Of snel weer mee stoppen? - Is het een leuk idee als we extra mensen uitnodigen?
Een stuk of twaalf mensen aan tafel vind ik kennelijk niet genoeg. Het is alsof ik die gastvrouw uit een film wil zijn, die vriendelijk glimlachend voor smetteloze harmonie zorgt terwijl de anderen beschaafd conserveren onder het nuttigen van één glas wijn, slechts onderbroken door het zachte tikken van tafelzilver. Dat het er bij ons heel anders uitziet, met een stuk of acht luid door elkaar schreeuwende en lachende jongeren, dat de tafel er al snel uitziet als een slagveld, dat de flessen wijn niet zijn aan te slepen, en dat ik het harmonieus glimlachen maar niet onder de knie krijg, vergeet ik steeds. Man niet. Zodoende steekt hij hier elk jaar een stokje voor.
Lees ook: 52 x kerstmis in de jaren zeventig
