Leef niet in een vergelijking, houdt Judith (52) haar dochters, vroege twintigers, voor. Maak je niet druk over of een ander, je vriendin, je zus of wie dan ook, vlotter, slimmer of knapper is dan jij. Maar zelf kon ze er ook wat van, jarenlang. Het verstand komt echt met de jaren. 

Och vader, doe toch een tuinbroek aan. Het was een diepe wens in mijn kinderjaren: droeg mijn vader maar net zo’n broek als de vader van mijn stoere vriendinnetje. Reed hij maar een eend, werd hij maar lid van de CPN, had hij maar een woeste baard zoals de hare. Mijn vader, politiek verslaggever voor Het Parool, moest er niet aan denken. Hij had sinds jaar en dag een bescheiden baardje en droeg, gewoon, een broek en een trui, of een jasje, zoals het uitkwam. Kleren interesseerden hem niet. Meegaan naar de kernwapendemonstraties zat er ook niet echt in. En een pand in de binnenstad kraken zoals die andere vader, was hij al helemaal niet van plan. 

Opkijken tegen anderen

Gebukt ging ik, van jongs af aan, onder het opkijken tegen andere meisjes, die het niet alleen wat hun ouders, maar ook wat hun karakter en uiterlijk betrof, naar mijn idee beter getroffen hadden dan ikzelf. Van het tuinbroekenidee genas ik weliswaar toen mijn vader eens uit de rubberboot van mijn zus en mij in een vijver kukelde en toen gehuld in de tuinbroek die mijn moéder wel degelijk had, huiswaarts moest, maar er was altijd wel wat. Tot op hoge leeftijd aan toe  – niet aldoor gelukkig, maar wel met regelmaat – benijdde ik anderen.

Een kei in dwepen

Ik was een kei in dwepen. En dan heb ik het niet over het innig gezwijmel bij de paarden die op posters boven mijn jonge meisjesbed prijkten, en ook niet over popsterren, bands en acteurs (daar heb ik nooit last van gehad), maar over het opkijken tegen andere meisjes en vrouwen. Klas- en schoolgenoten, vriendinnen waar ik evenzogoed oprecht dol op was.

‘Ik voelde me minnetjes tussen deze vrouwen’

Op de middelbare school was degene die mijn liefste vriendin was, tegelijkertijd een soort nachtmerrie. Waar ik brede schouders had en lang was, met een buikje, was zij rank, klein en tenger, met blond haar tot op haar billen en bruine ogen als meren. Ze kon nog zingen ook. Tijdens mijn studie was mijn beste vriendin een kei in snedige opmerkingen en harde grappen, waar ik meer een verlegen mompelaar was die pas op de terugweg van de kroeg bedacht wat ik had moeten zeggen. En jaren later, ik was eind twintig, belandde ik eens op een feestje waar een stel vrouwen van mijn leeftijd praatte over hoe je het beste kon reizen met een mantelpak. Voor je werk. Ik wilde intussen kinderboekenschrijver worden. Daar prezen ze mij op mijn beurt om, en toch voelde ik me minnetjes tussen deze vrouwen, die zo hard op weg waren om heel enorm belangrijk en jawel, echt volwássen te worden. 

‘Na je vijftigste wordt het rustig’

Het verstand komt met de jaren, en dan vooral: het zelfvertrouwen. Sinds enige tijd begrijp ik wat mijn moeder bedoelde als ze me voorhield dat het na je vijftigste wel ‘lekker rustig’ werd. Tot voor kort dacht ik dat het sloeg op minder hitsig zijn, niet meer zo bezig met lusten en, vooral, met de lasten van die lusten. Maar intussen denk ik dat ze doelde op het wegslijten van de competitiedrang, het eeuwig vergelijken, met leeftijdsgenoten van mijn eigen sekse. Het een zou samen kunnen hangen met het ander, hoe dan ook heb ik niet langer de neiging mezelf naar beneden te halen. Ik ben, zoals iedereen, goed zoals ik ben. Ook mijn beide dochters. Er is alle reden om te sprankelen, en niet om onzeker te tobben en te kniezen. Kon ik het maar op ze overbrengen, per nu direct.

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)