De vriendin van Juliette heeft een bloedknappe dochter. Hoe kan het toch dat het meisje dat zelf niet ziet? En erger nog: waarom blijft dat zo, hoe oud je ook bent? “Ik moet mijn onderkin koesteren, want over 20 jaar zal ik nostalgisch terugkijken naar de tijd dat ik nog maar één onderkinnetje had.”
Ze is 21, de dochter van mijn vriendin, en beeldschoon. Ademloos kan ik kijken naar de moeiteloosheid van haar bewegingen. De energie waarmee ze danst, het gemak waarmee ze nieuwe dingen leert en een nacht doorhaalt voor een tentamen, dat prachtige lichaam dat nergens piept of kraakt, die perzikhuid en o, de goedkope jurkjes die haar staan alsof ze Chanel draagt.
Jammer alleen dat ze dat zelf niet ziet. Ze plamuurt onzichtbare oneffenheden in haar gezicht weg met veel te veel make-up. Ze moppert op haar uiterlijk – te lang, ze vindt zich te lang, ach meisje, wacht maar tot je krimpt – en klaagt dat ze zich verveelt. Terwijl er een wereld vol eindeloze mogelijkheden voor haar uitgestrekt ligt. Terwijl zoveel dingen nog nieuw en opwindend zijn en wachten om door haar ontdekt te worden. Terwijl ze de energie heeft om drie levens in één dag te proppen. Daar zit ze dan, zinloze videogames spelend, gekleed in een vormeloze sweater om haar ingebeelde lelijke punten te verbergen, zich zorgen makend over een vriendje-van-niks in een land vol leukere mannen.
Och, denk ik, verveelde ik me nog maar eens. Kon ik nog maar een nacht doorhalen. Waarom besefte ik niet hoe leuk het was om te studeren, moeiteloos alles in me op te nemen, en dat terwijl ik er ook geweldig uitzag als ik een vuilniszak had aangetrokken? En waarom heb ik niet jarenlang uren per dag voor de spiegel gestaan en genoten van het feit dat ik een taille had?
Youth is wasted on the young – jeugd is verspild aan de jeugd, zeggen ze. En zo is het. Erger nog: zo blijft het. Want wanneer ik negentig ben, trek ik waarschijnlijk mijn haren uit mijn hoofd dat ik het op mijn 58ste zo vanzelfsprekend vond dat ik nog haren had om uit mijn hoofd te trekken. Of dat ik zomaar kon opstaan van de bank en op mijn fiets springen in plaats van moeizaam achter mijn rollator te kruipen. Ik moet nu genieten van het feit dat mijn geheugen het nog best wel goed doet (best wel is de vijftigersversie van het jonge fantastisch). Ik moet mijn onderkin koesteren, want over twintig jaar zal ik nostalgisch terugkijken naar de tijd dat ik nog maar één klein onderkinnetje had in plaats van vijf grote.
Mijn opdracht voor de komende tijd: in de spiegel kijken en constateren dat ik er best wel oké uitzie. En dat dan goed onthouden voor over dertig jaar. Als ik dan nog iets kan onthouden.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
