Het gevoel van verliefd zijn was in de jaren ’70 en ’80 misschien niet anders, maar hóe je die verliefdheid kon uiten wel. Niet appen, snapchatten, Instagrammen of stalken via Facebook – vooral veel wachten. Op een brief terug, op zaterdag omdat-ie dan misschien weer in de buurtsuper aan het werk was en op ’s avonds 7 uur, als je even mocht bellen in de gang (zou hij opnemen of z’n moeder?).
Via Facebook en Instagram vroegen we jullie naar jullie herinneringen aan verliefd zijn in de jaren ’70 en ’80. De gemene deler? Er werd vooral veel gewacht.
Verliefd in de jaren 70/80
Charlotte schreef: “Mooie herinneringen aan die tijd, super om alles te ontdekken en vooral met zijn tweeën zonder social media erbij. Gesprekken, spijbelen en vooral de leuke plekjes opzoeken.”
Marjolein: “Het wachten op antwoord of reactie maakte alles veel spannender. Het echt met z’n tweeën zijn zonder contact met wie dan ook maakte het intenser.”
Elma: “Mijn lief was zeevarend, minimaal voor 6-9 maanden weg, dus schreven we, op luchtpostpapier brieven, die vaak ook weken onderweg waren, zodat we de enveloppen nummerden. Bij hoge uitzondering belde hij een keer, op mijn verjaardag. En als er dan zo’n lichtblauwe envelop op de deurmat lag……zwijmelen, tig keer de brief over lezen, soms een beetje verdrietig, omdat hij zo ver weg was en het allemaal zo lang duurde… En als er iets echt ergs aan de hand was, dan kon je, via radio Holland, een telegram sturen, die dan ontvangen werd door de marconist aan boord (of natuurlijk verstuurd werd door de marconist).”
Gea: “Elk weekend maar weer afwachten of “hij” er ook weer was bij Jumbo of Trio of Bruins. Heel lang aan de telefoon (die in de gang hing: ‘jij moet eerst ophangen’, ‘nee jij …’ ‘nee jij….’🤤) en woensdag plakavond. En natuurlijk brieven schrijven met je vakantievriendje met af en toe een fotootje erbij in. Sweet memories.”
Thea: “Op een geparfumeerd zakdoekje je naam met een hartje! Dan bij diegene op tafel liggen (vaak deden je vriendinnen dat), hij tekende dan ook zijn naam erbij. Dan had je verkering op school!”
Femmie: “Mijn eerste liefde woonde in Zeist, ik in Utrecht. Appen om te vertellen dat je naar hem verlangde wasbnog niet uitgevonden. Dus midden in de nacht op de fiets naar Zeist om te ontdekken dat-ie niet thuis was😢”
Tresia: “Helemaal zenuwachtig bellen en dan alleen maar hopen dat hij zelf de telefoon op nam en niet iemand anders van het gezin.”
Irma: “Ik had een vakantieliefde in Griekenland… Elke week lange brieven schrijven (in het Engels)…. En maar wachten op de postbode, pfff. Hij had geen telefoon (en praatte trouwens slecht Engels). Inmiddels 35 jaar samen, 31 jaar getrouwd. Mijn dochters en kleindochters facetimen bijna dagelijks met de Griekse schoonfamilie…”
En Leonie liet een wel heel lief berichtje achter: “Liefdesbrieven in de zak vd jas stoppen bij mijn vriendje, toen 3 VWO, nu nog steeds mijn man ❤️”
